Ανθρώπινο δικαίωμα το νερό αλλά στην Ελλάδα δεν έχουμε πλήρως συνειδητοποιήσει πόσο πολύτιμο είναι αυτό το δικαίωμα, ΓΙΑΥΤΌ και δεν έχουμε ακόμη δώσει την μάχη του ΝΕΡΟΥ. Τώρα που τα περιθώρια είναι απολύτως οριακά ας ακολουθήσουμε τουλάχιστον αυτούς που την έδωσαν και την κέρδισαν, και αυτοί είναι πολλοί.
Αυτοί οι αγώνες όπως αναφέρεται ο Nelson Estrada, στην Βολιβία πήραν εθνική διάσταση, ήταν μια εθνική απαίτηση. Αυτή η εταιρεία αποσύρθηκε όχι γιατί μια μερίδα ανθρώπων διαμαρτυρήθηκε, αλλά γιατί δέχθηκε πιέσεις απ’ όλο το έθνος. Δυναμικά και αποφασιστικά. Οπότε αναγκάστηκαν να κρατικοποιήσουν και πάλι το νερό. Μέχρι που δημιουγήσαμε και το “Υπουργείο Νερού”.
Μετά τον αγώνα που έληξε με την ανάκτηση της εν λόγω εταιρείας και την επανακρατικοποίησή της, συνειδητοποιήσαμε ότι η κυβέρνησή μας έπρεπε να βρει έναν μηχανισμό ώστε να αναγνωριστεί παγκόσμια το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο ΟΗΕ πήρε την απόφαση που το νερό πια θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα. Τελικά αυτό επετεύχθη μέσα απ’ αυτόν τον αγώνα!
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη,
Μία βιωματική κατάθεση από το Βολιβιανό Nelson Estrada
Τη χώρα μας επισκέφθηκε ο Nelson Estrada, πρώην υπεύθυνος της κυβέρνησης της Βολιβίας για τα Ευρωπαϊκά θέματα και νυν συντονιστής της επιτροπής Αλληλεγγύης για την Βολιβία, με σκοπό την πραγματοποίηση ομιλίας του για την κλιματική αλλαγή και τα συμπεράσματα της συνδιάσκεψης κορυφής που έγινε στην Κοτσαμπάμπα το 2010.
Η ομιλία του οργανώθηκε από την “Εναλλακτική Δράση για ποιότητα ζωής” και πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου. Εμείς αδράξαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του και μας παραχώρησε συνέντευξη.
Ηλέκτρα Βενετσάνου: Το πρωτόκολλο του ΚΙΟΤΟ που υπογράφηκε απ’ όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη - μέλη για την προστασία του κλίματος, παύει να ισχύει το τέλος του 2012. Τι ετοιμάζετε απ’ την πλευρά της Βολιβίας για την προστασία της Pachamama, δηλαδή της Μητέρας Γης, όπως χαρακτηριστικά την ονομάζετε;
Nelson Estrada: Την pachamama, ή αλλιώς Μητέρα Γη, πρέπει να σταματήσουμε να την αντιμετωπίζουμε σαν αντικείμενο που απομυζούμε και να αντιληφθούμε ότι η ζωή μας συνδέεται άρρηκτα μ’ αυτήν. Ο “νόμος της Μητέρας γης” που θέλουμε να θεσπίσουμε θα χορηγεί ίδα δικαιώματα και προστασία στην γη με τον άνθρωπο. Για να το κατανοήσουμε αυτό πρέπει να συνεργαστούμε με τους Ιθαγενείς, γιατί αυτοί ζούνε απ’ την γη κι έχουν άμεση σχέση. Ιθαγενείς με την ευρύτερη έννοια δεν υπάρχουν μόνο στην Βολιβία, ή γενικότερα στην Λατινική Αμερική· ιθαγενείς είναι και οι αγρότες στην Ελλάδα για παράδειγμα.
Το επόμενο συνέδριο συζητάμε να πραγματοποιηθεί εδώ στην Ελλάδα. Και γιατί στην Ελλάδα;
Γιατί κατά την γνώμη μου, η Ελλάδα είναι η γενέτειρα ενός μεγάλου πολιτισμού. Όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά είναι το λίκνο ολόκληρης της Ανθρωπότητας. Η κουλτούρα και ο πολιτισμός των Ελλήνων έχει επηρεάσει όλο τον κόσμο. Ένας απ’ τους στόχους της συνδιάσκεψης κορυφής που διεξήχθη στην Κοτσαμπάμπα είναι η ανάπτυξη αυτών των πτυχών, η ανάπτυξη της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Μπορείτε να μας μεταφέρετε τις εμπειρίες σας από την Βολιβία, όταν η Κυβέρνηση αποκρατικοποίησε την εταιρεία του νερού και την πούλησε σε ξένη ιδιωτική εταιρεία;
Το θέμα του νερού για την Βολιβία ήταν ένα σημείο καμπής. Αυτή η εταιρεία έφτασε σε ακραία σημεία να απαγορεύει στα παιδιά να μαζεύουν με τα κουβαδάκια τους νερό όταν έβρεχε. Φανταστείτε ότι στο συμβόλαιο ήταν γραμμένο, ότι ακόμα και τα σύννεφα τους ανήκουν, καθώς είναι εν δυνάμει νερό...
Φτάσαμε στα άκρα ενός συστήματος που καταλαμβάνει τα πάντα, ενός συστήματος που κλέβει την πρώτη ύλη που είναι το νερό. Γιατί στην πραγματικότητα, το νερό είναι η ζωή και δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν το έχει. Αυτό συνδέεται και με τις ξηρασίες τις κρυσταλοποιήσεις πηγών νερού και τις γενικότερες κλιματικές αλλαγές. Οπότε το νερό δεν μπορούμε να το αντιμετωπίζουμε ως εμπόρευμα, αλλά ως αξία απαράβατη της ανθρώπινης ζωής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξεκίνησε η πάλη για το νερό.
Ανθρώπινο δικαίωμα το νερό
Αυτοί οι αγώνες πήραν εθνική διάσταση, ήταν μια εθνική απαίτηση. Αυτή η εταιρεία αποσύρθηκε όχι γιατί μια μερίδα ανθρώπων διαμαρτυρήθηκε, αλλά γιατί δέχθηκε πιέσεις απ’ όλο το έθνος. Δυναμικά και αποφασιστικά. Οπότε αναγκάστηκαν να κρατικοποιήσουν και πάλι το νερό. Μέχρι που δημιουγήσαμε και το “Υπουργείο Νερού”.
Μετά τον αγώνα που έληξε με την ανάκτηση της εν λόγω εταιρείας και την επανακρατικοποίησή της, συνειδητοποιήσαμε ότι η κυβέρνησή μας έπρεπε να βρει έναν μηχανισμό ώστε να αναγνωριστεί παγκόσμια το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο πρόεδρος Morales πρότεινε στον ΟΗΕ να παρθεί απόφαση που το νερό θα θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα. Τελικά αυτό επετεύχθη μέσα απ’ αυτόν τον αγώνα!
Γνωρίζοντας την πολιτικο-οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα και με το δεδομένο ότι γίνονται και εδώ βήματα προς την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, τι έχετε να πείτε στους Έλληνες;
Ξεκινώντας από το δεδομένο πλέον ότι το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα και δεν μπορεί να πωλείται, να διαφημίζεται κτλ., αρχίζοντας απ’ την διεθνή σύμβαση που έχει αναγνωριστεί το δικαίωμα στο νερό και την εξασφάλιση της πρόσβασης σε αυτό, πιστεύω πως πρέπει να καταστρώσετε ένα σχέδιο, να κινηθείτε με στρατηγική για να φρενάρετε αυτήν την εταιρία.
Πρέπει να κινητοποιηθεί η πολιτεία, όλοι οι σύλλογοι, τα σωματεία. Και επιστρέφω στο ζητούμενο, ότι πρέπει ο λαός να είναι ενεργός, πρέπει η κοινωνία να δράσει γιατί αλλιώς είμαστε χαμένοι. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να σκεφτούμε πώς μπορούμε να κινητοποιήσουμε αυτόν τον κόσμο, τους Έλληνες, να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και τα αποτελέσματα των αγώνων μας.
Τώρα η Ελλάδα βρίσκεται “με την πλάτη στον τοίχο” από αυτές τις πολυεθνικές εταιρείες ύδρευσης. Αλλά εγώ πιστεύω ότι ο Ελληνικός λαός πρέπει να ενεργοποιηθεί. Είναι ο μόνος τρόπος.
Οι πολιτικοί στην Ελλάδα υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος αποπληρωμής του χρέους παρά η ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών και η πώληση γης.
Το να εμπιστευτείς και να αφεθείς στους πολιτικούς επιτρέποντάς τους να κάνουν τις συμφωνίες τους είναι επικίνδυνο. Πόσο μάλλον εδώ στην Ελλάδα, που τα δεδομένα δείχνουν ότι οι πολιτικοί σας διαπραγματεύονται για ίδια συμφέροντα.
Ξέρεις κάτι; Όταν γίνεται ιδιωτικοποίηση σε μια χώρα, σε οικονομικό επίπεδο, στην ουσία γίνεται μια διαπραγμάτευση. Οι εταιρείες μάχονται για τα δικά τους συμφέροντα. Αναλόγως πρέπει και ο δημόσιος τομέας να υπερασπιστεί το γενικό συμφέρον, το συμφέρον του συνόλου.
Το μόνο πράγμα που θα καταφέρει να κάνει η κυβέρνηση είναι να μεταφέρει ένα κοινωνικό αγαθό στα χέρια μας ιδιωτικής εταιρείας. Στην δική σας περίπτωση δεν μιλάμε για διαπραγμάτευση, εδώ μιλάμε για ξεπούλημα. Αυτό συνέβη και στην Λατινική Αμερική με τις ιδιωτικοποιήσεις, ένα ξεπούλημα εις βάρος του λαού.
Σε μία χώρα και σε έναν λαό δεν μπορούν να εφαρμόζονται διαδικασίες “έξωσης”.
Ευχαρίστησα τον Νέλσον Εστράντα για το χρόνο που μας διέθεσε και για τις εμπειρίες που μας μετέφερε.
