Γεια σου πιτσιρίκο, σε παρακολουθώ πολλά χρόνια, τις περισσότερες φορές –αν όχι όλες- μ’ αρέσουν αυτά που γράφεις και λες. Ζω και εργάζομαι στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, είμαι μουσικός και ο λόγος που έφυγα από Ελλάδα το 2004 ήταν απλά και μόνο για τη μουσική, να την σπουδάσω και να ζήσω με αυτήν. 

Όταν είχα έρθει εδώ, ήμασταν 3-5 Έλληνες στο πανεπιστήμιο. Ήμασταν οι εξωτικοί, μεσογειακοί τύποι.
Σήμερα είναι μόνο στην τάξη της κιθάρας 7! Αμέτρητοι σ άλλα όργανα, καθώς και χορό, σύνθεση και άλλα. 

Αν πεις σε άλλες πόλεις της Αυστρίας και Γερμανίας, εκατοντάδες. Μεγάλο κεφάλαιο της Ελλάδας, που δεν βλέπω να το παίρνει πίσω. Και δεν βλέπω κανείς απ’ όλους αυτούς να γυρνάει.

Όχι ότι η Αυστρία είναι ιδανική χώρα να ζεις αλλά γιατί, ίσως, σέβονται το τι κάνεις. Τι σου λέω τώρα, όταν στην Ελλάδα δεν έχει φάρμακα, εγώ μιλάω για τέχνη. 

Αλλά από τους λόγους που έγινε ό,τι έγινε, το ότι ο καθένας ψηφίζει ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία έχει να κάνει με την παιδεία. 

Δεν φταίει μόνο ο Μπόμπολας και ο κάθε Μπόμπολας. Φταίει πως μας μάθανε στα εύκολα, στα φτηνά στα γρήγορα, σε κάτι που να μην χρειάζεται να σκεφτείς, να μην κάτσεις να διαβάσεις και να μην μπεις στη διαδικασία της έρευνας. 

Ζηλεύω που εδώ, σε μια χώρα που δεν έχει τίποτα απολύτως –εκτός από λουκάνικα, χάλια μπύρες και το σπίτι που γεννήθηκε ο Μότσαρτ, ε και μερικοί μουσουργοί ακόμα- έχουν και παρέχουν τόσα για τέχνη και δημιουργία, ενώ στην Ελλάδα μας έμαθαν πως αυτά είναι για την ελίτ και τους πλούσιους. 

Ζηλεύω πως κάθε Κυριακή τα μουσεία και οι πρωινές συναυλίες είναι γεμάτες, ζηλεύω πως σε ό,τι συμβαίνει υπάρχει κόσμος για να το παρακολουθήσει, ίσο προχωρημένο ή κιτς κι αν είναι. 

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της παιδείας που κανένας δεν έδωσε φράγκο και σημασία για αυτήν. 

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα λάστιχο, όπου τα παιδιά απλά ταλαιπωρούνται χωρίς καμία ουσιαστική μέθοδο, με καθηγητές και να δασκάλους να προσπαθούν τις περισσότερες φορές με όπλο την ψυχή τους να παλέψουν με το σύστημα που πάει κόντρα. 

Όσο υπάρχουν αστοιχείωτοι πολίτες, υπάρχουν δυνατές κυβερνήσεις.
Μαλακίες σου λέω μάλλον πιτσιρίκο, απλά θα ήθελα να σκέφτομαι πως κάποια μέρα τα παιδιά μου –που θα είναι μισά Ελληνάκια- θα έρθουν και θα ζήσουν στην Ελλάδα χωρίς φόβο μια με τις ίδιες ευκαιρίες που έχει το παιδί του φίλου μου του Αιγύπτιου εδώ.
 
Καλημέρα
 
Κώστας

Υ.Γ. Όσο περνούν τα χρόνια, γράφω από το κακό στο χειρότερο. Θα σου στείλω τη μουσική μου. Ίσως, να με καταλάβεις καλύτερα.

(Αγαπητέ φίλε, μια χαρά γράφετε. Μόνο που τα γράψατε στα greeklish και έπρεπε να τα γράψω στα ελληνικά. Δεν θέλω να σας στενοχωρήσω αλλά, όταν θα έρθουν τα παιδιά σας –που θα είναι μισά Ελληνάκια- να ζήσουν στην Ελλάδα, υπάρχει ο κίνδυνος να απαιτείται να τους γίνει τεστ για να διαπιστωθεί αν έχουν το γνήσιο ελληνικό DNA. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο, αν όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι που μπορούν να την αλλάξουν, φύγουν στο εξωτερικό. Μάλλον χειρότερη θα γίνει. Πολύ χειρότερη. Καλή πατρίδα.)

(Εν τω μεταξύ, τα μέιλ από Έλληνες που ζουν πια στο εξωτερικό πέφτουν βροχή. Οι φίλοι που ζουν στην Ελλάδα να μην διαμαρτύρονται για διακρίσεις από μέρους μου σε βάρος τους – οι Έλληνες μετανάστες έχουν προτεραιότητα. Και αυτό είναι το σωστό. Μία παράκληση μόνο για κάποιους φίλους που μου γράφουν από το εξωτερικό: παιδιά, προσπαθήστε να γράφετε σωστά ελληνικά. Μερικοί μου έχετε αλλάξει τα φώτα. Εσείς, όπως το πάτε, θα επιστρέψετε μια μέρα για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα και θα λέτε «πώς το λέτε εσείς εδώ, γιατί δεν θυμάμαι πως το λέμε εμείς εκεί;». Ευχαριστώ.)

Ύπάρχει διαφορά με τους Έλληνες της δεκαετίας 50-60 που γέμισαν μες στην απελπισία τους την Γερμανία, Βέλγιο και τις άλλες βόρειες χώρες, δεν κάνω εξαίρεση.