Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Ερωτηματικά για την ισχύ της Σ.Σ.Ε. των εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ. Από τη μια καταργούν το εφάπαξ και από την άλλη διευκολύνουν την εκχώρησή της με συνοπτικές διαδικασίες.

(*)Στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ του - ΣΑΒΒΑΤΟΥ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013, (άρθρο του ΑΡΓΥΡΗ ΔΕΜΕΡΤΖΗ) αναδείχθηκε : 
  1. το θέμα περί "ψαλιδιού στο εφάπαξ των εργαζομένων" καθώς προβλέπεται η απαλλαγή του Δημοσίου από την υποχρέωση να καλύπτει το έλλειμμα του σχετικού λογαριασμού των εργαζομένων, ο οποίος τροφοδοτούνταν με μηνιαίες εισφορές των υπαλλήλων.
  2. το θέμα της εμπλοκής στην ισχύ της συλλογικής σύμβασης εργασίας της Ομοσπονδίας, όπως επίσης και κάθε ειδικής σύμβασης, που ίσχυε στην ΕΥΔΑΠ και είχε περιβληθεί με νομοθετικό μανδύα,
  1. Με τον ισχύοντα νόμο προβλέπεται ότι εάν υπάρξει έλλειμμα του λογαριασμού εφάπαξ των εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ, που θα αφορά το προσωπικό που υπηρετούσε έως τον Οκτώβριο του 1999, θα εξυπηρετείται από το Δημόσιο τέλος κάθε χρονιάς, απολογιστικά.
ΔΗΛΑΔΗ, από τη μια πλευρά δημιουργείται με συνοπτικές διαδικασίες νομοθετικό πλαίσιο για να βρεθεί τρόπος απεμπλοκής της εταιρείας από τα χρέη του Δημοσίου προς αυτή (600 εκ. €) και Δήμων (άλλα 200 εκ. €) και την ίδια στιγμή απεμπλέκεται το ίδιο το Δημόσιο από τις θεσμοθετημένες εδώ και δεκαετίες υποχρεώσεις του προς τους εργαζομένους της ΕΥΔΑΠ, με το έτσι θέλω και αποποιούμενο κάθε ευθύνης, λέγοντας απλά ότι τυχόν έλλειμμα του λογαριασμού παύει να καλύπτεται από το ελληνικό Δημόσιο, αφήνοντάς τους στο κενό, έχοντας πληρώσει όλα ατά τα χρόνια τεράστια ποσά για τη συντήρηση του Ταμείου, αλλά και συνεχίζουν να πληρώνουν και τώρα.


Παράλληλα αναφέρεται και το εξής :
...καταργείται η συλλογική σύμβαση εργασίας της Ομοσπονδίας, όπως επίσης και κάθε ειδική σύμβαση, που ίσχυε στην ΕΥΔΑΠ και είχε περιβληθεί με νομοθετικό μανδύα. Σημειώνεται ότι οι εργαζόμενοι της εταιρείας έχουν ήδη υπογράψει επιχειρησιακή σύμβαση και έχουν υποστεί μείωση των αποδοχών τους, συνολικά άνω του 40% την τελευταία τριετία. 

ΔΗΛΑΔΗ, καλημέρα Α-Π-Ο-Λ-Υ-Σ-Ε-Ι-Σ ;

Η ΕΥΔΑΠ δεν αποτελείται μόνο από τις  εγκαταστάσεις της αλλά κύρια το προσωπικό της είναι αυτό το οποίο έχει δημιουργήσει αυτό το Brand Name  που επιζητούν όλοι οι επίδοξοι μνηστήρες της.

 Κάθε ημέρα που αυτό το σχέδιο εκποίησης πλησιάζει όλο και πιο κοντά στο προσχεδιασμένο νομοτελειακό του τέλος, αυτός ο πόλεμος θα γίνεται όλο και πιο σκληρός προς όλες τις κατευθύνσεις. 
-----------------------------
(*)   Του ΑΡΓΥΡΗ ΔΕΜΕΡΤΖΗ

Τροπολογίες, εν όψει ιδιωτικοποίησης, που σαρώνουν εργασιακά δικαιώματα και επιχειρούν να δώσουν λύση στο γόρδιο δεσμό των χρεών του Δημοσίου και των δήμων προς την ΕΥΔΑΠ Α.Ε., συνολικού ύψους άνω των 800 εκατομμυρίων ευρώ, προώθησαν τα υπουργεία Οικονομικών και Υποδομών χθες στη Βουλή, ως προσθήκη σε νομοσχέδιο του υπουργείου Τουρισμού.

Αλλάζει το καταστατικό της η ΕΥΔΑΠ και πλέον το Ελληνικό Δημόσιο δεν θα έχει πλειοψηφικό πακέτο μετοχών Παράλληλα, σε έκτακτη γενική συνέλευση των μετόχων της εταιρείας αποφασίστηκε αλλαγή του καταστατικού της ΕΥΔΑΠ Α.Ε., στο άρθρο που προέβλεπε διατήρηση των μετοχών του ελληνικού Δημοσίου σε ποσοστό έως 51%, προκειμένου να εναρμονιστεί το καταστατικό με το νόμο για την πώληση της εταιρείας.


Η κυβέρνηση έχει ήδη θεσμοθετήσει και έχει ολοκληρώσει τη μεταβίβαση στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση του 61,33% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ. Η ιδιωτικοποίηση προγραμματίζεται να δρομολογηθεί το τελευταίο τρίμηνο του 2013. Με την τροπολογία που προωθήθηκε στη Βουλή, προβλέπεται ότι θα εκδοθεί κοινή υπουργική απόφαση, η οποία θα προσδιορίζει το ύψος των οφειλών του Δημοσίου και των δήμων προς την ΕΥΔΑΠ Α.Ε.
Οι οφειλές υπολογίζονται περί τα 800 εκατομμύρια ευρώ. Αναμένονται συμψηφισμοί χρεών μεταξύ των δύο πλευρών και λογιστικές εκκαθαρίσεις, με στόχο η εταιρεία να εμφανιστεί «καθαρή» από οφειλές.


 Παράλληλα καταργείται η συλλογική σύμβαση εργασίας της Ομοσπονδίας, όπως επίσης και κάθε ειδική σύμβαση, που ίσχυε στην ΕΥΔΑΠ και είχε περιβληθεί με νομοθετικό μανδύα. Σημειώνεται ότι οι εργαζόμενοι της εταιρείας έχουν ήδη υπογράψει επιχειρησιακή σύμβαση και έχουν υποστεί μείωση των αποδοχών τους, συνολικά άνω του 40% την τελευταία τριετία.

Με τη νομοθετική ρύθμιση το υπουργείο Οικονομικών δίνει τη χαριστική βολή στο λογαριασμό εφάπαξ του προσωπικού ΕΥΔΑΠ. Ο λογαριασμός εφάπαξ για το προσωπικό της ΕΥΔΑΠ Α.Ε. είχε δημιουργηθεί το 2009 (εννοεί προφανώς 1999), χρονιά που η εταιρεία μπήκε στο Χρηματιστήριο και κάλυπτε κάθε αποχωρούντα από την υπηρεσία εργαζόμενο με εφάπαξ αποζημίωση από 20.000 έως 40.000 ευρώ. Ο λογαριασμός έχει έλλειμμα 69 εκατ. ευρώ. Η νέα ρύθμιση λέει ότι τυχόν έλλειμμα του λογαριασμού παύει να καλύπτεται από το ελληνικό Δημόσιο και έτσι καταργείται.

Ταυτοχρόνως προβλέπεται ότι καταργείται και η επιτροπή που ασκούσε τη διαχείριση του λογαριασμού, αποτελούμενη από εκπροσώπους των υπουργείων και των εργαζομένων. Αξιοσημείωτο είναι τέλος ότι η έκτακτη γενική συνέλευση της ΕΥΔΑΠ Α.Ε. αποφάσισε τη χορήγηση αυξημένου μερίσματος στους μετόχους κατά 0,05 ευρώ ανά μετοχή
 enet.gr


Η κοινωνία πως θα απαντήσει άραγε στο ερώτημα :
γιατί στην Ελλάδα ξεπουλάνε το νερό, ενώ στο εξωτερικό κοινωνικοποιείται ;


Οι υπέρμαχοι της ιδιωτικοποιησης του νερού προφανώς προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν τι έχει να επιδείξει στο φλέγον αυτό ζήτημα η διεθνής εμπειρία Δεκατέσσερις φοιτητές του ΕΜΠ, από το  Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών: Επιστήμη και Τεχνολογία Υδατικών Πόρων, το υπενθυμίζουν.

 Μελέτησαν μια προς μια όλες τις περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων του νερού παγκοσμίως και τις παρουσίασαν πρόσφατα σε εργασία με τίτλο :

 Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού:Ιδιωτικοποίηση ή κοινωνικοποίηση;
Αναλύονται οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές παράμετροι της εμπλοκής των ιδιωτών στη διαχείρισή του και αναδεικνύουν την ασφυκτική πίεση των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και το ρόλο που έπαιξαν για να οδηγηθούν πολλά κράτη στην ιδιωτική διαχείριση του ύδατος.
Από τη Βολιβία, την Τανζανία και την Αργεντινή μέχρι τη Γαλλία και τον Καναδά η παραχώρηση του νερού σε ιδιώτες φέρει σε γενικές γραμμές τα εξής χαρακτηριστικά :
Σκανδαλώδη περιθώρια κέρδους για τους ιδιώτες, άνιση πρόσβαση στο νερό των χαμηλών κυρίως εισοδηματικών τάξεων, αύξηση τιμολογίων, αθέτηση υποσχέσεων από πλευράς εταιρειών για επενδύσεις στο δίκτυο, σκανδαλώδεις όρους παραχώρησης, αδιαφανείς διαδικασίες στις συμβάσεις, περιβαλλοντικούς κινδύνους, απολύσεις, απώλεια τεχνογνωσίας,
 ανέφερε η τοπογράφος μηχανικός του ΑΠΘ MSc., Ευστρατία Σεπετζή.

Επικεφαλής της όλης προσπάθειας, οι διδάσκοντες Δημήτρης Κουτσογιάννης και Ανδρέας Ευσταθιάδης.
(Ήταν απόσπασμα από το άρθρο που δημοσιεύεται στη  Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 28/7/2013 και το αναδημοσιεύω στη συνέχεια).

Οι υπέρμαχοι της ιδιωτικοποίησης του νερού προφανώς προσποιούνται ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν τι έχει να επιδείξει στο φλέγον αυτό ζήτημα η διεθνής εμπειρία. Δεκατέσσερις φοιτητές του ΕΜΠ, από το διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Επιστήμη και Τεχνολογία Υδατικών Πόρων», το υπενθυμίζουν. Μελέτησαν μία προς μία όλες τις περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων του νερού παγκοσμίως και τις παρουσίασαν πρόσφατα σε εργασία με τίτλο «Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού: Ιδιωτικοποίηση ή κοινωνικοποίηση». 


 Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές αναλύουν τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους της εμπλοκής των ιδιωτών στη διαχείρισή του και αναδεικνύουν την ασφυκτική πίεση των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και το ρόλο που έπαιξαν για να οδηγηθούν πολλά κράτη στην ιδιωτική διαχείριση του ύδατος. Από τη Βολιβία, την Τανζανία και την Αργεντινή μέχρι τη Γαλλία και τον Καναδά η παραχώρηση του νερού σε ιδιώτες φέρει σε γενικές γραμμές τα εξής χαρακτηριστικά: «Σκανδαλώδη περιθώρια κέρδους για τους ιδιώτες, άνιση πρόσβαση στο νερό των χαμηλών κυρίως εισοδηματικών τάξεων, αύξηση τιμολογίων, αθέτηση υποσχέσεων από πλευράς εταιρειών για επενδύσεις στο δίκτυο, σκανδαλώδεις όρους παραχώρησης, αδιαφανείς διαδικασίες στις συμβάσεις, περιβαλλοντικούς κινδύνους, απολύσεις, απώλεια τεχνογνωσίας», ανέφερε η τοπογράφος μηχανικός του ΑΠΘ MSc, Ευστρατία Σεπετζή. Επικεφαλής της όλης προσπάθειας, οι διδάσκοντες Δημήτρης Κουτσογιάννης και Ανδρέας Ευστρατιάδης.

Η διεθνής εμπειρία εκθέτει τους θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων υδατικών πόρων, καθώς μετά την «επέλαση» των επενδυτών, η διαχείριση επιστρέφει στο Δημόσιο, για να διασφαλιστεί το βασικό αυτό αγαθό για τους πολίτες, όπως προκύπτει από έρευνα του ΕΜΠ.
ΒΟΛΙΒΙΑ

Αυξήσεις-ρεκόρ στις τιμές

Την περίπτωση της Βολιβίας, η οποία «έχει μπει στο ρεκόρ Γκίνες ως η χώρα με τα περισσότερα πραξικοπήματα (193) από την ανεξαρτησία της, το 1825, μέχρι και την αποκατάσταση της δημοκρατίας», μελέτησε και ανέδειξε ο πολιτικός μηχανικός Ιάσων Αποστολόπουλος.

Το 1997 η Παγκόσμια Τράπεζα και η Διεθνής Τράπεζα Ανάπτυξης έθεσαν ως προϋπόθεση για την ανανέωση των δανειακών συμβάσεων την ιδιωτικοποίηση των υποδομών του νερού. Υπογράφονται δύο συμβάσεις παραχώρησης το 1997 για την πρωτεύουσα της χώρας El Alto/La Paz με θυγατρική της γαλλικής Suez. Δύο χρόνια αργότερα ακολουθεί η δεύτερη σύμβαση, που κατακυρώνεται στο μοναδικό πλειοδότη, τη διεθνή κοινοπραξία Aguas de Tunari με επικεφαλής την πολυεθνική Bechtel και αφορά την παραχώρηση των υποδομών ύδρευσης και αποχέτευσης της πόλης Cochabamba με 600.000 πληθυσμό.

Η διασφάλιση των όρων του συμβολαίου της εταιρείας με την κυβέρνηση περνάει μέσα από νόμο και η πρώτη τα παίρνει όλα: κρατικές υποδομές, αποκλειστική χρήση των υδατικών πόρων, κατάργηση όλων των ανεξάρτητων μέσων ύδρευσης και μεταβίβαση των υποδομών τους στην εταιρεία. Μέσα σε ένα μήνα η εταιρεία προχωρεί σε υπέρογκες αυξήσεις καταπατώντας τους όρους του συμβολαίου (35%), οι οποίες κυμάνθηκαν από 60% έως 200% και αφορούσαν ανθρώπους που ζούσαν με 2 δολάρια τη μέρα.

Το επόμενο διάστημα προκαλείται θύελλα κοινωνικών αντιδράσεων με κύριο αίτημα τη λήξη της αποικιοκρατικής σύμβασης και την επανακοινωνικοποίηση του νερού και, ύστερα από τρεις μήνες διαμαρτυριών, η κυβέρνηση ακυρώνει το συμβόλαιο με την Bechtel: «Η ήττα της εταιρείας προκάλεσε τεράστιο αντίκτυπο παγκοσμίως και έμπνευση για ανάλογους αγώνες υπεράσπισης των θεωρούμενων ως κοινωνικών αγαθών. Αποτέλεσε την πιο γνωστή περίπτωση ιδιωτικοποίησης του νερού και προκάλεσε παγκόσμια αύξηση της κοινωνικής επίγνωσης για το τι μπορεί να επιφέρει η ιδιωτικοποίηση στο νερό. Εφερε τις φτωχές κοινότητες των ιθαγενών στο πολιτικό προσκήνιο και κατά κάποιο τρόπο άνοιξε το δρόμο για τον πρώτο Ινδιάνο πρόεδρο στη βολιβιανή ιστορία, τον Εβο Μοράλες», τονίζει ο κ. Αποστολόπουλος.

Η έτερη γαλλική εταιρεία, προκειμένου να μην επαναληφθεί η αποτυχία της Cochabamba, έκανε προσεκτικότερη διαχείριση όσον αφορά τις αυξήσεις στην πρωτεύουσα της χώρας, χωρίς όμως να τις αποφύγει. Η κυβέρνηση λύει το 2005 το συμβόλαιο με την Aguas de Illimani (Suez), η οποία αντικαθίσταται από τη δημόσια EPSAS. Ενα χρόνο μετά δημιουργεί νέα cooperativa (ανεξάρτητο συνεταιρισμό) με τη συνεργασία της κρατικής εταιρείας.


ΓΑΛΛΙΑ

Καμία επένδυση από τους ιδιώτες

«Παρ' όλο που το Παρίσι αποτέλεσε το διεθνές σύμβολο της Σύμπραξης Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), καθώς στη Γαλλία από τα μέσα του 19ου αιώνα εφαρμοζόταν αυτή η πρακτική, το 2010 η διαχείριση του νερού περνάει εξ ολοκλήρου στο δημόσιο έλεγχο», αναφέρουν οι Γιώργος Αλεξίου και Παρασκευή Σταμούλη, αγρονόμοι-τοπογράφοι μηχανικοί του ΕΜΠ, που παρουσίασαν την εισήγηση «Επανακοινωνικοποίηση υποδομών νερού, το παράδειγμα του Παρισιού».

Οπως εξηγούν, «μέχρι το 1984 τα συστήματα διαχείρισης νερού του Παρισιού κατείχε ο δήμος, ωστόσο η τιμολόγηση του νερού, από το 1864 ακόμη, πραγματοποιούνταν από ιδιωτική εταιρεία. Το 1984, ο τότε δήμαρχος Ζ. Σιράκ πάει ένα βήμα παραπέρα και υπογράφει συμβόλαιο με τις θυγατρικές Veolia και Suez -δύο γαλλικές εταιρείες που κυριαρχούν παγκοσμίως στον τομέα της διαχείρισης των δικτύων ύδρευσης- για τη συνδιαχείριση της τροφοδοσίας νερού και των υπηρεσιών τιμολόγησης, αλλά και τη συντήρηση του αρδευτικού δικτύου.

»Τρία χρόνια μετά, η παραγωγή νερού και ο μηχανισμός ελέγχου περνούν στα χέρια των δύο προαναφερθεισών εταιρειών και για το σκοπό αυτό ιδρύεται η κεφαλαιουχική εταιρεία SAGEP, στην οποία συμμετέχουν με ποσοστό 70% ο δήμος, με 28% οι δύο εταιρείες, ενώ το 2% κατέχει η δημόσια γαλλική τράπεζα επενδύσεων.

»Με την εκλογή του στο δημαρχιακό θώκο ο Μπ. Ντελανοέ, το 2001, προβάλλει μία τελείως αντίθετη πολιτική αντιμετώπιση όσον αφορά τη διαχείριση του νερού, και για μία επταετία προετοιμάζει το έδαφος για την επαναδημοτικοποίησή του: Επαναδιαπραγματεύεται τα συμβόλαια με τους γαλλικούς κολοσσούς και απαιτεί την πραγματοποίηση μη υλοποιημένων αλλά προγραμματισμένων έργων. Ταυτόχρονα προχωρεί στην εκπόνηση νομικών οικονομοτεχνικών μελετών για την ίδρυση της Eau de Paris, της σημερινής δηλαδή δημόσιας επιχείρησης ύδρευσης-αποχέτευσης του Παρισιού».

Η μετάβαση όλων των δραστηριοτήτων παραγωγής και διανομής πόσιμου νερού στο δημόσιο φορέα ολοκληρώθηκε το 2010, παρ' όλο που, όπως σημειώνουν οι δύο εισηγητές, «ήταν δύσκολη, ιδιαίτερα στο κομμάτι που αφορούσε την οικονομική διαχείριση και τα συστήματα των πληροφοριών, καθώς υπήρχαν ασαφή ιδιοκτησιακά όρια». Στην πρώτη αποτίμηση, η Eau de Paris ανακοίνωσε ότι συνολικά εξοικονόμησε 35 εκατ. ευρώ κατά τον πρώτο χρόνο σε σχέση με τα αντίστοιχα κόστη συμβολαίου των Veolia και Suez, ενώ τον Ιανούριο του 2011 ανακοινώνει μείωση τιμής 8% και δεσμεύεται ότι η τιμή δεν θα αυξηθεί πάνω από τον πληθωρισμό έως το 2015, παρά τη μείωση εσόδων που συνδέονται με τη μείωση των όγκων κατανάλωσης νερού.


ΤΑΝΖΑΝΙΑ

Από το κακό Δημόσιο στο χειρότερο ιδιώτη

Η Τανζανία, μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, λόγω εξωτερικών πιέσεων υπέκυψε σε διεθνείς χρηματοοικονομικούς όρους και τη δεκαετία του '90 άρχισε να ιδιωτικοποιεί πολλές δημόσιες επιχειρήσεις: «Στην πραγματικότητα, η επανακοινωνικοποίηση του ύδατος στο Νταρ-ες-Σαλάμ ήταν μια κατάσταση προεπιλογής που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση μιας ιδιωτικής σύμβασης και όχι μια στρατηγική κίνηση που προγραμματίστηκε από κυρίαρχα πολιτικά όργανα», εξηγεί ο Ιωσήφ Φουντουλάκης, πολιτικός μηχανικός του ΕΜΠ.

«Το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης του Νταρ-ες-Σαλάμ ήταν σε άθλια κατάσταση όταν η κυβέρνηση της Τανζανίας αποφάσισε να το ιδιωτικοποιήσει το 2003, υπογράφοντας συμβόλαιο με τη City Water Services (CWS), μια κοινοπραξία των Biwater (Ηνωμ. Βασίλειο) and Gauff (Γερμανία). Αυτή η ιδιωτική κοινοπραξία ενώθηκε αργότερα με την ιδιωτική εταιρεία της Τανζανίας, Superdoll. Αλλά η ιδιωτική διαχείριση δεν έκανε τίποτα για να βελτιώσει την κατάσταση. Το 2005 δημιουργείται η Dar es Salaam Water and Sewewrage Corporation (DAWASCO), μια ημικρατική επιχείρηση.

»Το ποσοστό διαρροών μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό, ενώ υπάρχει αύξηση της διοχέτευσης νερού στα νοικοκυριά, όχι όμως τόσο ικανοποιητική όσο θα έπρεπε, εξαιτίας των έντονων κοινωνικών ανισοτήτων», εξηγεί ο εισηγητής. Οσον αφορά την ποιότητα του νερού, οι ποσότητες που παράγονται στις εγκαταστάσεις του ποταμού Ruvu και τους κεντρικούς αγωγούς ύδατος ανταποκρίνεται στα πρότυπα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Ομως τα προβλήματα συσσωρεύονται εξαιτίας της μη πληρωμής από τις δημόσιες υπηρεσίες των λογαριασμών νερού, τα χρήματα των οποίων αποτελούν το 25% των λειτουργικών δαπανών της εταιρείας.

ΚΑΝΑΔΑΣ

Περιβαλλοντική καταστροφή

Το Hamilton, που βρίσκεται νοτιοδυτικά της λίμνης Οντάριο του Καναδά, είναι ένα λιμάνι, άλλοτε κέντρο βιομηχανίας χάλυβα, στο οποίο ενυπάρχει έντονη η κοινωνική αντίθεση μεταξύ εργατικής και εύπορης τάξης, όπως μας εξηγούν οι δύο εισηγήτριες Ελισάβετ Φελώνη και Εφη Μόσχου.

Το 2004 ένας δεκαετής αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού τερματίστηκε με μια σημαντική νίκη των πολιτών της πόλης του Hamilton του Καναδά. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε την επαναδημοτικοποίηση της λειτουργίας και της συντήρησης του νερού της πόλης, θέτοντας τέλος σε μια εποχή μυστικότητας, δυσλειτουργικού εξοπλισμού, διαρροής λυμάτων και συνεχών αλλαγών στις εταιρείες εργολάβων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο δήμος επιθυμούσε και πάλι την ανάθεση στον ιδιωτικό τομέα, αλλά λόγω των αντιδράσεων της κοινωνίας, που διεκδίκησαν ένα σαφές κοινωνικό πλαίσιο, οι συμφωνίες δεν ήταν ελκυστικές για τις εταιρείες, που απέσυραν το ενδιαφέρον τους. Η εταιρεία PUMP, που το 1994 ανέλαβε με απ'ευθείας ανάθεση το έργο, τήρησε μόνο του τον όρο για τη μεταφορά της έδρας στο Χάμιλτον.

Οι ίδιες σημειώνουν ότι ο θλιβερός απολογισμός των πεπραγμένων της εταιρείας, που είχε τη μορφή ΣΔΙΤ (συμμετείχε με 30% στο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα δασκάλων του Οντάριο) και δεν είχε καμία εμπειρία στην επεξεργασία νερού, καταδεικνύει ότι «κατά κανόνα για τον ιδιώτη βασικός στόχος είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και σε δεύτερη προτεραιότητα ο πολίτης και η ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας, ενώ η περιβαλλοντική διάσταση τίθεται τελευταία στην ιεραρχία». Στα συμπεράσματά τους, οι δύο ερευνήτριες σημειώνουν, επίσης, ότι «η οργανωμένη και ενεργός συμμετοχή των πολιτών αποτελεί προϋπόθεση για τη διαμόρφωση αξιόπιστων φορέων κοινωνικών υπηρεσιών».


ΜΑΛΑΙΣΙΑ

Καθαρό νερό για λίγους

Κατά την περίοδο 2005-2006, το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Μαλαισίας τροποποίησε το Σύνταγμα και ψήφισε δύο διατάξεις που επιτρέπουν μια σαρωτική μεταρρύθμιση του τομέα των υδάτων. Η μεταρρύθμιση του νερού στη Μαλαισία έγινε με στόχο την αντιμετώπιση των συνεπειών της ιδιωτικοποίησης, η οποία, όπως εξηγούν οι εισηγητές Νεφέλη Μπομπότη και Νίκος Μπουντάς, πολιτικοί μηχανικοί ΕΜΠ, «μπορεί να έφερε γρήγορες αναβαθμίσεις των υποδομών, αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε επανειλημμένες αυξήσεις τιμολογίων, μυστικότητα ως προς τις συμβάσεις, αυξανόμενο χρέος, αλλά και έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού, που είχε αποτέλεσμα το διαφορετικό βαθμό ποιότητας και τις διαφορετικές χρεώσεις ανά πολιτεία».

Η Μαλαισία είναι Ομοσπονδιακή Συνταγματική Μοναρχία με 13 πολιτείες και 3 ομοσπονδιακές επικράτειες. Εχει μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 5%. Οπως αναφέρουν, «πριν από τη μεταρρύθμιση προηγήθηκαν μεγάλες και ανοιχτές διαβουλεύσεις», κάτι που στην Ελλάδα δεν έγινε.

«Το μεταρρυθμιστικό μοντέλο που προωθήθηκε φιλοδοξούσε να ενοποιήσει τις υπηρεσίες υδάτων και αποχέτευσης». Οπως εξηγούν οι δύο πολιτικοί μηχανικοί, «η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προχώρησε στην ανάπτυξη μιας ολιστικής πολιτικής νερού της χώρας». Η διαχείριση της λεκάνης απορροής περνάει στον έλεγχο των κρατιδίων, ενώ ιδρύεται Εθνικό Συμβούλιο Υδατικών Πόρων (NWRC), που τελεί υπό την προεδρία του πρωθυπουργού. Το υπουργείο Οικονομικών, μέσω της Εταιρείας Διαχείρισης Υποδομών (ΡΑΑΒ), κατέχει και διαχειρίζεται τις υποδομές νερού των κρατιδίων και εξασφαλίζει χρηματοδότητη.

Η φθηνή χρηματοδότηση μετατράπηκε όμως σε οικονομικά κέρδη για την ΡΑΑΒ, η οποία δεν ήταν απομονωμένη από τις πιέσεις της κυβέρνησης, καθώς η αδιαφάνεια στις προσφορές είναι καθεστώς, αφού το 72% των συμβάσεων έγιναν με απ' ευθείας ανάθεση.


ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Απανωτές αυξήσεις

Στη χώρα που μέχρι πριν από μερικά χρόνια αποτελούσε πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης, ο χορός των αποκρατικοποιήσεων ξεκίνησε στα 1989 από τον τότε πρόεδρο της Αργεντινής, Κάρλος Μένεμ. Το νερό, πάντως, παρόλο που από τον Φλεβάρη του 1991 μέχρι τον Γενάρη του 1993 η τιμή του αυξήθηκε κατά 51%, παρέμενε σε δημόσια χέρια. «Αυτές οι αυξήσεις βοήθησαν ώστε, όταν μερικούς μήνες αργότερα ιδιωτικοποιήθηκε το νερό στην πόλη του Μπουένος Αϊρες, οι αντιδράσεις να είναι τουλάχιστον υποτονικές. Στην εταιρεία AASA, θυγατρική της Suez, πέρασαν οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης της πόλης για τα επόμενα 30 χρόνια. Αυτή η συμφωνία είχε πολλά προβλήματα, καθώς η εταιρεία δεν μπόρεσε να καλύψει τους στόχους και τις υποχρεώσεις των συμφωνημένων. Μόνο στις αυξήσεις της τιμής του νερού ήταν συνεπής».

Οπως αναφέρουν οι εισηγητές Σταμάτης Μπατέλης και Γιάννης Δημάκος, ο στόχος για την παροχή νερού ήταν να αυξηθεί η κάλυψη από το 70% σε 88% το 2002, αλλά η κάλυψη έφθασε έως το 79%. Το ίδιο συνέβη και με την αποχέτευση. Από το 58% που ήταν μέχρι το 2002, η στόχευση ήταν να ανέλθει στο 74% αλλά δεν ξεπέρασε το 63%. Οσο δε για τα λύματα των αποχετευτικών δικτύων, μόνο το 7% δέχονταν επεξεργασία. Τα υπόλοιπα χύνονταν στον ποταμό Rio del Plata. Το 2002, μετά την πτώχευση, δρομολογήθηκαν οι εξελίξεις για την επανεθνικοποίηση της εταιρείας. Η AASA έκανε έκκληση προς το Διεθνές Κέντρο της Παγκόσμιας Τράπεζας για την επίλυση Επενδυτικών Διαφορών. Απευθύνθηκαν στο ΔΝΤ ώστε να πιέσει την Αργεντινή για την επίλυση του θέματος προς όφελος της AASA.

Το νερό στην πόλη του Μπουένος Αϊρες μπήκε τελικά και πάλι σε δημόσιο αυλάκι το 2006, με τη δημιουργία της Aysa, η οποία το 2010 παρουσίασε απώλειες. Ωστόσο, η εταιρεία εφαρμόζει ανθρωποκεντρική στρατηγική, με μεγαλύτερα ποσοστά συνδέσεων.

Το μοντέλο Φρίντμαν στη Χιλή του Πινοσέτ

«Η μαζική ακύρωση των ιδιωτικών επενδύσεων σε υποδομές νερού διεθνώς (πλην της Κίνας), λόγω κοινωνικών αντιδράσεων, αποτελεί ήττα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου;» αναρωτιέται ο οικονομολόγος Γιώργος Καρακατσάνης, υποψήφιος διδάκτωρ ΕΜΠ, της σχολής Πολιτικών Μηχανικών.

Δυστυχώς όχι, απαντά ο ίδιος, γιατί «η αποτυχία διδάσκει και βασική επιδίωξη των ιδιωτικών εταιρειών είναι πλέον ο έλεγχος σε πιο θεμελιώδες επίπεδο, καθώς υπάρχει ανασύνταξη δυνάμεων για τον έλεγχο των πόρων και όχι μόνο των υποδομών».

Εξηγεί ότι με την κλιμακούμενη μεταφορά των βιομηχανικών δραστηριοτήτων από τη Δύση στην Ανατολή (Κίνα, Ινδία) και το Νότο (Ν. Αμερική, Ν. Αφρική), αυξήθηκε ο πληθυσμός στα αστικά κέντρα των κρατών αυτών, αλλά ταυτόχρονα μειώθηκε το αναμενόμενο μέσο κόστος επένδυσης σε δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης (οικονομίες κλίμακας).

«Οι ιδιωτικές εταιρείες νερού επένδυσαν μόνο στις περιοχές μεσαίων και υψηλών στρωμάτων αποκλείοντας πρακτικά το φτωχότερο 20% του πληθυσμού που διέμενε στα περίχωρα. Αναπτύχθηκαν έτσι "υδρομαφίες" που προκαλούσαν φθορές στα δίκτυα, αναλαμβάνοντας την άτυπη παροχή ύδρευσης και υγιεινής στους φτωχούς».

Ο κ. Καρακατσάνης αναφέρει ότι «μέσα από τις ροές του διεθνούς εμπορίου το 16% της διεθνούς χρήσης νερού πρακτικά προορίζεται για εξαγωγές.

Ταυτόχρονα, η παραγωγή υψηλών προστιθέμενων εξαγωγικών αξιών κινητοποιεί προς τον έλεγχο (ιδιωτικοποίηση) της πηγής του νερού και όχι μόνο των υποδομών του». Αναφέρει ως παράδειγμα το μοντέλο ιδιωτικοποίησης του νερού στη Χιλή, όπου ο κώδικας του νερού του 1981 του Πινοσέτ (εμπνεύσεως Μίλτον Φρίντμαν) αποτελούσε ένα μοντέλο πλήρους κατακερματισμού των υδατικών πόρων σε εμπορικά δικαιώματα.

«Το μοντέλο της Χιλής συνίσταται στη μεγιστοποίηση της εξαγωγικών αξιών του μετάλλου, εις βάρος της μεγιστοποίησης της διασποράς του κοινωνικού οφέλους. Υπήρξε μαζική αγορά δικαιωμάτων φυσικών αποθεμάτων νερού των Ανδεων από τις εταιρείες εξόρυξης που δραστηριοποιούνται στην έρημο Atacama». Και προσθέτει:

«Τα δικαιώματα νερού των γηγενών αγροτών πωλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ σημειώθηκε ρύπανση των βόρειων ταμιευτήρων (ποταμός Loa) και σταδιακή ρύπανση του ποταμού Majpo ο οποίος τροφοδοτούσε το Σαντιάγο με φυσικά αποθέματα. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο με φθηνά αποθέματα νερού για εξόρυξη και υψηλού κόστους αφαλάτωση για την κάλυψη των ελλειμμάτων για ύδρευση».
Διαβάστε περισσότερα »

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

ΕΥΔΑΠ. Βάζουν χέρι στο εφάπαξ των εργαζομένων και ρυθμίζουν τα κρατικά «φέσια» για γρήγορη εκποίηση.

Προ των πυλών είναι πια η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, καθώς η έκτακτη γενική συνέλευση των μετόχων τροποποίησε το καταστατικό της εισηγμένης, αίροντας και το τελευταίο τυπικό «εμπόδιο» που προέβλεπε πλειοψηφικό ποσοστό του Δημοσίου στην εταιρεία.
Στα 800 εκατ. ευρώ φτάνουν τα χρέη του δημοσίου προς την ΕΥΔΑΠ. 
Ανοίγει ο δρόμος για την πώληση της ΕΥΔΑΠ 
Στη φωτογραφία, οι ταμιευτήρες της εταιρίας στο Γαλάτσι [Πηγή: ΚΑΡΑΤΖΙΑΣ/PRISMA] 

Παράλληλα, με τροπολογία που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο του υπουργείου Τουρισμού «Απλούστευση διαδικασιών για την ενίσχυση της τουριστικής επιχειρηματικότητας, αναδιάρθρωση του ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού και λοιπές διατάξεις» αφενός ανοίγει ο δρόμος να ρυθμιστούν τα κρατικά «φέσια» προς την ΕΥΔΑΠ, τα οποία ξεπερνούν τα 800 εκατ. ευρώ, αφετέρου προβλέπονται μεγάλες περικοπές στα εφάπαξ των εργαζομένων της εισηγμένης.



Ειδικότερα, η γενική συνέλευση της ΕΥΔΑΠ προχώρησε την Παρασκευή 27 Ιουλίου στην κατάργηση του άρθρου 5 του κεφαλαίου Β του καταστατικού της, «ως αντίθετου προς το νόμο», όπως αναφέρεται στην ανακοίνωσή της εταιρείας. Το εν λόγω άρθρο όριζε ότι το Δημόσιο δύναται να διαθέτει μετοχές της ΕΥΔΑΠ σε ποσοστό ως και 49% και, ως εκ τούτου, να διατηρεί τον έλεγχό της. Η άρση της συγκεκριμένης πρόνοιας, που αποτέλεσε προαπαιτούμενη ενέργεια για την εκταμίευση της δόσης από τους δανειστές, ανοίγει τον δρόμο για την έναρξη της αποκρατικοποίησης της εταιρείας, σε συνέχεια της μεταφοράς των μετοχών που διέθετε το Δημόσιο στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ).



Ληξιπρόθεσμες οφειλές 

Παράλληλα, με διάταξη της τροπολογίας που εισήχθη στο σχέδιο νόμου του υπουργείου Τουρισμού προβλέπεται η έκδοση Κοινών Υπουργικών Αποφάσεων του υπουργού Οικονομικών και του εκάστοτε αρμόδιου υπουργού για τον καθορισμό των ληξιπρόθεσμων οφειλών (μέχρι τις 30 Ιουνίου 2013) του κράτους προς την εταιρεία από έργα υποδομής, κατασκευής και συντήρησης έργων αντιπλημμυρικής προστασίας κ.λπ., καθώς και μη φορολογικών οφειλών της ΕΥΔΑΠ προς το Δημόσιο. Μάλιστα, σημειώνεται ότι τυχόν οφειλές που θα προκύψουν θα καλυφθούν από ειδική πίστωση του κρατικού προϋπολογισμού για την εκκαθάριση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης.

Σημειωτέον ότι και η συγκεκριμένη ρύθμιση αποτελεί προαπαιτούμενη δράση για την εκταμίευση της δόσης. Και αυτό διότι, σύμφωνα με πληροφορίες, τα χρέη του κράτους προς την ΕΥΔΑΠ προσεγγίζουν τα 800 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων περί τα 200 εκατ. ευρώ ανήκουν σε δήμους και τα υπόλοιπα 600 εκατ. ευρώ σε υπουργεία και καθιστούν την εταιρεία επενδυτικά μη ελκυστική. Σημειωτέον -ως τάξη μεγέθους- ότι τα χρέη των ιδιωτών είναι μόλις 17 εκατ. ευρώ.

Μάλιστα, προκειμένου τα δημοτικά χρέη να πάψουν να αυξάνονται, αλλά και λόγω των υψηλών απαιτήσεων για τη λειτουργία και συντήρηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, αρκετοί δήμοι έχουν παραχωρήσει την εκμετάλλευση των δικτύων τους στην ΕΥΔΑΠ. Έτσι, απηλλάγησαν από νέα χρέη, η ΕΥΔΑΠ απέκτησε μεγαλύτερα πάγια στοιχεία και οι καταναλωτές βρήκαν πρόσβαση σε καλύτερες υπηρεσίες.



«Ψαλίδι» στα εφάπαξ 

Στο μεταξύ, με άλλη διάταξη της τροπολογίας έρχονται περικοπές στο εφάπαξ των 2.478 υπαλλήλων της ΕΥΔΑΠ, καθώς προβλέπεται η απαλλαγή του Δημοσίου από την υποχρέωση να καλύπτει το έλλειμμα του σχετικού λογαριασμού των εργαζομένων, ο οποίος τροφοδοτούνταν με μηνιαίες εισφορές των υπαλλήλων. 

Με τον ισχύοντα νόμο προβλέπεται ότι εάν υπάρξει έλλειμμα του λογαριασμού εφάπαξ των εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ, που θα αφορά το προσωπικό που υπηρετούσε έως τον Οκτώβριο του 1999, θα εξυπηρετείται από το Δημόσιο τέλος κάθε χρονιάς, απολογιστικά. 

Ωστόσο, η κατάργηση της συγκεκριμένης νομικής υποχρέωσης αναπόφευκτα θα προκαλέσει το κλείσιμο του λογαριασμού και απώλειες στις εισφορές των εργαζομένων, διότι η συντήρησή του θα είναι αδύνατο να γίνει από τους εν ενεργεία υπαλλήλους της εταιρείας, καθώς την τελευταία τριετία αποχώρησαν από την ΕΥΔΑΠ περισσότεροι από 2.000 εργαζόμενοι. Σημειωτέον ότι ήδη λόγω των προηγούμενων περικοπών, τα εφάπαξ έχουν μειωθεί κατά περίπου 50%.



Για την τιμή του νερού



Στο μεταξύ, τα υπουργεία Υποδομών και Περιβάλλοντος θα ελέγχουν και θα ρυθμίζουν την τιμή του νερού μετά τις επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις των εταιριών ύδρευσης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για την προστασία των καταναλωτών.

Ειδικότερα, η Ειδική Γραμματεία Υδάτων θα αναλάβει τον έλεγχο των νέων συμβάσεων παραχώρησης για το νερό και θα είναι αρμόδια για τον στρατηγικό σχεδιασμό, τη διαμόρφωση και αξιολόγηση της πολιτικής για την ορθολογική και βιώσιμη διαχείριση των υπηρεσιών ύδατος.

Κύριο ρόλο θα έχουν τα τμήματα Κοστολόγησης και Τιμολόγησης Υπηρεσιών Ύδατος και Παρακολούθησης, Αξιολόγησης Υπηρεσιών Ύδατος και Σύναψης, καθώς θα ορίζουν τους γενικούς κανόνες για την κοστολόγηση και τιμολόγηση των υπηρεσιών ύδατος, καθώς και τη σχετική πολιτική προστίμων.

Ακόμη, θα εποπτεύει τα στρατηγικά και επιχειρησιακά σχέδια των παραχωρησιούχων των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης και σε συνεργασία με το υπουργείο Υποδομών, θα εξετάζει καταγγελίες, αναφορές και προσφυγές και θα εισηγείται την λήψη μέτρων.
Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

ΝΑΙ στο ΚΕΛ Βορείων Μεσογείων από το ΣτΕ. παρά τις αντιρρήσεις που εκφράζουν οι δήμοι Ραφήνας και Σπάτων - Αρτέμιδας.


Ήμουνα Νιός και γέρασα...αλλά επιτέλους τέλος στο πάρτι των βοθρατζίδικων στα πολύπαθα Μεσόγεια...

Το «πράσινο φως» έδωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), παρά τις αντιρρήσεις των Δήμων Ραφήνας και Σπάτων-Αρτέμιδας (πρώην Λούτσας), για τη συνέχιση των έργων της Εγκατάστασης Επεξεργασίας Λυμάτων (ΕΕΛ) στα Μεσόγεια Αττικής.
Ειδικότερα, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, στο Ε' Τμήμα του ΣτΕ είχε κατατεθεί σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος για την επικύρωση καθορισμού οριογραμμών τμήματος του ρέματος Ραφήνας στην περιοχή της ΕΕΛ Βορείων Μεσογείων του Δήμου Σπάτων-Αρτέμιδας.


Υπενθυμίζεται, ότι το 2011 το ίδιο σχέδιο είχε κριθεί μη νόμιμο, καθώς δεν υπήρχε γνωμοδότηση του αρμόδιου δημοτικού συμβουλίου για τον καθορισμό της οριογραμμής του ρέματος της Ραφήνας στο σύνολό του ή σε τμήμα του. Σύμφωνα με τον Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας, τα ρέματα που βρίσκονται εντός ή εκτός ρυμοτομικού σχεδίου ή εντός οικισμών που δεν έχουν ρυμοτομικό σχέδιο, οριοθετούνται. Η οριοθέτηση «συνίσταται στον καθορισμό και επικύρωση των πολυγωνικών γραμμών εκατέρωθεν της βαθιάς γραμμής του ρέματος, οι οποίες περιβάλλουν τις γραμμές πλημμύρας, τις όχθες, καθώς και τα τυχόν φυσικά ή τεχνητά στοιχεία, που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του υδατορέματος».
Επίσης, σύμφωνα με την πολεοδομική νομοθεσία, στην εκτός σχεδίου και εκτός ορίων οικισμών (προ του 1923) ευρύτερη περιοχή των Μεσογείων, προβλέπεται ότι τα κτίρια πρέπει να απέχουν 15 μέτρα από την οριογραμμή ρέματος, ενώ παράλληλα το ρέμα της Ραφήνας έχει χαρακτηριστεί ως «ιδιαίτερου φυσικού περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος».

Στο μεταξύ, το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Ραφήνας γνωμοδότησε υπέρ της απόρριψης της μελέτης τμηματικής οριοθέτησης του ρέματος Ραφήνας. Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε και το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Σπάτων-Αρτέμιδας.

Αντίθετα, τα υπουργεία Περιβάλλοντος και Ανάπτυξης επέλεξαν την τμηματική οριοθέτηση του επίμαχου ρέματος, γιατί «υπάρχει επιτακτική ανάγκη για την κατασκευή της ΕΕΛ Βορείων Μεσογείων που αποτελεί υποχρέωση της χώρας μας, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οδηγίας για τα αστικά λύματα και προκειμένου να αποφευχθεί η επιβολή προστίμου στη χώρα μας λόγω της μεγάλης καθυστέρησης του έργου». Ακόμη, σε έγγραφο του υπουργείου Περιβάλλοντος επισημαίνεται ότι δεν είναι εφικτή η συνολική οριοθέτηση του εν λόγω ρέματος, καθόσον δεν έχει εγκριθεί η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων της διευθέτησης του ρέματος. Και αυτό γιατί η μελέτη έχει επιστραφεί στην αρμόδια υπηρεσία για «διερεύνηση εναλλακτικών λύσεων με ηπιότερες επεμβάσεις στο περιβάλλον».

Στη συνέχεια, το Ε' Τμήμα του ΣτΕ, με την υπ' αριθμ. 206/2013 γνωμοδότησή του (προεδρεύων ο σύμβουλος Επικρατείας Ν. Ρόζος και εισηγήτρια η πάρεδρος Κωνστατία Λαζαράκη) έκρινε νόμιμο το επίμαχο σχέδιο διατάγματος.

Οι σύμβουλοι Επικρατείας το έκριναν νόμιμο, καθώς προκύπτει αφενός ότι για την τμηματική οριοθέτηση του ρέματος ελήφθησαν υπόψη «οι μελέτες (γεωλογική, υδρολογική, υδραυλική, περιβαλλοντική) που έχουν εκπονηθεί για το σύνολο του ρέματος και η πλημμυρική παροχή υπολογίσθηκε για περίοδο επαναφοράς 50 ετών, αφετέρου δεν αιτιολογείται ειδικώς η ανάγκη οριοθέτησης του τμήματος». Οι δικαστές προσθέτουν ότι «η αρνητική γνωμοδότηση του δημοτικού συμβουλίου Σπάτων-Αρτέμιδας αναφέρεται κατ' ουσίαν στο ζήτημα της εγκατάστασης του Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων και όχι στην τμηματική οριοθέτηση του ρέματος καθ' εαυτήν».
Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή. Ευρωπαϊκή σύμπραξη καινοτομίας για το νερό.

Στις επόμενες ημέρες θα ανακοινωθεί και η συνεισφορά στο θέμα αυτό από την Ο.Κ.Ε. Ελλάδας. 
Θα πρέπει να ενισχυθεί μετά και τις 1.600.000 υπογραφές ευρωπαίων πολιτών, ο δημόσιος και κοινωνικός τρόπος διαχείρισης του νερού. 
Όχι στην εμπορευματοποίησή του.

Η μοίρα αυτού του παγκόσμιου πόρου έχει υπονομευτεί σημαντικά από ένα καταστροφικό για το περιβάλλον πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης βάσει του οποίου το νερό αποτελεί εκμεταλλεύσιμο φυσικό αγαθό όπως όλα τα άλλα, στοιχείο που προκαλεί –τόσο σε ευρωπαϊκή όσο και σε παγκόσμια κλίμακα– την υπερεκμετάλλευση του υδροφόρου ορίζοντα, τη ρύπανση των εδαφών, των υδάτινων ρευμάτων και των ωκεανών, την απορρύθμιση του υδάτινου κύκλου καθώς και την υποβάθμιση της οικολογικής κατάστασης του εν λόγω πόρου με τον ανάλογο αντίκτυπο στη βιοποικιλότητα.
  Για μια δίκαιη, αποτελεσματική και βιώσιμη πολιτική για το νερό, πρέπει να αποδεχθούμε ότι το νερό δεν αποτελεί εμπόρευμα αλλά οικουμενική κληρονομιά, την οποία και πρέπει να προστατεύουμε και να υπερασπιζόμαστε[1].



[1]                      «Το νερό αποτελεί κοινό αγαθό της ανθρωπότητας και δημόσιο αγαθό και η πρόσβαση σε αυτό πρέπει να αποτελεί θεμελιώδες και οικουμενικό δικαίωμα», αναφέρει το ψήφισμα (P7_TA2012-0273), που κατήρτισε ο κ. Richard Seeber (PPE, AT) και υιοθετήθηκε δι’ ανατάσεως χειρός στις 3.7.2012.

Ωστόσο, αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε με την ανάθεση του ελέγχου και της διαχείρισης των πόρων αποκλειστικά στις επιχειρήσεις και τους μεγάλους παγκόσμιους ομίλους εταιρειών, ούτε με την επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησης της καινοτομίας και της έρευνας σε αυτόν τον τόσο ζωτικό τομέα. Αντιθέτως, οι δημόσιες υπηρεσίες υψηλής ποιότητας αποτελούν τον καλύτερο τρόπο οικοδόμησης δίκαιων, βιώσιμων, ειρηνικών και δημοκρατικών κοινωνιών και η επένδυση σε αυτές τις υπηρεσίες, με την υποστήριξη δίκαιων δημοσιονομικών πολιτικών που προάγουν την έρευνα και την καινοτομία, είναι μέρος της λύσης για την έξοδο από την οικονομική κρίση, διευκολύνοντας την καθολική πρόσβαση στις ζωτικής και θεμελιώδους σημασίας υπηρεσίες, καθώς και την οικονομική ανάπτυξη. Τούτο συνηγορεί υπέρ της πραγματοποίησης συμπράξεων θεμελιωμένων στον κρατικό έλεγχο των υδάτων και της διεξαγωγής ερευνών χρηματοδοτούμενων από το 7ο πρόγραμμα-πλαίσιο με θέμα τα δημόσια κονδύλια. 

 

Διαβάστε ολόκληρη την έκθεση στη συνέχεια.



Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή




NAT/564
Ευρωπαϊκή σύμπραξη καινοτομίας για το νερό


Βρυξέλλες, 13 Δεκεμβρίου 2012





ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ
της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής
με θέμα
Ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο, την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή και την Επιτροπή των Περιφερειών σχετικά με την «Ευρωπαϊκή σύμπραξη καινοτομίας για το νερό»
COM(2012) 216 final
_____________

Εισηγήτρια: η κ. Le Nouail Marlière
_____________


Στις 10 Μαΐου 2012, και σύμφωνα με το άρθρο 304 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να ζητήσει γνωμοδότηση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής με θέμα την

Ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο, την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή και την Επιτροπή των Περιφερειών σχετικά με την «Ευρωπαϊκή σύμπραξη καινοτομίας για το νερό»

COM (2012) 216 final.

Το ειδικευμένο τμήμα «Γεωργία, αγροτική ανάπτυξη, περιβάλλον», στο οποίο ανατέθηκαν οι σχετικές προπαρασκευαστικές εργασίες, υιοθέτησε τη γνωμοδότησή του στις 22 Νοεμβρίου 2012.

Κατά την 485η σύνοδο ολομέλειας, της 12ης και 13ης Δεκεμβρίου 2012 (συνεδρίαση της 13ης Δεκεμβρίου 2012), η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή υιοθέτησε με 126 ψήφους υπέρ, 5 κατά και 11 αποχές, την ακόλουθη γνωμοδότηση.

*

*          *

1.                   Συμπεράσματα και συστάσεις


1.1               Η ΕΟΚΕ επιδοκιμάζει μεν την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με θέμα την ευρωπαϊκή σύμπραξη καινοτομίας (εφεξής ΕΣΚ) για το νερό, αλλά προτείνει την προθήκη ορισμένων διευκρινίσεων και βελτιώσεων με σκοπό την άρση των εμποδίων που ορθώνονται στην άρτια ανάπτυξη της καινοτομίας στον τομέα των υδάτων.

1.2               Η καινοτομία για το νερό στην Ευρώπη πρέπει να βασίζεται αφ’ ενός μεν σε μια ολοκληρωμένη προσέγγιση – που θα λαμβάνει υπόψη τον πλήρη υδάτινο κύκλο και θα αποσκοπεί πρωτίστως στην «καλή ποιότητα των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων» έως το 2015 σε όλη την Ευρώπη, όπως ορίζεται στην οδηγία-πλαίσιο για το νερό[1] –, αφ’ ετέρου δε στην ανάπτυξη της προστασίας των πόρων· τούτο δε με έμφαση στην εφαρμογή της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει» κατά τρόπο αρκούντως αποτρεπτικό για τη ρύπανση και την ατιμωρησία των υπευθύνων.

1.3               Το στρατηγικό σχέδιο υλοποίησης (ΣΣΥ) των προτεραιοτήτων της ΕΣΚ πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός ότι πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα στην Ευρώπη δεν έχουν πρόσβαση σε καλής ποιότητας, νερό καθαρό σε χαμηλές τιμές, καθώς και ότι πολλά εκατομμύρια άτομα δεν διαθέτουν αποχετευτικό σύστημα. Οι ανάγκες αυτών των ατόμων έχουν προτεραιότητα, στο πλαίσιο της καταπολέμησης του αποκλεισμού και της φτώχειας.

1.4               Είναι σημαντικό οι δημόσιες υπηρεσίες ύδρευσης, οι χρήστες των δικτύων και οι καταναλωτές να εκπροσωπούνται επαρκώς στη διαδικασία λήψης αποφάσεων της ΕΣΚ για το νερό. Επίσης, πρέπει η ΕΣΚ για το νερό να χαρακτηρίζεται από έναν βελτιωμένο συντονισμό όλων των παρόχων και πρέπει τα οφέλη της καινοτομίας να φθάνουν σε κάθε τοπική κοινότητα. Επιπλέον, πρέπει να διευκολυνθεί η συμμετοχή των αντιπροσωπευτικών οργανώσεων της κοινωνίας πολιτών στα νεοσύστατα δίκτυα και ομάδες. 

1.5               Κατά τη γνώμη της ΕΟΚΕ, πρέπει να κοινοποιηθούν κατά τρόπο διαφανή τα αποτελέσματα των χρηματοδοτούμενων από το 7ο ευρωπαϊκό πλαίσιο έρευνας και ανάπτυξης ερευνών με θέμα τις συμπράξεις καινοτομίας για το νερό, δεδομένης της ιδιαίτερα ζωτικής σημασίας του νερού για τον πληθυσμό.

1.6               Η ΕΟΚΕ συνιστά οι καινοτομίες σε αυτόν τον ευαίσθητο τομέα να μην εξεταστούν αποκλειστικά υπό το πρίσμα της εμπορικής προστασίας, αλλά να δοθεί ισότιμη πρόσβαση στις αρχές, τους οργανισμούς, τις τοπικές οργανώσεις όπως και στις επιχειρήσεις της κοινωνικής οικονομίας.

1.7               Η ΕΟΚΕ ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εντείνει την προσπάθειά της προκειμένου για την κατοχύρωση της διαφάνειας και τον συντονισμό ορισμένων σημαντικών πρωτοβουλιών συναφών με την τεράστια προβληματική του νερού.  Είναι πχ. αναγκαίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να διασαφηνίσει το ζήτημα των συνεργειών και της κοινής λειτουργίας όσων ΕΣΚ για το νερό, τη γεωργία και τις πρώτες ύλες συνήφθησαν πρόσφατα.

1.8               Δεν νοείται πραγματική πολιτική έρευνας και καινοτομίας για το νερό χωρίς διαφάνεια, και χωρίς πολιτική απασχόλησης άνευ αποκλεισμών, η οποία να προβλέπει από τώρα εγγυήσεις για στελέχωση με ικανό αριθμό προσωπικού, κατάρτιση, αναγνώριση των προσόντων του, και τεχνολογίες που θα επιτρέπουν τη βελτίωση της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, τόσο στις διαδικασίες καθαρισμού και επεξεργασίας των υδάτων όσο και σε αυτές της αποχέτευσης. Επίσης θα πρέπει να συνοδεύεται από εγγυήσεις για το σύνολο των ποικίλλων στόχων σε κάθε επίπεδο.

1.9               Η ΕΟΚΕ υπογραμμίζει τον ρόλο των δικτύων οργανώσεων της κοινωνίας πολιτών, ο οποίος πρέπει να αναγνωριστεί, να ενισχυθεί και να αποτελέσει πεδίο έρευνας όσον αφορά το δυναμικό ανάπτυξης που αυτά τα δίκτυα αντιπροσωπεύουν λόγω της πείρας και του γνωστικού τους κεφαλαίου.

2.                   Εισαγωγή

2.1               Με τη στρατηγική «Ευρώπη 2020», η ΕΕ επιχειρεί την ανάκαμψη της οικονομίας της ΕΕ προκειμένου να καταστεί εκ νέου παράγοντας απασχόλησης, ανταγωνιστικότητας και κοινωνικής συνοχής.

2.2               Στη στρατηγική «Ευρώπη 2020» για μια έξυπνη, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς οικονομία επισημαίνεται ο κεντρικός ρόλος που κατέχει η γνώση και η καινοτομία στην ανάπτυξη. Στο πλαίσιο του προγράμματος «Ορίζων 2020» και στη σχετική πρότασή της όσον αφορά το πρόγραμμα-πλαίσιο της ΕΕ για την έρευνα και την καινοτομία (2014-2020) [2], η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε την αύξηση του προϋπολογισμού για την έρευνα και την ανάπτυξη στα 80 δισ. ευρώ, ενώ τα κράτη μέλη συμφώνησαν με το στόχο της ΕΕ για επένδυση κατά μέσο όρο 3% του ΑΕγχΠ στην έρευνα έως το 2020 (βλ. επίσης τη γνωμοδότηση της ΕΟΚΕ INT/571 με τίτλο «Χρηματοδότηση της έρευνας και της καινοτομίας»[3]).

2.3               Προς τούτο, ο Ευρωπαϊκός Χώρος Έρευνας (ΕΧΕ) βρίσκεται στο επίκεντρο της στρατηγικής «Ευρώπη 2020» και της εμβληματικής της πρωτοβουλίας «Ένωση καινοτομίας» [4] , ενώ το Συμβούλιο ζήτησε την υλοποίησή του μέχρι το 2014[5]. Η πρωτοβουλία «Ένωση καινοτομίας» έχει ως στόχο να διασφαλίσει πως τα νέα προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής έντασης γνώσεων θα έχουν ουσιαστική συμβολή στην ανάπτυξη και την απασχόληση και να περιορίσει τη λεγόμενη διαρροή εγκεφάλων. Προς τούτο, απαιτείται μια επιστημονική βάση πραγματικά διεθνούς κύρους.

2.4               Βάσει της εν λόγω πρότασης[6], οι ΕΣΚ που προτείνονται στο πλαίσιο της εμβληματικής πρωτοβουλίας «Ευρώπη 2020 - Ένωση καινοτομίας» [7] προβλέπουν μια στρατηγική προσέγγιση και ένα πλαίσιο που αποσκοπεί στην εξέταση των εγγενών ελλείψεων και των μεθόδων του ευρωπαϊκού συστήματος έρευνας και καινοτομίας προκειμένου να επιταχυνθούν οι καινοτομίες και να υπάρξει ουσιαστική συμβολή στην επίλυση των κοινωνιακών προκλήσεων. Οι ΕΣΚ θα μπορούσαν να αποτελούν μέσο συγκέντρωσης της εμπειρογνωμοσύνης και των πόρων σε ζωτικής σημασίας πολιτικές προτεραιότητες, μέσω της κινητοποίησης και της σύνδεσης όλων των ενδιαφερόμενων φορέων πέρα από πολιτικές, κλάδους και σύνορα, προκειμένου ο πληθυσμός να αξιοποιήσει συντομότερα την πρόοδο και την καινοτομία (όπως ζητά η ΕΟΚΕ στις γνωμοδοτήσεις INT/599 Συμπράξεις για την έρευνα και την καινοτομία[8] και ΝΑΤ/546 Σχέδιο Δράσης για την Οικοκαινοτομία[9]). Πρέπει να σημειωθεί ότι, εκτός από τα 40 εκατ. ευρώ του 7ου προγράμματος πλαισίου για την έρευνα και την ανάπτυξη, δεν έχει προβλεφθεί καμία συμπληρωματική χρηματοδότηση των ΕΣΚ για το νερό από τα υπάρχοντα κονδύλια. Αξίζει επίσης να υπογραμμιστεί ότι ο στόχος τους περιορίζεται στην αναζήτηση συνεργειών και στον συντονισμό των ήδη υφιστάμενων μέσων.

2.5               Η σημασία της καινοτομίας στον τομέα της διαχείρισης των υδάτων αναγνωρίζεται από τα κράτη μέλη της ΕΕ. Στις 21 Ιουνίου του 2011, το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάλεσε την Επιτροπή «να διερευνήσει το ενδεχόμενο εταιρικής σχέσης καινοτομίας για τα ύδατα σε στενή συνεργασία με τα κράτη μέλη, με στόχο την επίτευξη αειφόρου και αποδοτικής χρήσης των υδάτων» [10].

2.6               Η εμβληματική πρωτοβουλία της στρατηγικής «Ευρώπη 2020» για μια Ευρώπη που χρησιμοποιεί αποδοτικά τους πόρους[11] καταδεικνύει την προσήλωση της ΕΕ στη βιώσιμη διαχείριση των υδάτων ως πόρου ζωτικής σημασίας. Ο Χάρτης πορείας για μια αποδοτική από πλευράς πόρων Ευρώπη[12] αναδεικνύει τα εφικτά οφέλη της αποδοτικότητας. Οι στρατηγικοί στόχοι της ΕΣΚ για το 2020 είναι οι ακόλουθοι:


(i)      εξασφάλιση ασφαλούς, διαθέσιμου και προσιτού νερού για όλους με ταυτόχρονη εξασφάλιση επάρκειας σε νερό για το περιβάλλον,
(ii)     επίτευξη σχετικής αποσύνδεσης της εξάντλησης των υδάτινων πόρων από το επίπεδο της οικονομικής δραστηριότητας σε ζωτικούς κλάδους της ΕΕ,
(iii)     διατήρηση και ενίσχυση της καλής κατάστασης των υδάτων σε όλες τις λεκάνες απορροής ποταμών της ΕΕ.

2.7               Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκπόνησε ένα Σχέδιο διάσωσης των ευρωπαϊκών υδάτων, ένα σημαντικό βήμα του Χάρτη πορείας για την αποδοτικότητα των πόρων. Το Σχέδιο θα παρουσιάσει έως τα τέλη του 2012 τη στρατηγική απάντηση στις προκλήσεις που θέτουν τα προβλήματα και οι ελλείψεις στην εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων που οφείλονται στο σημερινό της πλαίσιο. Το Σχέδιο και η ΕΣΚ θα εφαρμοστούν σε ένα πλαίσιο στενής συνεργασίας. Παράλληλα, η ΕΣΚ θα στηρίζεται στο Σχέδιο δράσης για την οικοκαινοτομία[13].

2.8               Η πολιτική προστασίας των υδάτινων πόρων θα πρέπει να προβλέπει αποζημίωση για τους περιορισμούς που τίθενται στην οικονομική δραστηριότητα των περιοχών οι οποίες έχουν επιβαρυνθεί από εκτεταμένη μόλυνση του περιβάλλοντος. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσαν οι επικαιροποιημένες ενισχύσεις να είναι προσαρμοσμένες και να λαμβάνουν υπόψη το νέο ευρωπαϊκό σχέδιο προστασίας των υδάτων.

3.                   Γενικές παρατηρήσεις

3.1               Στην πρώτη συνεδρίασή της στις 25 Σεπτεμβρίου, η ομάδα εργασίας της ΕΣΚ για το νερό οριοθέτησε τα εξής 8 πεδία προτεραιότητας:


·          Συνάφεια νερού-ενέργειας: η παραγωγή ενέργειας απαιτεί μεγάλη κατανάλωση νερού με σημαντικό αντίκτυπο στο υδάτινο περιβάλλον.
·          Διαχείριση των υδάτων: χρηστή διαχείριση σημαίνει εν πολλοίς και βιώσιμη διαχείριση των υδάτων.
·          Χρηματοδότηση της καινοτομίας: η χρηματοδότηση πρέπει να στηρίζει τη συνεργασία μεταξύ των φορέων του δημοσίου τομέα (συμπράξεις  εντός του δημόσιου τομέα) καθώς και μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών φορέων. Επίσης οι δημόσιες δαπάνες πρέπει να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και όχι να τονώνουν τα ιδιωτικά κέρδη.
·          Η εκ νέου χρησιμοποίηση και ανακύκλωση του νερού: η καινοτομία στο συγκεκριμένο πεδίο πρέπει να βασίζεται σε μια ολοκληρωμένη προσέγγιση που θα λαμβάνει πλήρως υπόψη τον πλήρη υδάτινο κύκλο. Το νερό συνιστά ανανεώσιμο πόρο και άρα η διασφάλιση της συνέχειας του κύκλου του αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τη βιώσιμη χρήση του.
·          Επεξεργασία και διάθεση λυμάτων: πρόκειται για ένα πεδίο στο οποίο έχει σημειωθεί ελάχιστη πρόοδος τις τελευταίες δεκαετίες, ιδίως στον τομέα της δημοτικής επεξεργασίας λυμάτων. Σημαντική πτυχή ανάκτησης πόρων από λύματα είναι η ανάκτηση των θρεπτικών ουσιών.
·          Αντιμετώπιση των κινδύνων ακραίων φαινομένων που σχετίζονται με το νερό (πλημμύρες και ξηρασία).
·          Πρότυπα διαχείρισης και παρακολούθησή τους.
·          Οικοσυστημικές υπηρεσίες.

3.2               Στην έκθεση του Κοινού προγράμματος παρακολούθησης της ύδρευσης και της αποχέτευσης ΠΟΥ/UNICEF αναφέρεται ότι το ποσοστό του παγκοσμίου πληθυσμού με πρόσβαση σε πόσιμο νερό καλύτερης ποιότητας (χάρη στη δημιουργία αγωγών τρεχούμενου νερού και προστατευμένων φρεάτων) αναμένεται να αυξηθεί μεταξύ των ετών 2010 και 2015 από το 89% (6,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι) σε 92% περίπου.

3.3               Μολονότι ο ΟΗΕ αναγνωρίζει το οικουμενικό δικαίωμα στην ύδρευση και την αποχέτευση, πάνω από το 11% του παγκοσμίου πληθυσμού, ήτοι περίπου 783 εκατομμύρια άτομα, εξακολουθεί να στερείται πρόσβασης σε ασφαλές πόσιμο νερό και 2,5 δισεκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε αποχετευτικό δίκτυο.

3.4               Το νερό είναι αγαθό ζωτικής σημασίας για το σύνολο σχεδόν των ανθρώπινων, οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων είτε πρόκειται για τη βιομηχανική παραγωγή, την ενέργεια και τη γεωργία, είτε για τις μεταφορές, την αναψυχή, τη διατήρηση της βιοποικιλίας, καθώς και της πολιτισμικής και φυσικής κληρονομιάς. Δεν νοείται επισιτιστική ή ενεργειακή ασφάλεια σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή σε διεθνή κλίμακα  χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ένας πόρος πρώτης ανάγκης όπως το νερό, το οποίο, μαζί με το έδαφος, εξελίσσεται σε ένα από τα κύρια ζητήματα του 21ου αιώνα. Δυστυχώς, το δεύτερο ήμισυ του περασμένου αιώνα μάς κληροδότησε ένα υποβαθμισμένο, εύθραυστο, αποξηραμένο και μολυσμένο υδάτινο φυσικό περιβάλλον.

3.5               Η μοίρα αυτού του παγκόσμιου πόρου έχει υπονομευτεί σημαντικά από ένα καταστροφικό για το περιβάλλον πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης βάσει του οποίου το νερό αποτελεί εκμεταλλεύσιμο φυσικό αγαθό όπως όλα τα άλλα, στοιχείο που προκαλεί –τόσο σε ευρωπαϊκή όσο και σε παγκόσμια κλίμακα– την υπερεκμετάλλευση του υδροφόρου ορίζοντα, τη ρύπανση των εδαφών, των υδάτινων ρευμάτων και των ωκεανών, την απορρύθμιση του υδάτινου κύκλου καθώς και την υποβάθμιση της οικολογικής κατάστασης του εν λόγω πόρου με τον ανάλογο αντίκτυπο στη βιοποικιλότητα. Για μια δίκαιη, αποτελεσματική και βιώσιμη πολιτική για το νερό, πρέπει να αποδεχθούμε ότι το νερό δεν αποτελεί εμπόρευμα αλλά οικουμενική κληρονομιά, την οποία και πρέπει να προστατεύουμε και να υπερασπιζόμαστε[14].

3.6               Η διαχείρισή των υδάτινων αποθεμάτων πρέπει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του πληθυσμού και παράλληλα να λαμβάνεται μέριμνα για τη διατήρησή του για τις μελλοντικές γενεές. Επείγει να έχουμε απόλυτη συναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να διεξαχθεί η έρευνα καινοτομίας. Η συγκεκριμένη κατάσταση αναδεικνύει τη σημασία της ΕΣΚ για το νερό ως μέσου βελτίωσης της υλικής και οικονομικής αποτελεσματικότητας της ολοκληρωμένης διαχείρισης των υδάτων.

3.7               Ωστόσο, αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε με την ανάθεση του ελέγχου και της διαχείρισης των πόρων αποκλειστικά στις επιχειρήσεις και τους μεγάλους παγκόσμιους ομίλους εταιρειών, ούτε με την επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησης της καινοτομίας και της έρευνας σε αυτόν τον τόσο ζωτικό τομέα. Αντιθέτως, οι δημόσιες υπηρεσίες υψηλής ποιότητας αποτελούν τον καλύτερο τρόπο οικοδόμησης δίκαιων, βιώσιμων, ειρηνικών και δημοκρατικών κοινωνιών και η επένδυση σε αυτές τις υπηρεσίες, με την υποστήριξη δίκαιων δημοσιονομικών πολιτικών που προάγουν την έρευνα και την καινοτομία, είναι μέρος της λύσης για την έξοδο από την οικονομική κρίση, διευκολύνοντας την καθολική πρόσβαση στις ζωτικής και θεμελιώδους σημασίας υπηρεσίες, καθώς και την οικονομική ανάπτυξη. Τούτο συνηγορεί υπέρ της πραγματοποίησης συμπράξεων θεμελιωμένων στον κρατικό έλεγχο των υδάτων και της διεξαγωγής ερευνών χρηματοδοτούμενων από το 7ο πρόγραμμα-πλαίσιο με θέμα τα δημόσια κονδύλια.

3.8               Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα κράτη μέλη πρέπει να ασκήσουν πίεση προκειμένου να μην επιτραπεί η ελευθέρωση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης και να επιμείνουν να ορίζονται ως δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφελείας, έτσι ώστε να μπορεί η ΕΕ να δράσει αποφασιστικότερα σε διεθνές επίπεδο για την πραγματική εφαρμογή του δικαιώματος στην ύδρευση. Η ΕΟΚΕ συνιστά οι καινοτομίες σε αυτόν τον ευαίσθητο τομέα να μην εξεταστούν αποκλειστικά υπό το πρίσμα της εμπορικής προστασίας, αλλά να δοθεί ισότιμη πρόσβαση στις αρχές, τους οργανισμούς, τις τοπικές οργανώσεις όπως και στις επιχειρήσεις της κοινωνικής οικονομίας.

3.9               Συν τοις άλλοις, θα ήταν σκόπιμο να ενσωματωθούν οι διαδικασίες και οι λύσεις που θα ακολουθηθούν στο πλαίσιο της ΕΣΚ για το νερό στα μέτρα προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή.

4.                   Ειδικές παρατηρήσεις

4.1               Η ΕΟΚΕ λαμβάνει γνώση της συγκρότησης υψηλού επιπέδου ομάδας εμπειρογνωμόνων και ειδικής ομάδας με αντικείμενο την εφαρμογή μιας στρατηγικής ΕΣΚ για το νερό. Αυτός ο σχεδιασμός πρέπει να αποτελέσει την ευκαιρία για τον καθορισμό των αξόνων της πολιτικής καινοτομίας για το νερό προκειμένου να κατοχυρωθεί το ουσιαστικό δικαίωμα πρόσβασης σε υγιεινό νερό υψηλής ποιότητας σε επαρκή ποσότητα, προάγοντας έτσι τη βιώσιμη διαχείριση των υδάτινων πόρων.

4.2               Τούτο μπορεί να επιτευχθεί χάρη σε ρηξικέλευθες μεθόδους που θα χρησιμοποιούν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση της ολοκληρωμένης διαχείρισης των λεκανών απορροής και με την προϋπόθεση ότι θα προλαμβάνεται η ρύπανση.  Η βιώσιμη διαχείριση των υδάτινων πόρων πρέπει να επιτυγχάνεται με την κατανομή μεταξύ των διαφόρων χρήσεων προκειμένου για τη βιώσιμη ανθρώπινη, οικονομική και περιβαλλοντική ανάπτυξη των περιφερειών, τον προγραμματισμό των χρήσεων (στο πλαίσιο της ολοκληρωμένης διαχείρισης των υδάτινων πόρων), την ποιοτική αποκατάσταση του υδάτινου περιβάλλοντος, την προώθηση μεθόδων ελέγχου της κατανάλωσης και πρόληψης της ρύπανσης σε όλο το φάσμα των χρήσεων (από την κατανάλωση έως την εκ νέου χρησιμοποίηση), την απαγόρευση των ρυπογόνων διεργασιών, καθώς και την επιβολή κυρώσεων στους υπαιτίους της ρύπανσης.

4.3               Οι στόχοι αυτοί πρέπει να  επιτευχθούν μέσω δίκαιης χρηματοδότησης καθώς και ισότιμης και αναλογικής συνεισφοράς όλων των καταναλωτών και χρηστών (βιομηχανικών, γεωργικών ή οικιακών) υπό την καθοδήγηση του δημοσίου μέσω της αναζήτησης της βέλτιστης διαχείρισης, όπως έχει ήδη επισημανθεί στη διερευνητική γνωμοδότηση της ΕΟΚΕ με τίτλο «Ενσωμάτωση της πολιτικής για τα ύδατα σε άλλες συναφείς πολιτικές» NAT/495[15].

4.4               Η δίκαιη και αποτελεσματική πολιτική των υδάτων καθώς και η υλοποίηση συναφών συμπράξεων καινοτομίας προϋποθέτουν την άσκηση ρηξικέλευθης πολιτικής βάσει της οποίας κατάλληλα εκπαιδευμένοι και καταρτισμένοι εργαζόμενοι – ιδίως στις θέσεις εργασίας που θα έχουν δημιουργηθεί ή μετατραπεί – θα υπάγονται σε ενιαίο καθεστώς απασχόλησης το οποίο θα εγγυάται την άσκηση των καθηκόντων τους, ήτοι τη διαχείριση ενός δημοσίου αγαθού. Επίσης, οι εν λόγω εργαζόμενοι θα μπορούν να ασκούν το αναγνωρισμένο δικαίωμά τους στην οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική παρέμβαση. Τέλος πρέπει να αναζητηθούν ρηξικέλευθα μέτρα για τη μείωση του βαρέως και ανθυγιεινού χαρακτήρα του επαγγέλματος των εργαζομένων στον τομέα της αποχέτευσης.

4.5               Η διεξαγωγή επιδημιολογικών ερευνών για τους εργαζόμενους στα αποχετευτικά δίκτυα, η ενίσχυση των επιτροπών υγιεινής, ασφάλειας και συνθηκών εργασίας, η αναβάθμιση της ιατρικής παρακολούθησης, η λήψη μέτρων προστασίας ή ο εξοπλισμός με ανιχνευτές φυσικού αερίου και ρυπογόνων είναι θέματα κοινωνικής και τεχνικής έρευνας που θα πρέπει να εξεταστούν κατά την κατάρτιση του στρατηγικού σχεδίου για την υλοποίηση των προτεραιοτήτων της ΕΣΚ από την  αρμόδια ομάδα εργασίας.

4.6               Η διασφάλιση οικουμενικής πρόσβασης, η διατήρηση των υδάτινων πόρων και η συναινετική προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος είναι τόσο πολλά ζητήματα προς επίλυση που η ομάδα εργασίας πρέπει να τα λάβει υπόψη ήδη από τώρα, κατά την κατάρτιση του στρατηγικού σχεδίου για την υλοποίηση των προτεραιοτήτων της ΕΣΚ· ενός σχεδίου που πρέπει εν συνεχεία να υποβάλει εγκαίρως προκειμένου να υιοθετηθεί στις 18 Δεκεμβρίου 2012.

4.7               Η ΕΣΚ για το νερό, η οποία λειτουργεί σύμφωνα με το στρατηγικό σχέδιο που προτάθηκε και υιοθετήθηκε, θα περιλαμβάνει κατάλληλες τεχνολογικές πλατφόρμες ή διαύλους ενωσιακής εμβέλειας. Οι εν λόγω δίαυλοι παρέχουν πληροφορίες για την πραγματική κατάσταση σε συγκεκριμένη περιοχή ή τομέα, ενώ παράλληλα αποτελούν οντότητες που συμμετέχουν στην έρευνα, στην ανάπτυξη και στην εφαρμογή νέων τεχνολογιών[16].

4.8               Πέραν των οριζόντιων ζητημάτων και των προτεραιοτήτων που έχουν τεθεί, η ΕΟΚΕ συνιστά αναφορικά με καθένα από τα έργα καινοτομίας, να δοθεί προσοχή και στην αλληλεπίδραση των υδάτων με τη γη, ιδίως όταν γίνεται λόγος για τη διαχείριση των επιφανειακών υδάτων.

4.9               Τα φαινόμενα ξηρασίας, πυρκαγιών και πλημμυρών θα ενταθούν σε διάρκεια και εύρος. Παρά τις πολιτικές λιτότητας, έχει ζωτική σημασία να συνεχιστεί το έργο των δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης, έκτακτης ανάγκης και διαχείρισης καταστροφών για την αντιμετώπιση αυτού του νέου απρόβλεπτου περιβάλλοντος. Η αναζήτηση καινοτομιών πρέπει επίσης να αφορά τον ρόλο του νερού στη συντήρηση των οικοσυστημάτων και της βιοποικιλότητας.

4.10            Οι δημόσιοι οργανισμοί και οι υπεύθυνοι για τη διαχείριση των υδάτων πρέπει να λάβουν μέτρα για την πρόληψη της ρύπανσης των υδάτων, μέτρα που να μην διατηρούν απλώς την ποιότητα των υδάτων κατά τρόπο βιώσιμο, αλλά να εμποδίζουν τις δυνητικά μη αναστρέψιμες βλάβες με γνωστούς (ανθεκτικοί οργανικοί ρύποι, ενδοκρινικοί διαταρράκτες) και άγνωστους κινδύνους – λόγω της συγκέντρωσης στο νερό χημικών ουσιών (συμπεριλαμβανομένων των νανοσωματιδίων), τις οποίες μπορούμε να θεωρήσουμε συμπληρωματικούς παράγοντες κινδύνου. Είναι απαραίτητο να αξιολογήσουμε αυτούς τους νέους κινδύνους, οι οποίοι θα μπορούσαν να βλάψουν σοβαρά τη δημόσια υγεία.

4.11            Η τιμολόγηση του νερού έχει ως στόχο να συμβάλει στην ποσοτική διατήρηση του εν λόγω πόρου. Η ΕΟΚΕ προκρίνει μια τιμολόγηση που θα λαμβάνει υπόψη την καθολική πρόσβαση, λόγω του ζωτικού και μη εμπορικού χαρακτήρα του νερού. Ωστόσο επισημαίνει ότι η τιμολόγηση δεν μπορεί να ρυθμίσει από μόνη της το πρόβλημα, καθότι αυτό δεν έγκειται απλώς στην ποσότητα, αλλά και στην ποιότητα του νερού. Προς τούτο πρέπει να ληφθούν δημόσια μέτρα για την περαιτέρω ευαισθητοποίηση των ιδιωτών και των βιομηχανικών και γεωργικών χρηστών ως προς την υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και τους λιγότερο δαπανηρούς τρόπους βελτίωσής της, δηλαδή την πρόληψη.

4.12            Η κλιματική αλλαγή και οι ανθρώπινες δραστηριότητες επηρεάζουν το νερό με αποτέλεσμα αυτό να σπανίζει, να επεκτείνεται η ρύπανσή του και να εντείνονται οι σχετικές επιπτώσεις. Πρόκειται για πρόβλημα το οποίο η ΕΕ πρέπει να αντιμετωπίσει, διεξάγοντας τις αναγκαίες έρευνες. Η ΕΕ οφείλει να συμβάλει στην πρόοδο της διεθνούς κοινότητας σχετικά με το ζήτημα αυτό και, στο πλαίσιο της πολιτικής για τη συνεργασία και την ανάπτυξη, να κινητοποιήσει πόρους για τη βελτίωση της πρόσβασης στο νερό και στα μέσα αντιμετώπισης της υποβάθμισής του[17].

4.13            Η ΕΟΚΕ παρατηρεί ότι οι περιφερειακές ανισότητες στο σύνολο της επικράτειας της ΕΕ είναι ιδιαίτερα οξυμένες στον συγκεκριμένο τομέα (ξηρασία και πλημμύρες) και άρα πρέπει να συνεκτιμηθούν στις κατευθυντήριες γραμμές της συντακτικής ομάδας: Ορισμένοι, μάλιστα, διερωτώνται αν υπάρχει τρόπος «αντιστάθμισης της υπερβολικής ποσότητας υδάτων ορισμένων περιοχών με τη λειψυδρία άλλων».

4.14            Δεν νοείται πραγματική πολιτική έρευνας και καινοτομίας για το νερό χωρίς διαφάνεια, και χωρίς μια πολιτική απασχόλησης άνευ αποκλεισμών, η οποία να προβλέπει από τώρα εγγυήσεις για ικανό αριθμό προσωπικού, κατάρτιση, αναγνώριση των προσόντων, και τεχνολογίες που θα επιτρέπουν τη βελτίωση της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, τόσο στις μεθόδους καθαρισμού και επεξεργασίας των υδάτων όσο και σε αυτές της αποχέτευσης· επίσης θα πρέπει να συνοδεύεται από εγγυήσεις για το σύνολο των ποικίλλων στόχων σε κάθε επίπεδο.

4.15            Σύμφωνα με το δεκαετές πρόγραμμα "Νερό" του ΟΗΕ για την ανάπτυξη ικανοτήτων και την πρόσφατη έκθεση (2012) «Νερό και πράσινη οικονομία, πτυχές ανάπτυξης ικανοτήτων» [18], πρέπει να κλιμακωθούν οι προσπάθειες για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που θέτει σε όλον τον κόσμο η λειψυδρία και η υποβάθμιση της ποιότητας των υδάτων εξαιτίας των επιθετικών πολιτικών ανάπτυξης. Με άλλα λόγια δεν μπορεί να περιορίζεται επ' άπειρον η ρύπανση, καθώς το νερό αποτελεί και αγωγό. Από την άλλη πλευρά, υφίστανται ήδη πολυάριθμες νέες τεχνολογίες, οι οποίες όμως κινδυνεύουν όντως να ξεπεραστούν όσο γρήγορα εμφανίστηκαν, εφόσον δεν λαμβάνονται υπόψη ταυτόχρονα όλες οι συνισταμένες· λόγου χάρη, για την αφαλάτωση των υδάτων απαιτείται ενέργεια, για την εκ νέου εκμετάλλευση των υδάτων στις αποκαλούμενες δευτερεύουσες χρήσεις (γεωργία) πρέπει το νερό να μην έχει υποστεί πολλαπλή ρύπανση στα διάφορα στάδια επεξεργασίας του.

4.16            Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Περιβάλλοντος στην τελευταία ετήσια Έκθεσή του (2011) αναπτύσσει τους ίδιους προβληματισμούς. Είναι σαφές ότι ακόμα και μετά την ανανέωση και εκ νέου επεξεργασία του, το νερό δεν είναι ανεξάντλητο ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά, η δε έρευνα και η καινοτομία για το νερό πρέπει να επεκταθούν στα ζητήματα της βιώσιμης και διατηρήσιμης χρήσης του σε όλους τους τομείς, του περιορισμού της ρύπανσης και ιδίως της διάχυτης ρύπανσης[19].

4.17            Η ΕΟΚΕ υπογραμμίζει τον ρόλο των δικτύων οργανώσεων της κοινωνίας πολιτών, ο οποίος πρέπει να αναγνωριστεί, να ενισχυθεί και να αποτελέσει πεδίο έρευνας όσον αφορά το δυναμικό ανάπτυξης που αυτά τα δίκτυα αντιπροσωπεύουν λόγω της εμπειρίας τους και του γνωστικού τους κεφαλαίου.

4.18            Η ΕΟΚΕ υπενθυμίζει ότι οι κανόνες για την ποιότητα των υδάτων πρέπει να είναι ίδιοι για όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, και το αυτό ισχύει και για τα κριτήρια της αξιολόγησής της.

4.19            Το ζήτημα του νερού, της χρήσης, της διαχείρισης και του μέλλοντός του αποτελούν πηγή ποικίλων εντονότατων αντιδράσεων, συμφερόντων και ανησυχιών αναλόγως με τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο. Επ’ αυτού, η ΕΟΚΕ επαναλαμβάνει την ανάγκη να ληφθεί σοβαρά υπόψη τόσο η υποχρεωτική διαβούλευση στο πλαίσιο της ολοκληρωμένης διαχείρισης των λεκανών συλλογής όσο και η υποχρεωτική διαβούλευση με την κοινωνία πολιτών για τη συμμετοχή των τελευταίων στις αποφάσεις που τους αφορούν σχετικά με τα περιβαλλοντικά ζητήματα, και τη δυνατότητα προσφυγής τους στη δικαιοσύνη, όπως αυτή προβλέπεται στη Σύμβαση του Άαρχους. Ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προβεί στην εκπόνηση έκθεσης αξιολόγησης αυτών των δύο σημείων προκειμένου η ΕΕ να μπορέσει να αξιοποιήσει τα σχετικά δεδομένα στις έρευνές της για την καινοτομία και τη συμβολή της κοινωνίας πολιτών σε συμπράξεις.

4.20            Η ΕΟΚΕ συνιστά οι καινοτομίες σε αυτόν τον ευαίσθητο τομέα να μην εξεταστούν αποκλειστικά υπό το πρίσμα της εμπορικής προστασίας αλλά να δοθεί ισότιμη πρόσβαση στις αρχές, τους οργανισμούς, τις τοπικές οργανώσεις όπως και στις επιχειρήσεις της κοινωνικής οικονομίας. Παράλληλα, διερωτάται ως προς τη σκοπιμότητα της συμμετοχής των υπηρεσιών του Υπουργείου Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κίνας στην ομάδα εμπειρογνωμόνων υψηλού επιπέδου της ΕΣΚ για το νερό[20]. Εφόσον πρόκειται για εξωτερική αναπτυξιακή συνεργασία, θα μπορούσε η ΕΟΚΕ να συμφωνήσει με την απευθείας συμμετοχή του εν λόγω υπουργείου στη χάραξη ενωσιακής στρατηγικής· για ποιο όμως λόγο οι άλλες τί όμως οι λοιπές αναδυόμενες χώρες εκπροσωπούνται από μία μόνο εξ αυτών και για ποιο λόγο δεν συμμετέχουν στην εν λόγω ευρωπαϊκή ειδική ομάδα εργασίας και άλλες χώρες που έχουν σχέση με τη μεταφορά τεχνολογιών.[21]


Βρυξέλλες, 13 Δεκεμβρίου 2012

Ο Πρόεδρος
της Ευρωπαϊκής Οικονομικής
και Κοινωνικής Επιτροπής




Staffan Nilsson



*

*          *
ΣΗΜ.: Ακολουθεί παράρτημα Ι.



ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ I

στη γνωμοδότηση της Επιτροπής

Η ακόλουθη τροπολογία, η οποία συγκέντρωσε τουλάχιστον το ένα τέταρτο των εκπεφρασμένων ψήφων, απορρίφθηκε κατά τη διάρκεια της συζήτησης.

Σημείο 2.8

Να τροποποιηθεί ως εξής:

Η πολιτική προστασίας των υδάτινων πόρων θα πρέπει να προβλέπει αποζημίωση για τους περιορισμούς που τίθενται στην οικονομική δραστηριότητα και προορίζονται να εξασφαλίσουν τη διατήρηση των εν λόγω πόρων των περιοχών οι οποίες έχουν επιβαρυνθεί από εκτεταμένη μόλυνση του περιβάλλοντος. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσαν οι επικαιροποιημένες ενισχύσεις να είναι προσαρμοσμένες και να λαμβάνουν υπόψη το νέο ευρωπαϊκό σχέδιο προστασίας των υδάτων.

Αποτέλεσμα της ψηφοφορίας

Υπέρ                         46
Κατά                         63
Αποχές                      27


_____________


[1]              Οδηγία 2000/60/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Οκτωβρίου 2000 για τη θέσπιση πλαισίου κοινοτικής δράσης στον τομέα της πολιτικής των υδάτων.
[2]                      COM(2012) 392 final, «Μια ενισχυμένη σύμπραξη του Ευρωπαϊκού Χώρου Έρευνας για αριστεία και ανάπτυξη».
[4]              COM(2010) 546 final, «Εμβληματική πρωτοβουλία στο πλαίσιο της στρατηγικής "Ευρώπη 2020" Ένωση καινοτομίας».
[5]              «Η Ευρώπη χρειάζεται έναν ενιαίο χώρο έρευνας για να προσελκύσει ταλέντα και επενδύσεις. Τα εναπομένοντα κενά πρέπει να καλυφθούν ταχέως και ο ευρωπαϊκός χώρος έρευνας να ολοκληρωθεί μέχρι το 2014 προκειμένου να δημιουργηθεί μια γνήσια ενιαία αγορά γνώσης, έρευνας και καινοτομίας», Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Φεβρουαρίου 2011 και  Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Μαρτίου 2012.
[6]              COM(2012) 216 final, «Ευρωπαϊκή Σύμπραξη καινοτομίας για το νερό»
[7]              COM (2010) 546 τελικό.
[8]              ΕΕ C 229 της 31.7.2012, σ. 39.
[9]              ΕΕ C 351 της 15.11.2012, σ. 65.
[10]             Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 21ης Ιουνίου 2011 (έγγρ. 11308/11).
[11]             COM(2011) 21 final, «Μια Ευρώπη που χρησιμοποιεί αποδοτικά τους πόρους».
[12]             COM(2011) 571 final, «Χάρτης πορείας για μια αποδοτική, από πλευράς πόρων, Ευρώπη».
[13]             COM(2011) 899 τελικό, «Καινοτομία για βιώσιμο μέλλον - Σχέδιο δράσης για την οικοκαινοτομία (Eco-AP)».
[14]                   «Το νερό αποτελεί κοινό αγαθό της ανθρωπότητας και δημόσιο αγαθό και η πρόσβαση σε αυτό πρέπει να αποτελεί θεμελιώδες και οικουμενικό δικαίωμα», αναφέρει το ψήφισμα (P7_TA2012-0273), που κατήρτισε ο κ. Richard Seeber (PPE, AT) και υιοθετήθηκε δι’ ανατάσεως χειρός στις 3.7.2012.
[18]             Water and the Green Economy. Capacity Development Aspects  («Νερό και πράσινη οικονομία: πτυχές ανάπτυξης ικανότητας»), 2012 - επιμέλεια  Δρ. Reza Ardakanian και Dirk Jaeger, UNW-DPC, Βόννη, Γερμανία.
[19]             ΕΕ C 229, 31.7.2012, σ. 116-118.
[20]             Ανακοίνωση της Επιτροπής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο, την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή και την Επιτροπή των Περιφερειών σχετικά με την ευρωπαϊκή σύμπραξη καινοτομίας για το νερό.
[21]             ΕΕ C 68, 6.3.2012, σ. 28.
Διαβάστε περισσότερα »