Το φθινόπωρο του 2011, ο φωτογράφος Robert Knoth και η δημοσιογράφος Antoinette de Jong επισκέφτηκαν την ευρύτερη περιοχή της Φουκουσίμα μαζί με την Greenpeace, για να αντικρύσουν και να καταγράψουν στο φακό τις συνέπειες από το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας Φουκουσίμα Νταΐτσι. Η σκιά της ραδιενέργειας τώρα ‘σκεπάζει’ τους ανθρώπους, τα ζώα και το περιβάλλον της Ιαπωνίας. H αγροτική περιοχή έχει ερημώσει, οι παιδικές χαρές και τα πρατήρια βενζίνης έχουν ρυπανθεί από ραδιενέργεια και είναι εγκαταλελειμμένα. Κάθε φωτογραφία αυτής της έκθεσης συλλαμβάνει την μυστηριώδη ομορφιά μιας περιοχής που αφέθηκε στη λήθη λόγω της ραδιενέργειας.
Τα επίπεδα της ραδιενεργούς ακτινοβολίας είναι 5,7 microsieverts την ώρα, δηλαδή περίπου 70 φορές πάνω από το φυσιολογικά επίπεδα της περιοχής, όταν πριν την έκρηξη ήταν 0,08 microsieverts την ώρα. Ένα αμαξοστάσιο εγκαταλείφτηκε στην Τσουσίμα, ένα χωριό στην περιοχή Νάμι, κοντά στη ζώνη έκρηξης γύρω από το εργοστάσιο της Φουκουσίμα. Με τόσο υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας, οι εργάτες δεν μπορούν να επιστρέψουν. Πιθανόν δεν θα μπορέσουν να το κάνουν ποτέ. 
Καλλιεργητές βιολογικών προϊόντων, κύριος και κυρία Ογκάραχα
Η Τατσούκο Ογκάραχα και ο σύζυγός της Σιν, είναι καλλιεργητές βιολογικών προϊόντων εδώ και 26 χρόνια στη Φουνεχίκη. Καλλιεργούν, φυτεύουν και μαζεύουν τη σοδειά τους από τα ίδια χώματα στα όποια η οικογένειά τους δουλεύει εδώ και 6 γενιές.
Στις 15 Μαρτίου, 4 μέρες μετά το σεισμό και το τσουνάμι, ο συναγερμός στον ανιχνευτή ραδιενέργειας της οικογένειας -τον οποίο αγόρασαν εξαιτίας της ανησυχίας που είχαν μετά το πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνόμπιλ- άρχισε να χτυπάει καθώς τα επίπεδα της ραδιενέργειας ανέβαιναν. Μία τρομακτική ανάμνηση. Η οικογένεια πήγε στο Κοριγιάμα για 5 ημέρες. Ωστόσο, επειδή ανησυχούσαν για τη μικρή τους φάρμα, ο Σιν και η μητέρα του αποφάσισαν να γυρίσουν. «Έχουμε βοοειδή και κοτόπουλα και έπρεπε να γυρίσουμε να τα ταΐσουμε. Δεν μπορούσαμε να τα εγκαταλείψουμε και να πάμε άλλου.» «Μέχρι τότε ήμουν κατά της πυρηνικής ενέργειας, αλλά δεν έκανα πολλά για αυτό. Και τώρα που συνέβη αυτό το φρικτό ατύχημα, σκέφτομαι ότι αν δεν κάνω κάτι τώρα, ποτέ θα το κάνω; Κάθε μέρα αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να κάνω. Αποφάσισα να προσπαθώ να κάνω μικρά πράγματα, να προσφέρω ό,τι μπορώ».
Πρόσφυγας Κεντά Σάτο
Στις 21 Μαρτίου, 10 ημέρες μετά την καταστροφή, ο Κεντά ξεκίνησε να ασκεί πίεση μέσω του Twitter στην κυβέρνηση για να δώσει τις πληροφορίες που όφειλε στους κατοίκους του χωριού Τετ. Πρόκειται για το χωριό όπου γεννήθηκε ο Κεντά και που βρίσκεται κοντά στην περιοχή του εργοστασίου Φουκουσίμα Νταΐτσι. Έφτασε να έχει μέχρι και 6000 followers στο λογαριασμό του. Ο Κεντά πιστεύει ότι η καταστροφή προκάλεσε σοβαρές ρήξεις στις σχέσεις ανάμεσα στους νεότερους και τους γηραιότερους κατοίκους του χωριού.
«Θέλαμε να φύγουμε αμέσως μετά το ατύχημα, πιστεύοντας ότι το χωριό δεν είναι πια ασφαλές. Οι γηραιότεροι όμως ήθελαν να μείνουν κι έτσι δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε πίσω. Τελικά, όλοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό.» Ο Κεντά τώρα ζει μόνος του στην πόλη της Φουκουσίμα. Του λείπει το χωριό του, οι φίλοι του και η οικογένειά του. Μιλά με πάθος για την ομορφιά του χωριού του, τα παραδοσιακά ξύλινα σπίτια τους, τους κήπους, τα χωράφια και τα δέντρα. Όπως είπε, δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που επηρεάστηκαν από αυτήν την καταστροφή, αλλά και ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, στον οποίο ίσως να μην μπορέσει ποτέ να επιστρέψει.
Διευθύντρια του νηπιαγωγείου της Φουκουσίμα
Η κυρία Τάνζι συνεχίζει να διευθύνει το σχολείο της στη Μιναμή της Φουκουσίμα όσο καλύτερα μπορεί υπό τις τρέχουσες συνθήκες, αν και θα προτιμούσε οι 165 νέοι μαθητές της να είχαν φύγει μακριά από τη ραδιενέργεια. Όπως πολλοί άλλοι χώροι στη Φουκουσίμα, έτσι και το σχολείο της είχε υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας και δεν ήταν ασφαλές για τα παιδιά. Ωστόσο, έπειτα από προσπάθειες απορρύπανσης της κοινότητας μπόρεσε να συνεχίσει να δουλεύει. Πρόσφατα, η κυβέρνηση τελικά έστειλε στο σχολείο μία αφίσα με συμβουλές για το πώς τα παιδιά να παίζουν έξω με ασφάλεια.
Συμβουλεύουν τα παιδιά να αποφεύγουν τα νερά από τις αποχετεύσεις ή το γρασίδι. Επιπλέον, χαρούμενα παιδιά στην αφίσα εξηγούν πώς πρέπει να καθαρίζονται για να είναι σίγουρα ότι δεν θα εκτεθούν στη ραδιενέργεια. Το γεγονός ότι αυτή ήταν όλη κι όλη η βοήθεια και οι πληροφορίες που παρείχε η κυβέρνηση της χώρας δεν αποτέλεσε καμία έκπληξη για την κυρία Τάνζι.
Η κυρία Σατσούκι Ικέντα στο χωριό Ιιτάτε
Εννιά γενιές της οικογένειας της κυρίας Σατσούκι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο χωριό Ιιτάτε. Η ίδια είχε στην ιδιοκτησία της μια φάρμα μαζί με τους γιους της, πριν εκκενωθεί το χωριό και μεταφερθούν στην πόλη της Φουκουσίμα. Πλέον μένει υποχρεωτικά σε κέντρο ανακούφισης για τους πληγέντες των χωριών κοντά στο πυρηνικό εργοστάσιο. Οι συνθήκες διαβίωσης είναι ασφυκτικές, δυσκολεύεται πολύ να κοιμηθεί εξαιτίας του θορύβου και νοιώθει καταρρακωμένη από την απώλεια του χωριού της, της δουλειάς της και της καθημερινής της ζωής. 
Ο δρόμος για την Τσουσίμα
Τα φανάρια και τα φώτα του δρόμου φωτίζουν τον δρόμο 114 καθώς οδηγεί προς τη ζώνη αποκλεισμού στην Τσουσίμα, ένα χωριό φωλιασμένο ανάμεσα σε βουνά σε μια πανέμορφη πράσινη κοιλάδα στην επαρχία της Ναμίε. Μετά την πυρηνική καταστροφή, οι άνεμοι μετέφεραν ραδιενεργά ισότοπα κατευθείαν προς τη Ναμίε για τρεις ημέρες, εκθέτοντας τους κατοίκους της σε υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας. Κανείς δεν είχε προειδοποιηθεί. 
ΠΗΓΗ : greenpeace.org
