Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Καλά Χριστούγεννα και ελπιδοφόρο Νέο Έτος σε όλους

Posted by Ripis Costas on 3:25 π.μ.


Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι αρχαιρεσίες του Συλλόγου Γονέων στο 1ο Λύκειο Παλλήνης.

Posted by Ripis Costas on 11:26 π.μ.

Οι σημερινές αρχαιρεσίες τα είχαν όλα. Αν τις  κρίνουμε αριθμητικά, είχαν  θετικό αποτέλεσμα, γιατί ο στόχος που είχε τεθεί από το Δ.Σ. ήταν να υπάρξει εκπροσώπηση στο δευτεροβάθμιο όργανο,  την Ένωση Γονέων Παλλήνης, προυπόθεση που υλοποιήθηκε με την παρουσία του 1/3 των γονέων. Εκτός αυτού όμως διαπιστώθηκαν για άλλη μια φορά και οι χτυπητές αδυναμίες του Συλλόγου.
  • Πολλοί γονείς δεν είχαν ενημερωθεί για τις εκλογές παρά τα 300 έντυπα που είχαμε στείλει εδώ και ένα μήνα και παρά τα τηλεφωνήματα υπενθύμισης που έγιναν την τελευταία εβδομάδα, τις αναρτήσεις στο blog και τα εκατοντάδες e-mail.  Σε αυτή τη περίπτωση είναι γεγονός πως πολλά παιδιά ξεχνάνε το ενημερωτικό έντυπο στην τσάντα τους και οι γονείς δεν το παραλαμβάνουν ποτέ. Ίσως οι καθηγητές που τους δίνουν τα έντυπα θα πρέπει να επιμένουν περισσότερο για την σημασία που έχει να επιδίδονται αυτά στους γονείς τους.
  • Κόπος, χρόνος και χρήματα για κάποιους ρομαντικούς που τρέχουν ακόμη, πρέπει να αμείβονται τουλάχιστον με την ανταπόκριση.
  • Απίστευτη βιασύνη για πολλούς γονείς που χατιρικά συμπλήρωναν όποιο όνομα τους φαινόταν πιο φιλικό γιατί ούτως ή άλλως κανένα δεν εγνώριζαν.
  •  Κάποιοι γονείς επιδεικτικά σνόμπαραν την εκλογική διαδικασία και μάλιστα μια κυρία ενώ της έδινα το ψηφοδέλτιο, προσπερνώντας με μου είπε πως θα ψηφίσει ο σύζυγός της γιατί η ίδια δεν ασχολείται. 
  • Αλήθεια τι περιμένουμε να δούμε από αυτούς που μπήκαν στην διαδικασία να σταυρωθούν αν οι σταυρώσαντες, τύποις είναι μέλη του Συλλόγου Γονέων.
  • Εδώ και τώρα πρέπει να ξαναδούμε όλα τα ζητήματα που μας απασχολούν.
  •  Το γονεικό κίνημα είναι μακράν των απαιτήσεων που θέλουν οι καιροί. Οι καθηγητές από μόνοι τους πιστεύετε ότι θα αντέξουν πολύ τον καταιγισμό που δέχονται από παντού ;

  • Χάρηκα τους λίγους αλλά ενημερωμένους γονείς οι οποίοι τακτοποίησαν το θέμα της συνδρομής προς τον Σύλλογο, ψήφισαν με γνώση και αυθόρμητα βρήκαν να μας πουν δύο καλές κουβέντες για την προσπάθειά μας να βγάλουμε την εκλογική διαδικασία δίπλα στην ανοιχτή εξώπορτα και το δυνατό βορειαδάκι που μας συντρόφευε μέχρι αργά το απόγευμα.
  Τα έχουμε θίξει πολλές φορές αυτά τα θέματα, δεν γίνεται  όμως να τα προσπερνάμε και δεν γίνεται να σωπαίνουμε.

Θα πρέπει όλοι  να είμαστε ενεργά δίπλα στο νέο Δ.Σ. που θα προκύψει αμέσως μετά τις γιορτές. Για τα παιδιά μας στην κρίσιμη εφηβική ηλικία που περνάνε πρέπει να κάνουμε πολύ περισσότερα.

Διαβάστε περισσότερα »

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Υπενθύμιση για τις αρχαιρεσίες του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων 1ου Λυκείου Παλλήνης. Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου

Posted by Ripis Costas on 11:12 π.μ.

Σας ενημερώνουμε ότι την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου από τις 12:00 μέχρι τις 17:00 θα διεξαχθούν οι αρχαιρεσίες του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων του 1ου Λυκείου Παλλήνης.

Ομόφωνα στο Δ.Σ. της 6ης Ιουνίου 2011, είχαμε αποφασίσει  να προχωρήσουμε σε νέες αρχαιρεσίες αν και η θητεία του Δ.Σ. ολοκληρώνεται με την λήξη της φετινής σχολικής χρονιάς. 

Στην τελευταία Γενική Συνέλευση της Ένωσης Γονέων συζητήθηκε και το θέμα του ορίου του 1/3 των ψηφισάντων, το οποίο εμείς δεν μπορέσαμε να προσεγγίσουμε στις αρχαιρεσίες στις 8-2-2011.

Αντί 93 γονέων που ήταν το ελάχιστο όριο, εψήφισαν μόλις 60. Επειδή δεν είμαστε το μοναδικό σχολείο και επειδή αυτό δεν  θα μπορούσε να επιλυθεί παρά μόνο με επαναληπτικές εκλογές, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στη διενέργειά τους.


Παρακαλούνται λοιπόν όλοι οι γονείς να έρθουν μαζικά και να ψηφίσουν για την ανάδειξη των συλλογικών οργάνων του σχολείου μας. Οι καιροί περισσότερο από ποτέ μας θέλουν όλους μαζί γιατί τα δύσκολα δυστυχώς είναι μπροστά μας και δεν περισσεύει κανείς.

Ο Πρόεδρος

Κ. Ρίπης 
 
Διαβάστε την εκλογοαπολογιστική επιστολή  που εστάλη στα μέλη του Συλλόγου μας από τις 21/11/2011 και τιμήστε με την ψήφο σας τους γονείς που είναι υποψήφιοι.

Μπορείτε να κατεβάσετε το ψηφοδέλτιο και από εδώ σε μορφή .pdf  





Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Φέτος, τα Χριστούγεννα θυμίζουν Παπαδιαμάντη.

Posted by Ripis Costas on 4:18 π.μ.

 
«Γραίες» που κρυώνουν και με δυσκολία εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαΐ και οικογένειες που θα γιορτάσουν με δανεικά ξαναγίνονται πρόσωπα της καθημερινότητας. Η ολική επαναφορά των αφηγήσεων του μεγάλου Σκιαθίτη.




Τα Ασφαλιστικά Ταμεία κατάφεραν να βρουν το δώρο των συνταξιούχων την τελευταία στιγμή, παίρνοντας προκαταβολή από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους έναντι των ομολόγων συνολικού ποσού 1 δισ. ευρώ που λήγουν αύριο. Ο ΟΑΕΔ επίσης, με ομόλογο 200 εκατ. ευρώ. Και το Δημόσιο για να καταβάλει το κουρεμένο δώρο στους υπαλλήλους έβαλε στα συρτάρια όλα τα ληξιπρόθεσμα εντάλματα πληρωμής. Το ερώτημα τώρα είναι τι θα γίνει στον ιδιωτικό τομέα, με την καταβολή του 13ου μισθού. 

Το τελευταίο τρίμηνο όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας έχει κηρυχθεί μερική αναστολή πληρωμών στον ιδιωτικό τομέα. Επτά στις δέκα επιχειρήσεις καθυστερούν την εξόφληση των δεδουλευμένων από μερικές μέρες έως και ένα μήνα. Και οι άλλες τρεις, από δύο μήνες έως και χρόνο. Πάρα ταύτα, ο επικεφαλής του Σώματος Μ. Χάλαρης προβλέπει ότι ο 13ος μισθός θα καταβληθεί κανονικά στους περισσότερους εργαζόμενους. Πώς; Από τους καθυστερούμενους μισθούς. 

Το συμπέρασμα που εξάγεται από τα στοιχεία του ΣΕΕ είναι ότι ένας στους πέντε εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα έχει να πληρωθεί επί τρεις τουλάχιστον μήνες και ο αριθμός τους εγγίζει τις 500.000. Εάν συνυπολογιστούν και οι άνεργοι που δεν παίρνουν επίδομα και είναι περισσότεροι από 600.000, τότε ο αριθμός των ατόμων που το τελευταίο τρίμηνο δεν είχε εισόδημα ξεπερνάει το 1.000.000. Από τα ίδια στοιχεία προκύπτει επίσης ότι τους τελευταίους μήνες αυξήθηκε κατακόρυφα η ελαστική απασχόληση, με συμβάσεις μερικής ή εκ περιτροπής εργασία, παρά την εκρηκτική άνοδο της ανεργίας. Οι συμβάσεις μερικής απασχόλησης αυξήθηκαν κατά 120% σε σχέση με το 2010 και οι εκ περιτροπής κατά 432%. Οι μισθοί υποχώρησαν μεσοσταθμικά κατά 12%, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις η μείωση φθάνει και το 20%. Μία στις δύο επιχειρήσεις έχουν κάνει περικοπές και από την άλλη το ποσοστό της αδήλωτης εργασίας παραμένει σταθερά πάνω από το 29%. 
Η δραματική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην πραγματική οικονομία επισημάνθηκε στην τελευταία συνάντηση της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας με την τρόικα, υπό το βάρος των νέων πιέσεων για περαιτέρω απορύθμιση της αγοράς εργασίας, μείωσης των κατώτατων μισθών ή περικοπής του 13ου και 14ου μισθού κατά το πρότυπο του δώρου των υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Στην περίπτωση αυτή το ΙΚΑ θα βρισκόταν τον Φεβρουάριο σε ταμειακή αδυναμία, αφού από την καταβολή του δώρου περιμένει έσοδα ύψους άνω των 2 δισ. ευρώ. Εφόσον βεβαίως επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις ότι το δώρο θα καταβληθεί ακόμη και στις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε οικονομική δυσπραγία. Ο 13ος μισθός βγήκε από την ατζέντα για τον ιδιωτικό τομέα (για τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ το θέμα παραμένει ανοιχτό), ωστόσο η πίεση της τρόικας για επιπλέον μείωση του κόστους εργασίας, σε ποσοστό που ορίστηκε στη συνάντηση με τη ΓΣΒΕΕ και την ΕΣΕ γύρω στο 20%, ήταν ασφυκτική, τονίζουν οι πρόεδροι των συνομοσπονδιών Δ. Ασημακόπουλος και Β. Κορκίδης. Στην επισήμανση ότι μία τέτοια συμπίεση των μισθών θα επιδεινώσει την ύφεση οι εκπρόσωποι της τρόικας απάντησαν ότι πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου με κάθε κόστος. 

Πέρυσι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των εμπόρων και των επαγγελματοβιοτεχνών, η μείωση του τζίρου ήταν γύρω στο 15% στον κλάδο των τροφίμων και 20%-40% στους άλλους κλάδους. Φέτος οι προβλέψεις θέλουν να καταγράφεται άλλη τόση μείωση και ενδέχεται να διαψευστούν ξανά επί τα χείρω. Ουσιαστικά, μέσα σε δύο χρόνια έχει μειωθεί στο μισό ο κύκλος της αγοράς των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που καλείται να προσαρμοστεί στα όρια της πιστωτικής ασφυξίας. Σε κανονικές συνθήκες το δώρο έδινε στην αγορά ρευστότητα της τάξεως των 5-6 δισ. ευρώ. Αυτές τις γιορτές οι προσδοκίες είναι κάτω από το μισό. Με την προϋπόθεση ότι θα πέσει κανονικά ο 13ος μισθός και δεν θα πάει κατευθείαν σε αποπληρωμές δανείων, φόρων και έκτακτων τελών. 

Οι αντοχές της οικονομίας και της κοινωνίας είναι πλέον οριακές θεωρεί ο καθηγητής Σ. Ρομπόλης και προβλέπει ότι η ανεργία θα ξεπεράσει τις χειρότερες προβλέψεις. Από τον Σεπτέμβριο του 2009 μέχρι τον Οκτώβριο του 2011 ο δείκτης απασχόλησης έπεσε 4,5 μονάδες -από το 49% στο 44,5%- και η ανεργία στο τρίτο τρίμηνο του 2011 έσπασε νέο ρεκόρ και αποτυπώνεται επισήμως στο 17,7%. Ο δείκτης απασχόλησης έτσι όπως αποτυπώνεται στην τελευταία έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας είναι ο χειρότερος στη ζώνη του ευρώ. Φέτος πρώτη φορά όπως υπογραμμίζει ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ ο αριθμός των εργαζομένων είναι μικρότερος από τον οικονομικά μή ενεργό πληθυσμό.
Από τις 850.000 αυτοαπασχολούμενους εκτιμάται ότι περίπου 300.000 έχουν αναστείλει την επαγγελματική τους δραστηριότητα και δεν έχουν ασφαλιστική ενημερότητα, τονίζει ο γραμματέας της ΓΣΒΕΕ Ν. Σκορίνης.

Οι περισσότερες επιχειρήσεις, όπως σημειώνει, δεν μπορούν να πάρουν ούτε κεφάλαια κίνησης, με αποτέλεσμα να καθυστερούν την καταβολή της μισθοδοσίας και να συμβάλουν με τη σειρά τους στην επιδείνωση της οικονομικής ασφυξίας. Η καθίζηση αποτυπώνεται και στην πορεία των εσόδων του ασφαλιστικού συστήματος. Μέχρι το Σεπτέμβριο το ΙΚΑ είχε υστέρηση εσόδων 15% σε σύγκριση με το 2010 σε ταμειακή βάση, ενώ το τελευταίο δίμηνο υστέρηση έφθασε στο 18,2%. Στον ΟΑΕΕ στο δεκάμηνο οι εισφορές ήταν μόλις 1,9 δισ. ευρώ, ενώ το 2010 έκλεισε με έσοδα από εισφορές 2,7 δισ. ευρώ. 
ΠΗΓΗ : www.enet.gr


Η διαμάχη για το έργο του Παπαδιαμάντη  και αποσπάσματα από το έργο του με αναφορά στα κοινωνικά θέματα
 
Ο Παπαδιαμάντης, αν και οι παλαιότεροι κριτικοί (Παλαμάς, Ξενόπουλος κ.ά.) θα εξυμνήσουν το έργο του, δεν θα τύχει της ίδιας αποδοχής από τους νεότερους.

Η σχολή των Κ.Θ. Δημαρά και Π. Μουλλά θα μειώσει την αξία του, καθώς θα θεωρήσει ότι πρόκειται για λαογραφικά ηθικά κείμενα χωρίς ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία, ενώ του προσάπτει προχειρότητα και αναχρονιστικές τάσεις στη γλώσσα. Από την άλλη σκοπιά, οι αμύντορες της Ορθοδοξίας τον θεωρούν εκπρόσωπό τους, μη αναγνωρίζοντας καμία άλλη πτυχή στο έργο του.

Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη δίχασε επίσης την κριτική. Ο Κ. Χατζόπουλος και ο Α. Τερζάκης τη βρήκαν σχολαστική και προβληματική, ενώ τη θαύμασαν ο Τ. Αγρας, ο Ελύτης, ο Ζ. Λορεντζάτος κ.ά. 

 
Νεότεροι μελετητές αλλά και συγγραφείς που τον αγαπούν έχουν αναδείξει πλείστες όσες όψεις του συγγραφέα. 





 Ανέδειξαν τον κοινωνικό Παπαδιαμάντη, αυτόν που στηλιτεύει :
  • την αδικία, τους πολιτικάντηδες, την παραδοσιακή θέση της γυναίκας που την «πουλάνε» μέσω του γάμου, είναι υπέρ του πολιτικού γάμου,
  • Τον χιουμορίστα Παπαδιαμάντη, με την ειρωνεία και τον σαρκασμό για να υποβάλλει σε οξύτατη κριτική πολλές καταστάσεις της εποχής,
  • Τον ερωτικό Παπαδιαμάντη, με τις ποιητικές, αισθησιακές εικόνες των αβάσταχτων ερώτων.
  • Τον ποιητή Παπαδιαμάντη, με τη μαγεία των λέξεων και των φράσεων που χρησιμοποιεί.
   Εφέτος γιορτάζοντας τα 100 χρόνια από τον θάνατό ίσως έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ολόπλευρα, να γοητευτούμε από τα κείμενά του, να τον τοποθετήσουμε ολόπλευρα στη λογοτεχνική εικόνα της χώρας μας.

Αποσπάσματα από το έργο του με αναφορά στα κοινωνικά θέματα :

  «Η Μετανάστις»
Το πρώτο μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη που δημοσιεύτηκε στο «Νεολόγο» της Πόλης το 1879 – 1880. (Μέρος Πρώτον, Κεφάλαιον Α΄. Η Θεία μάστιξ). «Διότι προ της ενσκήψεως του δεινού, ο κληρικός ούτος έζει σχεδόν αφανής εν τη πόλει, και δεν ωμοίαζε προς τους σεβασμίους εκείνους ποιμενάρχας, οίτινες, αφού η φήμη των αρετών αυτών πληρώσει τας αιθούσας και τους θαλάμους εν καιρώ γαλήνης και ησυχίας, αποσύρονται κατά τας δυσχερείς περιστάσεις εις ευάερόν τι εξοχικόν μοναστήριον, ίνα προσευχηθώσιν εν σιγή υπέρ του ποιμνίου αυτών». 

Και για τον πολιτικό γάμο έγραψε ο Παπαδιαμάντης στο διήγημα «Χωρίς στεφάνι» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 24 Μαρτίου το 1896, μια ριζοσπαστική θέση, όχι μόνο για εκείνη την εποχή. Γράφει, λοιπόν: 
«Ήσαν ανδρόγυνον χωρίς στεφάνι.Χωρίς στεφάνι! Οπόσα τοιαύτα παραδείγματα!
Αλλά δεν πρόκειται να κοινωνιολογήσωμεν σήμερον. Ελλείψει όμως άλλης πρόνοιας, χριστιανικής και ηθικής, δια να είναι τουλάχιστον συνεπείς προς εαυτούς και λογικοί, οφείλουσι να ψηφίσωσι τον πολιτικόν γάμον». 
 
Τους πολιτικούς και πολιτευτές περιποιείται ιδιαίτερα ο Παπαδιαμάντης στο μεγάλο διήγημά του (νουβέλλα) «Οι Χαλασοχώρηδες», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1892. Αυτό πρέπει να το διαβάσει ολόκληρο κανείς για να έχει πληρέστερη εικόνα της εποχής εκείνης, και να κάνει τη σύγκριση με τη σημερινή. Θα παραθέσουμε, όμως, μερικά αποσπάσματα.
 
«Αυτός, όσους ψήφους επήρε, τους είχεν αγοράσει ακριβά. Όλους πληρωμένους. Έναν εκλογέα δεν άφησε απλήρωτον».
«Κατά την πρώτην σύνοδον (της Βουλής), ο Γεροντιάδης εφρόντισε να διορίσει εις μικράς ή μεγάλας θέσεις όλους τους ανεψιούς του, επτά τον αριθμόν, καθώς και δύο εξαδέλφους του και τρεις δεύτερους εξαδέλφους του, ως και δύο κουμπάρους, και τον υιόν της κουμπάρας του και τον αδελφόν της υπηρέτριάς του, και άλλους».
«Εφθόνει δε και τον Μανόλην τον Πολύχρονον, όστις ήξευρε τον τρόπον, υποσχόμενος εις τον ένα διορισμόν, εις τον άλλον σύνταξιν, εις τον τρίτον αισίαν έκβασιν της δίκης, να ευρίσκει απλήρωτους εκλογείς».
«Δεν υπήρξε βοσκός, όστις να μη διωρίσθη τελωνοφύλαξ, ούτε αγρότης, όστις να μη προεχειρίσθη εις υγειονομοσταθμάρχην. Τότε είδομεν πρώτην φοράν κι εδώ εις την νήσον λιμενάρχην φουστανελλάν».
«Τώρα, ποίος προστάτης, ποίος πολιτευόμενος, ποίος βουλευτής είναι ιπποτικότερος; Εκείνος, όστις εκ του ιδίου ταμείου αγοράζει τας ψήφους των εκλογέων, ή εκείνος, όστις τας αγοράζει εκ του δημοσίου θησαυρού ;»
«Δια να επιθυμήσης τούτο, (να γίνεις βουλευτής) σημείωσε, πρέπει να είσαι χορτάτος. Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων, η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα». 
Και για την αστυνομία έχει να πει δύο λόγια ο Παπαδιαμάντης. Στο διήγημα «Ο ξεπεσμένος δερβίσης», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» την 18 Γενάρη 1896, παρουσιάζει έναν αστυνομικό να συμβουλεύει ένα νεώτερο συνάδελφό του, λέγοντας: «Όταν βλέπεις καυγά, να τρέχεις από το πλαγινό σοκάκι, να αργοπορείς, ως που να περάσει η φούρια, και τότε να παρουσιάζεσαι. 
Και άλλην συμβουλήν του έδωκε.
Στον καυγά, πάντοτε να βλέπεις ποιος είναι δυνατότερος και να φυλάγεσαι. Να μαλώνεις τον πιο αδύνατο, να του τραβάς κι ένα χαστούκι, και να επαναφέρεις την τάξιν. Έτσι θα βγαίνεις λάδι».
 
Για τη διαγωγή της νεολαίας ο Παπαδιαμάντης στο διήγημα «Τα μαύρα κούτσουρα», που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του, στο περιοδικό «Καλλιτέχνης» το 1912, γράφει: «…οι νέοι τούτου του καιρού άλλαξαν πλέον τα φερσίματά τους και τη διαγωγή τους. Όσοι μας έρχονται από τις Βλαχίες κι από άλλα μέρη, έμαθαν εκεί άλλα καμώματα, κι άλλους τρόπους, κι αυτά τα καμώματα τα μαθαίνουν και στους άλλους συνομηλίκους τους, τους εδώ. Τι τα θέλετε; Αυτό είναι πράμα που κολλάει σαν ψώρα. Μια ψιλή σκέπη, μια τσίπα, είναι όλη του ανθρώπου η ντροπή. Άμα πάει η τσίπα, πάει πλέον ηθική και γνώση». Το διαχρονικό παράπονο των μεγαλυτέρων από τους νεώτερους.
 
Και για την αγωγή των νέων από τους μεγαλύτερους λέει: «…φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα «κατώτερα στρώματα», πως να μουντζώνει, να βρίζει, να βλασφημεί και να κατεβάζει κάτω Σταυρούς, Παναγίες, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα». («Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη» Χριστουγεννιάτικη «Ακρόπολη» του 1896).
 
Στο ίδιο διήγημα γράφει και για την ακρίβεια. «Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γιος μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της, ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή».
 
 Ο Παπαδιαμάντης έγραψε για πάρα πολλά ζητήματα που αφορούν την καθημερινή ζωή. Η σύγκριση των κοινωνικών συνθηκών της εποχής του Παπαδιαμάντη με τις σημερινές δείχνει πόσο επίκαιρο παραμένει το έργο του.
Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή και όποιος αντέξει!

Posted by Ripis Costas on 12:13 μ.μ.

Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψουμε στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Μιας και ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα;
Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:
§                     Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ότι σήμερα που 3 χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.
§                     Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.
§                     Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στην μεταπολίτευση χάρις στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;
Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.
Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»
Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση όταν η Βρετανία επέβαλε την συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε την δεύτερη περίοδο της κατοχής, την βρετανική κατοχή.
Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς με οικονομικούς, είτε πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.
Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέϊναρτ Κέϊνς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα κυρίως προς την μόνη χώρα πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέϊνς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και προκειμένου να επιβάλλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών της απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.
Όταν τόλμησε να τα προτείνει για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουσε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχολίασε: « Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα «κατευθυνόμενο» νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…» Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέϊνς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.
Βέβαια ο Κέϊνς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πώς μπορούν να πείσουν την ΕΕ και την ΕΚΤ να ασκήσει άλλη πολιτική από αυτή που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.
«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος
Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέϊνς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.
Η επινόηση του ευρώ
Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας: (1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. (2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. (3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ότι κι αν κάνει.
Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει την χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.
Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»
Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον, είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.
Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσουμε που βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή»; Που πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους; Πόσα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέπει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντσο, ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια υγεία;
Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μην χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυτά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος, μπορεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολοκαύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επινόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.
Νέα αρχή να επιβάλλει ο ελληνικός λαός
Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δοσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθερία του από τους δυνάστες των αγορών και να διεκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.
Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνάμεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζίδες; Αυτό είναι το δίλλημα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να παράγει τίποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.
Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά την ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της Καθημερινής, συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής  του γνωστού συγκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πώς «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…» Στον χορό αυτού του νεοδοσιλογισμού και ονομαστοί διανοούμενοι της εποχής όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαιότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου.»
Αυθυπαρξία ή υποτέλεια;
Την εποχή εκείνη με νωπές της μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή παλιού και νέου, για την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνούσαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «ομολογώ πώς άμα βάζω στο νου μου πραγματοποιημένο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθούμε ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουριστικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέπει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελλάδα σε τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότητα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δικαίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».
Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτοδυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Δημήτρης Καζάκης
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 24/11/2011
Διαβάστε περισσότερα »

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Αντιθέσεις. Η εγγλέζικη εφημερίδα THE TIMES αναφέρεται στο ξεπούλημα του κράτους ενώ η N.Y. TIMES δίνει σαφείς ελπίδες ανάκαμψης της χώρας.

Posted by Ripis Costas on 6:35 π.μ.

Η βρετανική εφημερίδα THE TIMES δημοσιεύει ρεπορτάζ για τις μαζικές  ιδιωτικοποιήσεις που ξεκινούν στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ η χώρα πουλάει ότι είναι δυνατόν να φέρει κάποια έσοδα σε αυτό που έχει ονομαστεί "το μεγαλύτερο ξεπούλημα κρατικών περιουσιακών στοιχείων στη Ευρώπη".
Ο έλληνας υπουργός οικονομικών είχε ανακοινώσει τον Ιούνιο ότι στόχος είναι να υπάρξουν έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις ύψους 35 -50 δισ. ευρώ τα επόμενα έξι χρόνια, ενώ το ΙΟΒΕ δήλωσε ότι ο στόχος θα πρέπει να είναι τα 75 δισ.
Ο ΟΔΔΗΧ ξεκίνησε τις ιδιωτικοποιήσεις χθες με την προσφορά του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και πρόκειται να ακολουθήσουν και άλλα περιουσιακά στοιχεία.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ θα δοθούν προς πώληση παραλιακές εκτάσεις στην Ερμιονίδα, τη Νέα Μηχανιώνα, τη Ζάκυνθο, τη Ρόδο και αλλού, προς δημιουργία τουριστικών θέρετρων.

Προς ιδιωτικοποίηση θα μπορούσαν να δοθούν και τα λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης, καθώς και κτίρια και ξενοδοχεία που κατέχει το κράτος. Το ρεπορτάζ σημειώνει ότι θα επιχειρηθεί να μην πουληθούν τα δημόσια ακίνητα άλλα να δοθούν με την μέθοδο του leasing.

Παράλληλα σημειώνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων όπως του ΟΤΕ και του ΟΠΑΠ αναμένεται ισχυρή αντίδραση από τα συνδικάτα.

New York Times: Ευθύνονται και οι Ευρωπαίοι για την ελληνική κρίση


Ευθύνες και στους Ευρωπαίους ηγέτες επιρρίπτει κύριο άρθρο των New York Times, για την κρίση χρέους της χώρας μας, κάνοντας λόγο για πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας εξαιτίας της πολιτικής που ακολουθούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες.
Όπως τονίζεται στο δημοσίευμα, η χρεοκοπία της Ελλάδας, υπό το βάρος χρέους μισού περίπου τρισεκατομμυρίου δολαρίων θα ήταν καταστροφική για τη χώρα, τις ευρωπαϊκές τράπεζες και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η σύνταξη της νεοϋορκέζικης εφημερίδας υποστηρίζει ότι δεν έχουν λάβει τη σωστή προσέγγιση στο θέμα του ελληνικού χρέους, προκειμένου να αποτραπεί μια ελληνική χρεοκοπία μέσω της μείωσης των επιτοκίων στα ελληνικά δάνεια και της ενίσχυσης των ρυθμών ανάπτυξης στην Ελλάδα.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντί να χαλαρώσουν τις απαιτήσεις τους με στόχο την ενίσχυση της ανάπτυξης στην Ελλάδα, η οποία από κοινού με φορολογικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις, θα συνέβαλε στην εξοικονόμηση πόρων για πλήρη αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, επικεντρώνονται σε περίπλοκα και αβέβαια σχέδια για να καλύψουν τις απώλειες των τραπεζών τους, επισημαίνεται χαρακτηριστικά στο άρθρο, με την παράθεση της άποψης ότι επιμένουν ενάντια σε κάθε λογική ότι ιδιώτες επενδυτές πρέπει να μετάσχουν εθελοντικά στην αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους, προσποιούμενοι ότι η Ελλάδα δεν κινείται σταδιακά προς τη χρεοκοπία.

Στο κύριο άρθρο γίνεται αναφορά στην έγκριση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, με νέα μέτρα λιτότητας και ότι παρόμοια μέτρα κατά το παρελθόν έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό, αλλά απειλούμενοι με τη διακοπή της παροχής δανείων από την Ε.Ε., οι Σοσιαλιστές, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, δεν είχαν άλλη επιλογή (η αντιπολίτευση των συντηρητικών αγνόησε τις πιέσεις και ψήφισε κατά), επισημαίνοντας επίσης ότι σε αντάλλαγμα, η Ευρώπη θα εκταμίευε την επόμενη δόση δανείων διάσωσης και θα σχεδίαζε μία νέα μακροπρόθεσμη οικονομική στήριξη, ώστε η Ελλάδα να ανακάμψει και να ξεπληρώσει.

Τα βραχυπρόθεσμα χρήματα, που χρειάζονταν επειγόντως οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες ώστε να παραμείνουν φερέγγυες, εγκρίθηκαν εύκολα.

Η μακροπρόθεσμη βοήθεια που χρειάζεται απεγνωσμένα η Ελλάδα για να κρατήσει τις ελπίδες για ανάκαμψη ζωντανές, αναβλήθηκε για μετά τις διακοπές του Αυγούστου.

Στη συνέχεια, υποστηρίζεται ότι με την αναμονή δεν επιτυγχάνεται τίποτε.

Σε δύο μήνες είναι πολύ πιθανό ότι το ελληνικό χρέος θα είναι μεγαλύτερο, οι επενδυτές ακόμη πιο συνετοί και τα επιτόκια υψηλότερα.

Και οι εκλογές για την επανεκλογή, που κυριαρχούν στη σκέψη της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ και του Γάλλου προέδρου Νίκολα Σαρκοζί, θα είναι ακόμη πιο κοντά, τονίζεται χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι τα χρέη της Ελλάδας θα συνεχίσουν να αυξάνονται, τα επιτόκια παραμένουν υψηλά και η οικονομία συρρικνώνεται για 3η συνεχόμενη χρονιά.

Τέλος, στο κύριο άρθρο της εφημερίδας, υπογραμμίζεται ότι αν δοθεί στην Ελλάδα αρκετός χρόνος και χρηματοδοτική ανάσα ώστε να επιστρέψει στην ανάπτυξη, η χώρα μας μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της.
Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Ημερίδα υψηλών προδιαγραφών με εισηγήτρια την κ. Ε. Λιβανίου στην Παλλήνη για την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της στο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον.

Posted by Ripis Costas on 1:46 μ.μ.

Πραγματοποιήθηκε στην Παλλήνη η προγραμματισμένη ημερίδα με θέμα :

Κοινωνικο-οικονομική κρίση και επιπτώσεις στην οικογένεια, το σχολείο και το παιδί. 
 Η επιλογή της κ. Λιβανίου ως εισηγήτριας του θέματος δικαίωσε όσους παρευρεθηκαν στην ημερίδα. Τόσο ο εμπεριστατωμένος τρόπος που ανέλυσε το θέμα όσο και η γλαφυρότητα της παρουσίασής της, κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο. Ο διάλογος που ακολούθησε είχε όλα τα στοιχεία που αναζητεί κάποιος σε ανάλογες ημερίδες. 

1o Απόσπασμα (video) της εισήγησης της κ. Λιβανίου


Η ένσταση που έχω είναι στον προγραμματισμό δύο εκδηλώσεων την ίδια ημέρα και ώρα στον Δήμο Παλλήνης. Από την μιά η συζήτηση για το ρυθμιστικό σχέδιο που δέσμευσε ένα σημαντικό μέρος συμπολιτών μας που έπρεπε να παρευρεθούν στον Γέρακα και από την άλλη πλευρά η ημερίδα στην οποία αναφέρομαι. Να σημειώσω πως και οι δύο εκδηλώσεις ήταν προγραμματισμένες σε επίπεδο Δήμου. 

Διαβάστε περισσότερα »

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Τετάρτη 7 Δεκέμβρη και ώρα 18.00, στο ¨Οινοποιείο Πέτρου¨ Παλλήνη - ημερίδα με θέμα : Κοινωνικο-οικονομική κρίση και επιπτώσεις στην οικογένεια, το σχολείο και το παιδί.

Posted by Ripis Costas on 10:45 π.μ.


Ομιλήτρια
 Ελένη Λιβανίου  Ph.D ,    εκπαιδευτική - ψυχολόγος
(www.theratron.gr/services/deree/bio-kalli . htm )
      Μετά  το πέρας της ομιλίας θα ακολουθήσουν ερωτήσεις και συζήτηση.  Η  ημερίδα  απευθύνεται  σε  γονείς   και εκπαιδευτικούς του Δήμου μας.
Διαβάστε περισσότερα »

Mαθήματα κοινωνικής αληλεγγύης στους μαθητές του Λυκείου.

Posted by Ripis Costas on 3:24 π.μ.

                Ε’ ΕΛΜΕ   ΑΝΑΤ.ΑΤΤΙΚΉΣ                            ΠΑΛΛΗΝΗ  4.12.2011

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ    ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Για τα μαθήματα κοινωνικής αλληλεγγύης

·        Το  Δ.Σ  της  ΕΛΜΕ αποφάσισε να αρχίσουν αμέσως, μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, τα μαθήματα κοινωνικής αλληλεγγύης για τους μαθητές του Λυκείου, που πλήττονται ιδιαίτερα από την κατάργηση της πρόσθετης διδακτικής στήριξης.

·        Τα μαθήματα θα γίνονται στο 2ο Λύκειο Γλ.Νερών (Φούρεσι-περιοχή Γλ.Νερών) τις απογευματινές ώρες. Το συντονισμό και το πρόγραμμα θα αναλάβει ο διευθυντής του 2ου Λυκείου Γλ.Νερών κ.  Αλέξανδρος Καποδίστριας.( τηλ. Σχολείου 210-6046090 και Fax 210-6613590).

·        Παρακαλούνται οι διευθυντές των σχολείων και οι σύλλογοι διδασκόντων να συνδράμουν την προσπάθεια της ΕΛΜΕ, ενημερώνοντας τους μαθητές και τους συλλόγους γονέων των σχολείων τους,  να συγκεντρώσουν τις αιτήσεις των μαθητών με τα μαθήματα που επιθυμούν να παρακολουθήσουν και να τις αποστείλουν με email στο 2ο Λύκειο ΓΛ.Νερών (2ο Λ. ΓΛΥΚΩΝ ΝΕΡΩΝ" <mail@2lyk-gl-neron.att.sch.gr>,  και Fax 210-6613590)  και στην ΕΛΜΕ.( abachti@gmail.com  και  dimfan.pap@gmail.com )

·        Σε περίπτωση που εκδηλώσουν ενδιαφέρον πολλοί μαθητές, τα μαθήματα μπορούν να γίνουν και σε άλλα σχολεία, για να εξυπηρετηθούν και οι μαθητές από μακρινά σχολεία.

·        Επίσης, όσοι εκπαιδευτικοί επιθυμούν να συμμετέχουν στο πρόγραμμα και δεν έχουν δηλώσει ακόμη συμμετοχή, παρακαλούνται να ενημερώσουν την ΕΛΜΕ, δηλώνοντας και  το μάθημα που επιθυμούν να διδάξουν.

                        Για το Δ.Σ της Ε’  ΕΛΜΕ ΑΝΑΤ. ΑΤΤΙΚΗΣ                                                                

          Η   πρόεδρος                                Ο γ γραμματέας
      Άννα  Μπαχτή                                              Δημήτρης Παπαθεοδώρου
Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Ενας Αρμένης ποιητής είπε κάποτε: «Ο πιθηκάνθρωπος ξεκίνησε να γίνει άνθρωπος, αλλά δεν έφτασε ακόμα. (Συνέντευξη του Ν. Καζαντζάκη - 2/3/1957))

Posted by Ripis Costas on 12:21 μ.μ.

 «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ»
Ε, κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις. Το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ’ναι πια πολύ αργά.
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ( ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ) !!!!! 
Στις αρχές του 1957 η δημοσιογράφος Γιολάντα Τερέντσιο επισκέφθηκε το ζεύγος Καζαντζάκη στο σπίτι τους στην πόλη Αντίμπ. Περιγράφει το χώρο, δίνει ένα σύντομο πορτρέτο του συγγραφέα και καταγράφει τη συζήτηση που είχε μαζί του. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα:
Ζουν ήσυχα, ερημικά, οι δυο Έλληνες στο γραφικό μικρό σπίτι της οδού του Μπα-Καστελέ. Απ’ τα παράθυρά τους βλέπουν το λιμάνι της Αντίμπ και τη γαλανή Μεσόγειο. Η πρόσχαρη φιλοξενία της οικοδέσποινας αγκαλιάζει τον επισκέπτη μόλις δρασκελίσει το κατώφλι. Λίγα σκαλιά οδηγούν στο γραφείο του συγγραφέα. Ψηλός, ίσιος, ασκητικός, μ’ ένα καλό χαμόγελο, απλώνει το μπράτσο και σφίγγοντας το χέρι ρωτάει άπληστα, με την ιδιαίτερη προσφορά του: «Τι νέα μας φέρνετε απ’ την Ελλάδα;».
Ευτυχώς, μια σειρά από δημοσιογραφικές έρευνες μ’ έχουν φέρει τελευταία σ’ επαφή με την έξω από την Αθήνα Ελλάδα κι έτσι του διηγούμαι τι είδα και τι άκουσα στα χωριά και τις πόλεις, από τ’ άγρια βράχια της Μάνης ως την κορφή του Βίτσι.
Πως γίνονται και μεγάλα έργα, αλλά πως η φτώχεια μένει πάντοτε φτώχεια και πως η εγκατάλειψη στα χωριά είναι τόση ώστε οι άνθρωποι στη Βόρειο Ελλάδα μου είπαν πως ζούνε «πίσω από τον ήλιο».
Πίσω από τον ήλιο, μουρμουρίζει ο Καζαντζάκης και σημειώνει την απλή αυτή φράση, που βγήκε απ’ τα χείλια του λαού που τόσο βαθιά αγαπάει.
Γ.Τ.: Πέστε μου τώρα και για σας, είσαστε ευχαριστημένος;
Ν.Κ.: Είμαι ευτυχισμένος -αν κι είναι ντροπή να αισθάνεται κανείς ευτυχισμένος μια ώρα τέτοια. Αν δεν ήταν μπροστά η Ελένη, θα σας έλεγα πως αυτή η γυναίκα είναι η αιτία της ευτυχίας μου… πραγματικά, δεν είχα ποτέ μου τολμήσει να φαντασθώ τέτοια κατανόηση από άνθρωπο. Αλλ’ αν εξακολουθήσω, θα θυμώσει… Είμαι ευτυχισμένος γιατί μπορώ να δουλεύω, γιατί δεν έχω καμία φιλοδοξία, κανένα μίσος, γιατί έχω την καρδιά μου καθαρή. Οταν δουλεύει κανείς πνευματικά δεν αρρωσταίνει, δεν γερνάει – αυτό είναι το μυστικό: να μην παρατήσει κανείς τη δουλειά του, γιατί τότε αλίμονο. Πέντε λεπτά μετά τον θάνατό σου, το μυαλό σου να δουλεύει ακόμα. Του Γκαίτε, είμαι σίγουρος, ότι δούλευε και μετά τον θάνατό του, γι’ αυτό όταν ο Εκερμαν ξεσκέπασε το σώμα του, ήταν σαν του εφήβου, είχε πειθαρχήσει στα βάσανά του.
Γ.Τ.: Αν μπορούσατε να ξαναγεννηθείτε, θα το θέλατε;
Ν.Κ.: Δεν θα ήθελα να πεθάνω ποτέ· μ’ ενδιαφέρει η ζωή, ο άνθρωπος -όχι οι άνθρωποι όλοι μαζί.
Γ.Τ.: Πιστεύετε στην ποιοτική εξέλιξη της ανθρωπότητας;
Ν.Κ.: Ενας Αρμένης ποιητής είπε κάποτε: «Ο πιθηκάνθρωπος ξεκίνησε να γίνει άνθρωπος, αλλά δεν έφτασε ακόμα…».
Γ.Τ.: Υπάρχει ελπίδα για τους ανθρώπους να ζήσουν κάποτε ευτυχισμένοι;
Ν.Κ.: Με στοίχημα, σε χίλια χρόνια!… Ενας χωρικός πήρε έναν κόρακα, για να εξακριβώσει αν αλήθεια ζη εκατό χρόνια, μα ο χωρικός πέθανε πρώτος! Ετσι κι εγώ, και χίλια χρόνια αν ζήσω, δεν θα προφτάσω να δω τους ανθρώπους ευτυχισμένους.
Γ.Τ.: Ποια είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ευτυχία τους;
Ν.Κ.: Αυτό είναι πολύ δύσκολο ν’ απαντήσει κανείς, αυτό είναι η μεγάλη μου αγωνία… Το μεγαλύτερο εμπόδιο στον άνθρωπο είναι, φαντάζομαι, η έλλειψη πίστης σ’ ένα ιδανικό ανώτερο από το Εγώ του. Αν δεν πιστεύει κανείς σ’ ένα πράγμα ανώτερο από τον εαυτό του, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.
Γ.Τ.: Νομίζετε πως μπορεί ν’ αποφευχθεί ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος;
Ν.Κ.: Δεν νομίζω πως θα τον γλιτώσουμε…
(Μην λέτε τέτοια πράγματα! φωνάζει η κυρία Καζαντζάκη. Ο,τι και να βάλουμε στο μυαλό μας, ό,τι και να πούμε, τα πράγματα θα έρθουν αλλιώτικα).
Ν.Κ.: Ο πόλεμος θα σταματήσει όταν ο πιθηκάνθρωπος γίνει άνθρωπος! Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα διανοητικού και ηθικού ανθρώπου. Ο διανοητικός άνθρωπος έχει φθάσει στο μαγικό, στο υπεράνθρωπο, ενώ ηθικά είναι ανάπηρος. Οταν αρμονισθούν αυτά τα δύο, τότε θ’ αποκτήσει κι η ανθρωπότητα το ισοζύγιο και θα γίνει ευτυχισμένη. Ο σημερινός άνθρωπος μου θυμίζει τον θηριοδαμαστή που μπήκε στο κλουβί των θηρίων νομίζοντας πως η τίγρη ήταν γυμνασμένη…
Γ.Τ.: Ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί ν’ ανήκει σ’ ένα κόμμα ή πρέπει να μένει πάντοτε ανεξάρτητος, για να είναι ελεύθερος να κρίνει; Οπως είπε ο Σαρτρ, κάποτε, ότι ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να πολεμάει την αδικία όπου και να τη βρίσκει.
Ν.Κ.: Είναι δύσκολο για τον πνευματικό άνθρωπο να μείνει μόνος του. Μόνος του είναι αδύνατος, αν ενωθεί όμως με τους άλλους χαλάει. Το πρόβλημα είναι: πώς είναι δυνατόν να ενωθούν οι τίμιοι άνθρωποι; Ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να καταδικάζει την αδικία όπου τη βρίσκει και κάνοντας αυτό που κάνω απαντώ στο ερώτημά σας: γράφω για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που ποδοπατιέται παντού τόσο εύκολα. Αν ενωθώ με τους άλλους θα χάσω την ελευθερία μου. Η ψυχολογία της μάζας είναι αλλιώτικη, μιλάω για τους διανοούμενους σαν μάζα, όχι για τις λαϊκές μάζες, που τις σέβομαι και που έχουν τη δική τους δουλειά. Ενας πνευματικός άνθρωπος μόνος του μπορεί να δουλέψει καλύτερα: ελεύθερος άνθρωπος παλεύει για την ελευθερία. Δέκα ελεύθεροι άνθρωποι, ενωμένοι, χάνουν την ελευθερία τους. Εκείνο που χρειάζεται είναι ν’ ακολουθήσεις τον δρόμο σου ώς την άκρη. Η αξία του δρόμου είναι να μη σταματήσεις ποτέ!
Γ.Τ.: Ποιο είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο;
Ν.Κ.: Για μένα ο χρόνος. Οπως είπε ο αισθητικός Μπέρναρντ Μπέρενσον, που αποτραβήχτηκε στη Φλωρεντία κι είναι ενενήντα χρονώ, μου έρχεται να κατέβω στο δρόμο και ν’ απλώσω το χέρι μου στους διαβάτες και να τους πω: «Δώστε μου λίγο από το χρόνο που χάνετε…».
Γ.Τ.: Κι εγώ που σας έφαγα τόσην ώρα απ’ τον πολύτιμο χρόνο σας!
Ν.Κ.: Ε, δεν πειράζει, άπλωσα κι εγώ το χέρι μου και κάτι μάζεψα…
Πηγή: (Περιοδικό «Ταχυδρόμος» 2 Μαρτίου 1957)

από τον Simon Paleologou


Αναφορές στον Καζαντζάκη.

Ο Μάριος Πλωρίτης, σε άρθρο του στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (1/11/1957), γράφει για  τις τρεις συναντήσεις του με τον Καζαντζάκη στην Αντίμπ της Γαλλίας:

Αποχαιρετισμός:
Τελευταία συνάντηση με τον Καζαντζάκη του Μάριου Πλωρίτη
(…)
Τις τρεις τέσσερις φορές, που ιδωθήκαμε κείνο το καιρό, τις ώρες που καθήσαμε κουβεντιάζοντας μέσα στο σκιερό δωμάτιο, αγάπη κι αγανάχτηση μαζί με πλημμύριζαν. Αγάπη για κείνον, αγανάχτηση για τους διώχτες του. Ο προδότης των “ελληνικών θεσμών” λαχταρούσε αδιάκοπα για την Ελλάδα – ο “άθεος” μιλούσε κάθε τόσο για την αγωνία του να βρει και να σώσει το Θεό του – ο “ανήθικος” ήταν η φλεγόμενη βάτος της Αρετής - ο πουλημένος “κουκουές” ήταν ο ακατάβλητος εραστής της Ελευθερίας… Φυσικά για να τ’ ανακαλύψεις όλα αυτά, δε χρειαζότανε να γνωρίσεις από κοντά τον Καζαντζάκη. Ολόκληρο το έργο του 50 χρόνων, τα διαλαλεί. Χρειαζόταν όμως καλή πίστη και τίμιος νους για να τα παραδεχτείς. Κι αυτά λείπανε από τους “σταυρωτές” του.
Άμα γνώριζες όμως από κοντά τον Καζαντζάκη – πόσο επικίνδυνη και τις περισσότερες φορές, απογοητευτική, είναι η προσέγγιση των ανθρώπων που τιμάς και θαυμάζεις! – άμα τον γνώριζες από κοντά, έβλεπες πως ο καθημερινός Άνθρωπος ήταν ολότελα συνεπής με τον Πνευματικό. Πως δεν ήταν λόγια για κατανάλωση, όσα είχε χαράξει στο χαρτί, αλλά η κραυγή του αίματος και του νου του. Ο ένσαρκος Καζαντζάκης δεν πρόδινε ούτε κατά ιώτα εν το πνεύμα του.
Η Ελλάδα ήταν αδιάκοπα μέσα στις κουβέντες μας. Οι μακρινοί φίλοι και, καμιά φορά, οι ξέφρενοι εχθροί. Ο Καζαντζάκης δεν αγαναχτούσε. Δεχόταν μακρόθυμα τους λιθοβολισμούς. Μόνο, μια στιγμή, είπε λυπημένα:
-Γιατί φωνάζουν; Εγώ δε ζήτησα τίποτα, δε θέλησα να πάρω τίποτα από κανέναν. Ο καθένας κάνει το έργο του, όπως νομίζει κι όπως μπορεί. Ο καθένας προσπαθεί να υποτάξει την τίγρη που τον καβαλάει στη ράχη. Όλη μου τη ζωή πάλαιψα κι εγώ, όπως όλοι. Έκανα αυτό που πίστευα, ας κάνουν κι οι άλλοι αυτό που πιστεύουν…
Βυθισμένος στην πολυθρόνα του μ’ ενωμένα τα δάχτυλα των χεριών του, κοιτούσε ίσια μπρος, σα νάβλεπε -ατέλειωτο μονοπάτι- αυτή τη ζωή, τη γεμάτη αγωνία, δάκρυα, αίμα, πίστεις κερδισμένες και πίστεις απαρνημένες, ακόρεστη δίψα να εισχωρήσει στο μυστήριο της ζωής, που όλο και το πλησίαζε, κι όλο του ξέφευγε απ’ τα χέρια…
 
Ο Ν. Καζαντζάκης και η Ελένη Καζαντζάκη Σαμίου
από τον Πανδέκτη
Τώρα δεν του απόμενε παρα η κουρασμένη σάρκα του -που την υπονόμευε, από μέσα, το ίδιο του το αίμα- και το ακούραστο πνεύμα του. Μ’ αυτό αντιμετώπιζε θαρραλέα τη σκιά του θανάτου, που γινόταν όλο και πιο βαριά, όλο και πιο κοντινή. Τελευταίες του, τώρα, χαρές, το άσπρο χαρτί και τα ταξίδια. Αυτός ο γιος του Ομήρου ονειρευόταν τις στερνές περιπλανήσεις του.
-Θέλω να πάω στη Νότιο Αμερική, μου έλεγε. Είν’ ένας κόσμος που δεν τόνε γνώρισα και που μου ξυπνάει πάντα το νου… Θέλω να ξαναπάω στην Κίνα και την Ιαπωνία. Τεράστιες αλλαγές έγιναν από τότε που ξαναήμουνα εκεί.
Το πρώτο ταξίδι δεν μπόρεσε να το πραγματοποιήσει ποτέ. Το δεύτερο, που το κατόρθωσε, τον έστειλε στον τάφο…
-Κι η Ελλάδα; τον ρώτησα.
-Η Ελλάδα είναι η μεγάλη Μάνα, έκανε ζωηρά. Δεν έχει σημασία κι αν βρίσκομαι μακριά της. Την Ελλάδα την έχω μέσα μου. Και πιο πολύ την Κρήτη… Έπειτα, κι εδώ που βρισκόμαστε είναι Ελλάδα. Την Αντίπολη δεν τη χτίσανε Έλληνες, Ίωνες; Μα είτε εδώ, είτε αλλού, η Ελλάδα μ’ ακολουθεί παντού και πάντα…
Έπειτα, πρόστεσε πιο χαμηλόφωνα:
-Όμως θέλω να πεθάνω στην Κρήτη. Είναι η γη μου. Εκεί στο Κάστρο (Ηράκλειο). Κι αν δεν προφτάσω να πεθάνω εκεί, εκεί θέλω να με θάψουνε. Το χώμα της Κρήτης έφτιασε το αίμα μου – αυτό θέλω να το πιει…
Η Μοίρα δεν τον άφησε να ξαναδεί τον ήλιο της Κρήτης. Μόνο η γης της θα του δώσει τη στερνή χαρά…
Λίγο αργότερα με ξεπροβόδισε ως την πόρτα του κήπου του. Για τελευταία φορά, τούσφιξα το μακρύ, λιγνό χέρι του.
- Ο Θεός μαζί σας, μούπε όπως έλεγε πάντα. Και πρόστεσε:
-Νάσαστε ευτυχισμένος που γεννηθήκατε Έλληνας.
Στη στροφή του δρόμου γύρισα τα μάτια μου πίσω. Η αλύγιστη σιλουέτα του Ψηλορείτη είχε μείνει ασάλευτη, βιβλική στο κατώφλι. Δεν την ξαναείδα πια…
ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ
εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (1/11/1957)


“Δεν έχει καιρό να πεθάνει”
Η Μ. Μερκούρη θυμάται μια επίσκεψή της, μαζί με τον Ζ. Ντασέν, στο σπίτι του Καζαντζάκη στην Αντίμπ:
Το ταξί σταμάτησε στο ταπεινό σπιτάκι του Νίκου Καζαντζάκη. Καθώς βγαίναμε έξω, ένας γιατρός έφευγε απ’ το σπίτι. Ο Τζούλυ έτυχε να τον γνωρίζει. Ήταν ένας γιατρός απ’ το Παρίσι.
«Τι κάνετε στην Αντίμπ, γιατρέ»
«Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ. Επισκέπτεσθε ένα νεκρό. Ποτέ δεν έχω δει κανέναν σε τόσο προχωρημένη κατάσταση λευχαιμίας να μένει όρθιος. Μου λέει πως δεν έχει καιρό να πεθάνει. Έχει πολλή δουλειά να τελειώσει και ορκίζεται πως δεν θα φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο πριν δει την Κίνα».
Σχεδόν κοκέτικα, ο Καζαντζάκης κρατούσε ένα μαντίλι στα χείλια του, διαφορετικά δεν έδειχνε καθόλου πως ήταν άρρωστος. Ήταν αδύνατος, άγριος, σαν γεράκι. Απέπνεε ενεργητικότητα. Περίμενα τη συνάντηση αυτών των δύο αντρών. Ήμουν σίγουρη πως θα οδηγούσε  σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση – αλλά τα πέντε πρώτα λεπτά επικράτησε μια αμήχανη σιωπή που τονιζόταν από μερικές κοινοτοπίες. Η γυναίκα του σέρβιρε τσάι. Απόρησα βλέποντας τους δύο άντρες να φέρονται με τόση δειλία. Ύστερα ο Καζαντζάκης είπε: «Δεν κάνουμε τίποτα έτσι». Είπε ένα ανέκδοτο που έσπασε τον πάγο. Από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησαν να μιλάνε. Βιβλία, ποιήματα, θρησκεία, πολιτική. Σε λίγο αποφάσισε να κάνει τον Τζούλυ Κρητικό. Τα περισσότερα κρητικά ονόματα τελειώνουν σε «άκης». Από τότε, σ’ όλη τη διάρκεια μιας σχέσης που κράτησε δυο χρόνια, τον έλεγε «Ντασενάκη». «Εσύ, Ντασενάκη, ήθελες να γυρίσεις μια ταινία απ’ το μυθιστόρημά μου «Αλέξης Ζορμπάς». Δεν το ήξερα. Κοίταξα απορημένη τον Τζούλυ. Ναι, ήθελε πάρα πολύ να γυρίσει την ταινία αλλά ήθελε να παίξει τον Ζορμπά ο Ρώσος ηθοποιός Τσερκασώφ. Οι χρηματοδότες είπαν όχι.
«Μελίνα, Ντασενάκη, πάμε περίπατο;»
Ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι ήταν τόσο άρρωστος ήταν ισάξιος πεζοπόρος του Ντασέν. Αγωνιζόμουν για να τους προλαβαίνω. Έκαναν όλο το γύρο των οχυρών της Αντίμπ. Ο Καζαντζάκης μιλούσε για την Ελλάδα μ’ αγάπη και πάθος. Κατάλαβα πόσο δύσκολη έπρεπε να είναι η εξορία του, αλλά δεν μπορούσε ν’ ανεχθεί τους Έλληνες που παρέδωσαν τη χώρα τους στον ξένο έλεγχο, στο ξένο χρήμα και που αποκτούσαν ξενικούς τρόπους. Η ομιλία του ήταν γεμάτη εικόνες. Πολύ ποιητικές και πολύ κρητικές. Οι Κρητικοί είναι λίγο υπεράνθρωποι. Προκαλούν τους Θεούς κι ανεβαίνουν σε βουνοκορφές. Ο Καζαντζάκης το ήξερε και προειδοποίησε τον Ντασέν πως αυτό θα ‘ταν ένα πρόβλημα στην κινηματογραφική διασκευή του «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Ύστερα μίλησαν πολλή ώρα για την προσέγγιση του Ντασέν στο σενάριο.
Τελικά γυρίσαμε στο σπίτι. Όλα τα μέλη μου πονούσαν. Η Ελένη Καζαντζάκη είχε ετοιμάσει ένα θαυμάσιο γεύμα. Ο Νίκος έφαγε ελάχιστα. Πριν φύγουμε ο Τζούλυ είπε πως σκόπευε να γυρίσει την ταινία του στην Ελλάδα. Ο Καζαντζάκης κούνησε το κεφάλι του. Οι αρχές δεν θα επέτρεπαν το γύρισμα ενός έργου του στην Ελλάδα. Ο Τζούλυ επέμεινε πως θ’ αγωνιζόταν για να το πετύχει. «Τότε, Ντασενάκη, πρέπει να δοκιμάσεις την Κρήτη. Ίσως να μην σ’ ενοχλήσουν εκεί». Αυτό ήταν ένα αριστούργημα μετριοφροσύνης. Η Κρήτη λάτρευε τον Καζαντζάκη. Και μόνο η μνεία του ονόματός του ήταν διαβατήριο για τα σπίτια και τις καρδιές των ανθρώπων.
«Θα ‘ρθεις στην Κρήτη όταν θα γυρίζουμε;»
«Όχι, Ντασενάκη. Δεν θα ξαναπάω ποτέ στην Ελλάδα».
«Πρέπει να ξαναδείς την Κρήτη».
Έβλεπα πως ο Τζούλυ σκεφτόταν τα λόγια του γιατρού.
«Θα δούμε, Ντασενάκη, θα δούμε».
Ο Νίκος Καζαντζάκης πέθανε σε λίγα χρόνια. Αλλά όχι πριν γράψει μερικά μεγάλα έργα και όχι πριν πάει στην Κίνα. Αλλά δεν ξαναείδε ποτέ την Ελλάδα.
ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ «ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ» Εκδόσεις ΔΑΙΔΑΛΟΣ
 
Nα τελειώσω το έργο μου”
Ο Γιάννης Μαγκλής θυμάται τον Ν. Καζαντζάκη:
Ο Καζαντζάκης ήταν ασκητής, προπολεμικά μαγείρευε Δευτέρα και έτρωγε ως το Σάββατο από το ίδιο φαγητό, δεν είχε χρόνο να ξοδεύει, έτρωγε μερικές κουταλιές και γι’ αυτό ήταν αδύνατος, πετσί και κόκαλο ήταν, δούλευε τόσο πολύ που έλεγες “πώς διάολο αντέχει αυτός ο άνθρωπος;” Εφείδετο του χρόνου του, ούτε ένα λεπτό δεν πήγαινε χαμένο, χωρίς δουλειά. Θυμάμαι πολύ καλά, μια μέρα στην Αίγινα, όταν περνούσαμε από τα καφενεία που ήταν γεμάτα και μου ‘λεγε: “Όταν βλέπω αυτούς όλους τους νεοέλληνες, τους τεμπέληδες, που δεν ξέρουν τι να κάνουν και κάθονται στο καφενείο και παίζουν τάβλι ή χαρτιά ή κουβεντιάζουν, μου ‘ρχεται να τους σιμώσω, να τους απλώσω τις χούφτες και να τους πω: Άνθρωποί μου, που δεν ξέρετε τι να τον κάνετε τον καιρό σας, δώστε τον μου εμένα να τελειώσω το έργο μου και να σώσω την ανθρωπιά μου”.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΛΗΣ από συνέντευξή του στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (ένθετο ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ) 27/7/2007

“Ο Καστανάκης, ο Καζαντζάκης και ο θάνατος του Σικελιανού”
Όταν τέλειωσε ο τελευταίος πόλεμος, με κάλεσαν να με φιλοξενήσουν στην ιδιόκτητη βίλα τους στην Αντίμπ. Εκεί για τελευταία φορά είδα και το Νίκο Καζαντζάκη. Κατοικούσε τότε με τη γυναίκα του στη βίλα Μανολίτα (ένα παλιό διώροφο σπίτι). Έκανε πολύ μεγάλη χαρά που με είδε. «Η Ελένη, μου λέει, έφυγε λίγο πριν με το ποδήλατο. Πάει στο βουνό να μαζέψει χόρτα. Μα δε θ’ αργήσει να ‘ρθει». Η Ελπίδα στο μεταξύ γυρίζει και μου λέει σιγαλόφωνα: «Αυτά τα χόρτα που μαζεύει η Ελένη είναι η βασική τροφή τους, και κανένα αυγό, τυρί ή ελιές που τους στέλνουν απ’ την Ελλάδα. Τα οικονομικά των Καζαντζάκηδων ήτανε τότε πολύ σφιγμένα. Ο Καζαντζάκης μου έδειξε μεγάλη λύπη γιατί το πρωί ήτανε υποχρεωμένος να αφήσει τη βίλα Μανολίτα και να τραβήξει με τη γυναίκα του για κάποιο μικρό ισπανικό χωριό που η ζωή εκεί ήτανε πολύ φτηνότερη. Το σπίτι τους στην Αντίμπ το είχανε νοικιάσει για τους καλοκαιρινούς μήνες στον καθηγητή Αγγελόπουλο, που την επόμενη μέρα θα ‘ρχονταν με την οικογένειά του να εγκατασταθεί.
Ο Καζαντζάκης άρχισε με πολύ ενδιαφέρον να με ρωτάει για πρόσωπα και για καταστάσεις του τόπου μας. Μα σαν έφτασε στο «θέμα» Σικελιανού, πήρε την καρέκλα του, κάθισε πολύ κοντά μου και, μέσα από τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό του, μου λέει:
-Μα πώς; Πες μου, σε παρακαλώ. Εσύ και ο Σκαζίκης ήσαστε σχεδόν κάθε μέρα κοντά του. Πώς βρέθηκε ένας Άγγελος Σικελιανός μόνος; Πώς μέσα σε μια ολόκληρη πρωτεύουσα πέθανε αβοήθητος; Πώς; Ποιοι βρέθηκαν πλάι του κείνη την καταραμένη ώρα που πήρε το δηλητήριο αντίς το φάρμακο; Ποιοι; Πες μου. Κανένας δεν τον βοήθησε; Θέλω να μου τα πεις όλα.
Ο Καστανάκης μου έκανε νόημα να σταματήσω. Ήρθε ο ίδιος κοντά μας και άλλαξε την κουβέντα γιατί ο Καζαντζάκης δεν είχε ακόμα καλοσυνέλθει από την πάρεση του προσώπου του και ήτανε φόβος με τη συγκίνηση την έντονη να είχαμε πάλι καμιά νέα ιστορία. Έτσι τα εναγώνια ερωτήματα του Καζαντζάκη για το θάνατο του μεγάλου ποιητή έμειναν αναπάντητα.    
ΛΙΛΗ ΙΑΚΩΒΙΔΗ απόσπασμα από το άρθρο της «ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ – Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ»
περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τ. 1.106, 1/8/1973 

“Ο παπάς που έθαψε τον Καζαντζάκη και η ιστορία του”
Ο ανώνυμος ιερέας που έθαψε τον Καζαντζάκη μιλάει στην Ελένη Κατσουλάκη:
Τον Νοέμβριο του 1957 ήμουνα στρατιώτης και παπάς και υπηρετούσα τη θητεία μου στο Ηράκλειο. Μια μέρα πριν την κηδεία του Καζαντζάκη, ο διοικητής κάλεσε όλους τους στρατιωτικούς και έδωσε διαταγή να μην βγει κανείς έξω από το στρατόπεδο στις 5 Νοεμβρίου. Οι αρχές και ο στρατός φοβόνταν μεγάλες φασαρίες, γιατί είχε έρθει εκκλησιαστική διαταγή να μην ταφεί ο Καζαντζάκης. Όταν θα το ‘παιρναν χαμπάρι οι Κρητικοί θα έκαναν μεγάλες φασαρίες. Εγώ σαν παπάς ένιωσα πολύ άσχημα. Η συνείδησή μου με πείραζε πολύ. Ήμουν παπάς. Δεν άντεχα να πάρω στο λαιμό μου τέτοιο άδικο. Δεν μπορούσα να αρνηθώ τα ιερά μυστήρια σ’ ένα βαφτισμένο χριστιανό που δεν έκανε ποτέ κάτι ανήθικο ή εγκληματικό. Όσο αφορά τα βιβλία του δεν είμαι εγώ άξιος να τα κρίνω.
-Πώς τα καταφέρατε;
-Το ‘σκασα κρυφά από το στρατό τη μέρα της κηδείας. Πήρα αθόρυβα τα ράσα μου και έτρεξα στον Μαρτινέγκο και τον έθαψα.
-Ο κόσμος που περίμενε στον Μαρτινέγκο ήξερε τι έγινε;
-Όχι. Όλοι νόμισαν ότι με έστειλε η εκκλησία να τον κηδέψω. Είχαν δει και τον Μητροπολίτη Ευγένιο στον Άγιο Μηνά. Δεν ήξερε κανείς τι γινόταν στα παρασκήνια!
-Τιμωρηθήκατε;
-Ναι. Πέρασα από στρατιωτικό δικαστήριο και μπήκα φυλακή για έξι μήνες.
(Κοίταξα κατάματα τον ανώτατο τούτο άνθρωπο, με απέραντη ευλάβεια. Του ‘πιασα τα χέρια με τρυφεράδα και τα φίλησα με όλη μου την ειλικρίνεια. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που φίλησα τα χέρια ενός κληρικού!)
από άρθρο της ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΚΗ στο περιοδικό του Παντείου (2003) αντιγραφή από το http://oistros-reportaz1.blogspot.com/2006/08/blog-post_115608959230201405.html

“Τουτουσές τσ’ ανθρώπους δεν τους θάβουνε νεκροθάφτες”
Η Κρήτη βρισκόταν σε συναγερμό για την κηδεία του μεγάλου τέκνου της. Είχαν φθάσει απ’ όλα τα μέρη της Μεγαλονήσου αντιπροσωπείες, μαθητές Γυμνασίων, αγρότες, εργάτες, άνθρωποι από κάθε τάξη. Χιλιάδες λαού και μαθητές κρατώντας βιβλία του νεκρού τον συνόδεψαν μέχρι την ιστορική τάπια Μαρτινέγκο, πάνω στα ενετικά τείχη, όπου είχε ανοιχτεί ο τάφος του. Τότε συνέβη το εξής συγκλονιστικό: Ένας ηλικιωμένος, μα εύρωστος και μεγαλόσωμος άντρας με μουστάκες, ο καπετάν Μανούσακας ο Κρητίκαρος, άρπαξε την τσάπα και παραμέρισε  τα χώματα. Αμέσως ύστερα αγκάλιασε το νεκρό, τον σήκωσε, λέγοντας: “Τουτουσές τσ’ ανθρώπους δεν τους θάβουνε νεκροθάφτες”, και κατεβάζοντάς τον μόνος του στον τάφο, τον τακτοποίησε στην τελευταία του κλίνη. Πάνω από το νεκρό τότε, οι γυμνασιόπαιδες έριξαν χώμα που είχαν φέρει μαζί τους απ’ όλες τις επαρχίες της Κρήτης. Στον τάφο του στήθηκε ένας πανύψηλος, λιγνός και σκοτεινός σταυρός, ορατός από μεγάλη απόσταση. Πάνω στην πλάκα του τάφου του χαράχτηκε το περίφημο καζαντζακικό απόφθεγμα: “Δε φοβάμαι τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι ελεύθερος”. 
ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ – ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΣ “ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ” Εκδόσεις ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ
 
Διαβάστε περισσότερα »