Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Οι ερασιτεχνικές σκηνές στην Ανατολική Αττική σε πλήρη άνθηση. Αρκεί...να τις ανακαλύψεις.

Ένα μικρό διαμάντι που χρειάστηκε να ψάξουμε μέσω των φίλων μας για το ανακαλύψουμε στην θαυματουργή υπόγα της Νέας Μάκρης. Θαυμάσιες ερμηνείες από όλους τους συντελεστές και ιδιαίτερα συγχαρητήρια στην εμπνευσμένη σκηνοθεσία της παράστασης. 
Από την θεατρική ομάδα διακρίναμε γείτονες και φίλους από την Ανθούσα, την Παλλήνη, τον Γέρακα που μας χάρισαν μια άψογη παράσταση . 

Αυτό το φυτώριο θα πρέπει η τοπική αυτοδιοίκηση να το περιβάλλει με την αμέριστη συμπαράσταση αλλά και ουσιαστική βοήθεια ώστε να μπορέσει να μετακομίσει από τα θεατρικά υπόγεια στα αμφιθέατρα. Έτσι μόνο θα μπορέσουν να αναδείξουν την πραγματική τους αξία και ταλέντο.
ΜάρτινΈσσλιν (το θέατρο του παραλόγου).

Με οδηγό τα λόγια του Ιονέσκο είδαμε το τσίρκο γύρω μας. Βασικοί πρωταγωνιστές ένα σύστημα κλόουν, πολιτικό, κοινωνικό, προσωπικό, με άλλα ταχυδακτυλουργικά κόλπα κάθε φορά, που ακόμα και σήμερα, 100 χρόνια μετά από την γέννηση του συγγραφέα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Και όλοι εμείς φορώντας τη δική μας μάσκα συνεχίζουμε σαν μαριονέτες, που άλλοτε ζωντανεύουν και άλλοτε όχι. το δικό μας παιχνίδι. 



Το παιγνίδι της σφαγής. ΙΟΝΕΣΚΟ

Το παιχνίδι της σφαγής, δηλαδή το παιχνίδι της απώλειας. Μια επιδημία, μάλλον κάτι πιο ισχυρό, αφού κανένας δεν μπορεί να γλιτώσει από αυτό, έρχεται να δώσει λύσεις βάζοντας τέλος σε κοινωνικοπολιτικά και ψυχοσυναισθηματικά αδιέξοδα. 

Σε μια πόλη που συνεχώς κατασκευάζει δρόμους και εμπορικά κέντρα συνεχίζουμε σαν μαριονέτες το δικό μας παιχνίδι. Αφηνόμαστε, προετοιμάζοντας κάθε φορά τη δική μας απώλεια.

Το πιστέψατε; θέατρο είναι, δεν μεταδίδεται...Και αν λίγο φοβηθείς ή διασκεδάσεις σημαίνει πως κάτι έχεις νιώσει από αυτό που συμβολικά, ονομάζουμε θάνατο, που και μείς οι ίδιοι φοβόμαστε να το πούμε. Σςςςςς..

Ευχαριστώ το μικρό σπιτάκι μέσα στις μαργαρίτες που άνοιξε τον κήπο του με εμπιστοσύνη για να σπείρουμε όλοι μαζί σπόρους χωρίς να ξέρουμε τι θα ανθίσει από αυτούς. Με στόχο να παίξουμε, να φανταστούμε να μάθουμε να είμαστε όλοι μαζί.

Μαραγκουδάκη Δέσποινα