Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου, 44 χρόνια μετά, παραμένει ζωντανό, διαχρονικό και δυστυχώς ανεκπλήρωτο.

Posted by Ripis Costas on 1:50 π.μ.

Η σημερινή ομιλία (στους συναδέλφους εργαζόμενους της ΕΥΔΑΠ) αφιερώνεται σε εκείνα τα παιδιά που χάθηκαν αυτές τις ημέρες του Νοέμβρη και δεν πρόλαβαν να δοξαστούν, ούτε και να τιμηθούν…


Ο ιστορικός αναλυτής όταν αναφέρεται στο 1821 και στον απελευθερωτικό αγώνα των  Ελλήνων από τους Τούρκους έχει τα ιστορικά γεγονότα και την ασφάλεια από το  βάθος χρόνου για να αποτυπώσει την ιστορική αλήθεια αυτών.  Λιγότερο στο έπος του 1940 που ένα μέρος των αρχείων δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί πλήρως και υπάρχουν, έστω και ελάχιστες, ζωντανές μαρτυρίες αυτού.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι ακόμα νωπά ιστορικά και το μήνυμα που έστειλε αυτή η γενιά σε όλους τους Έλληνες δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο σύνολό του ακόμα.  

…και τα τρία, όμως, αυτά ορόσημα έχουν κοινό κώδικα τις ίδιες αξίες
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Κάθε φορά αυτές τις ημέρες μούρχονται σκόρπιες και έντονες αναμνήσεις που με πηγαίνουν πίσω  στα γεγονότα του Πολυτεχνείου…

Η 17η Νοέμβρη 1973 μου θυμίζει έντονα τον 15χρονο εαυτό μου και είναι ζωντανή στη μνήμη μου λόγω των γεγονότων που είναι αποτυπωμένα σε αυτή.
Θυμάμαι την φωνή του Παύλου Μπακογιάννη στα βραχέα από την D.W. που ο πατέρας μου συντόνιζε στο ραδιόφωνο σχεδόν κάθε βράδυ, και εκείνες τις ημέρες που η προπαγάνδα μίλαγε για λίγους αναρχικούς που έκαναν τις ζημιές, μέσα μου κυριαρχούσαν οι λέξεις  προδοσία και αγανάκτηση.

…στο σχολείο μου η μια και μοναδική καθηγήτρια που είχε ξεφύγει της υποταγής, έτυχε να μας κάνει ιστορία και εμείς, σαν τους μαθητές στον «κύκλο των χαμένων ποιητών» ακούγαμε και δεν πιστεύαμε πως το μάθημα της ιστορίας μπορεί να είναι τόσο ζωντανό και αληθινό, ειδικά όταν κάποια γεγονότα ξανάρχονται διαχρονικά.  Μαθαίναμε από άλλα βιβλία συμπληρωματικά, που ερχόταν φορτωμένη, την πραγματική ιστορική αλήθεια που ταξίδευε μεσ’ το χρόνο αλλά και που ερχόταν τεχνιέντως και παράλληλα σε σχολιασμούς της χουντικής εποχής που ζούσαμε  λόγω και των γεγονότων που είχαν ξεκινήσει πολλούς μήνες νωρίτερα του Πολυτεχνείου.

Την επόμενη ημέρα των γεγονότων του Πολυτεχνείου, η αγαπημένη μας καθηγήτρια ήρθε με τα μάτια πρησμένα από τα δακρυγόνα αλλά ποτέ δεν θέλησε να μας πει περισσότερα για όσα είδε. Τα μάθαμε αργότερα.

…είχα την ηλικία του Διομήδη Κομνηνού και είχα ακούσει τους γονείς του να μιλάνε για το τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ. Δεν απείχε πολύ από το να βρεθούμε και εμείς με την παρέα μας μπροστά στους ελεύθερους σκοπευτές των ημερών αυτών γιατί κατεβήκαμε, κρυφά όλοι από τις οικογένειές μας, νομίζοντας ότι μεταξύ αλήθειας και φαντασίας 15χρονων, αντιγράφαμε  τον μικρό ήρωα, από ένα σημείο και μετά που δεν υπήρχε συγκοινωνία με τα πόδια, μέχρι την ζώνη που εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα. Από στόμα σε στόμα ερχόταν η αλήθεια και σπαστά, για τα θύματα, τους ελεύθερους σκοπευτές και την απίστευτη βία. Παρά τον φόβο και την απαγόρευση, πολλοί τρελοί δεν πτοήθηκαν και μέσα από τα στενά βρεθήκαμε απέναντι από τη γκρεμισμένη πύλη.

Η σημερινή γενιά πρέπει να γνωρίζει ότι αυτά τα παιδιά που χάθηκαν δεν πρόλαβαν να δοξαστούν ούτε να δουν τις τιμές που κάποιοι άλλοι εξαγόρασαν και συνεχίζουν και σήμερα να το κάνουν. Αυτοί έδωσαν τη ζωή τους και όλοι εμείς οφείλουμε να μη το ξεχνάμε γιατί κανένα από τα τρία συνθήματα για τα οποία έπεσαν δεν έχει δικαιωθεί ακόμα :

  • Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».   Τραγική ειρωνεία ήταν πως λίγο καιρό πριν του αφαιρέσουν τόσο βίαια, τόσο άδικα και αδίστακτα τη ζωή, ο 17χρονος Διομήδης Κομνηνός είχε περάσει τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου και μάλιστα με πολύ υψηλή βαθμολογία. Η σκισμένη μπλούζα του βρίσκεται σε έκθεμα θυμάτων του Πολυτεχνείου. Η κηδεία του νεαρού έγινε σε μία έρημη γωνιά του νεκροταφείου της Αθήνας, παρουσία λίγων συγγενών. 
  • Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών,φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
  • Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
·         Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.
  • Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.
  • Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθη, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.
·         Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.

·         Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
  • Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.
·         Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατός του.
·         Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.
·         Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.

Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Στα θύματα που περιλαμβάνει, πολλά από αυτά δολοφονήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, την πέραν του Πολυτεχνείου, κατά τη διάρκεια του γενικευμένου πογκρόμ καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.
Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες :
  • του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων,
  • του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς,
  • του Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας) που χτυπήθηκε από την Αστυνομία,
  • του Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973,
  • του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου,
  • του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ' Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας... (επικεφαλής ο Ντερτιλής)
Όλοι έμαθαν αργότερα ότι κάποιοι συνάνθρωποι άνοιξαν τις πορτες των σπιτιών τους κόντρα στις απαγορεύσεις και τις απειλές. Θυμάμαι, από τις διηγήσεις της νονάς μου, λόγω συγγένειας με τη Σοφία Βέμπο που μας διηγιόταν για το σπίτι της που έγινε κέντρο περίθαλψης πολλών φοιτητών που πέρασαν το κατώφλι της.

Θα κλείσω με μια μαρτυρία , όπως καταγράφηκε από τον ίδιο :

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΝΟΙΑΣΤΗΚΑΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠ’ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ. 
ΚΛΕΙΝΩ ΤΟ ΓΟΝΥ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ!
ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! 
ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΕ 2 ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ. 

(ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΑΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΦΩΝΑ, ΑΦΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΠΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΤΑΝΚS) ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ & ΟΠΟΙΟΣ Μ' ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ΠΟΡΤΑ.
ΔΙΑΛΕΞΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ και ΜΠΡΟΣΤΑ. 

ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ (ΤΖΟΥΜΑΚΑΣ, ΛΑΛΙΩΤΗΣ, ΜΠΙΣΤΗΣ, ΟΠΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ, ΜΑΥΡΟΣ) ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ. 
Ο ΠΡΥΤΑΝΗΣ Κ. ΚΟΝΟΦΑΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗ ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ ΤΟΥ, ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΠΟΡΤΑ Κ ΜΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ και ΚΑΛΑ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΑΝΚ. 

ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΝΤΕΡΤΙΛΗ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΠ΄ ΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ(ΕΚΕΙ ΕΜΕΝΕ) & ΑΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΕΦΕΡΑΝ ΚΑΡΠΟΥΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΜΕ ΜΙΣΟΣ ΨΥΧΗΣ & ΜΕ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΕΤΑΞΕ. 'ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΡΙΞΤΕ & ΡΙΠΕΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ .
'ΟΛΑ ΕΓΙΝΑΝ ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΣΜΕΝΗ ΠΛΕΟΝ ΠΟΡΤΑ, ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΙΔΕΡΑ και ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΦΑΛΑΓΓΑ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ(ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕ ΚΑΝΕΙΣ)ΜΟΝΟ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΒΑΡΑΓΑΝ ΚΛΩΤΣΑΓΑΝ ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΕΒΡΙΣΚΑΝ. 
ΣΥΡΘΗΚΑΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΑ ΤΖΕΙΜΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΤΕΤΑΓΜΕΝΑ ΣΤΗ ΑΒΕΡΩΦ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑΜΕ ΣΤΗ ΜΑΡΝΗ. ΚΤΥΠΗΣΑΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ σε ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ (ΓΙΑΤΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΠΑΤΣΟΙ ΟΡΜΗΞΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΓΔΑΡΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ). 

ΚΑΙ Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ Η ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ Ο ΗΡΩΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ, ΕΚΕΙΝΟΥ ΤΟΥ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΟΣ, ΚΥΡΙΟΣ! ΠΕΤΡΟΥ ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΤΗ ΠΟΡΤΑ ΣΤΟ 3ο ΟΡΟΦΟ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΟΙΓΑΝ. 

ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ 80 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΜΕ 100 ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΔΑΡΜΕΝΟΥΣ, ΜΑΤΩΜΕΝΟΥΣ, ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΓΜΕΝΟΥΣ ΑΠ' ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΗΣ 17-18 ΝΟΕΜΒΡΗ. ΓΙΑΤΡΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ (ΣΥΜΠΤΩΣΗ) ΜΑΣ ΠΕΡΙΠΟΙΗΘΗΚΕ ΟΛΟΥΣ. ΓΙΑ ΜΑΣ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΗΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ! 

ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΚΑΙ ΡΙΞΑΜΕ ΚΛΗΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΟΤΙ ΟΛΑ ΟΚ! ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ &ΟΙ ΑΛΛΟΙ. ΗΜΟΥΝ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ (ΤΙ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ) ΟΛΑ ΣΧΙΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΜΗΝ & ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ, ΚΑΙΡΟΦΥΛΑΚΤΟΥΣΑΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ. 

ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ!!! ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ, Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ' ΘΑΝΑΣΗΣ - ΒΕΓΓΟΣ ' ΕΙΧΕ ΡΙΞΕΙ ΤΙΣ ΠΙΣΩ ΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΝΤΑΤΣΟΥΝ ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟΜΑΥΡΟ & ΜΑΣ ΕΒΑΖΕ ΜΠΡΟΥΜΥΤΑ, ΜΑΣ ΣΚΕΠΑΖΕ ΜΕ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ & ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ, ΠΛΑΚΕΣ ΦΕΛΙΖΟΛ ΜΑΚΡΙΕΣ ΠΕΡΝΑΓΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΜΕ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΓΑΜΨΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ. 

ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ  ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΥΝΑΝΗ ΧΡΩΣΤΩ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΜΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ. 
Σ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΚΑΤΑΛΗΠΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!  ΠΕΤΡΟΥ - ΠΕΤΡΟ ΚΑΙ ΘΑΝΑΣΗ - ΒΕΓΓΟ ΧΡΩΣΤΩ ΟΤΙ ΖΩ ΣΗΜΕΡΑ. ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΑΜΑΙ, ΠΑΝΤΑ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

Τέλος βλέπουμε όλοι ότι :

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου από σύμβολο μιας γενιάς, έφθασε και στις μέρες μας, 44 χρόνια μετά, ζωντανό, διαχρονικό και δυστυχώς ανεκπλήρωτο.

Η γενιά του Πολυτεχνείου, τήρησε μια στάση συμμετοχής και  ευθύνης. «Πήρε τη ζωή στα χέρια της... Παρόλο που κατέβαιναν τα τανκς, έπεφταν οι σφαίρες, ήδη μίλαγαν για τους πρώτους νεκρούς στα Χαυτεία, ο κόσμος κατέβηκε για να συναντήσει την κατάληψη του Πολυτεχνείου και να τη περιφρουρήσει. Σε εκείνες λοιπόν τις συνθήκες, όπου πάλευε κανείς με κίνδυνο της ζωή του για τα ιδανικά του, τι ήταν αυτό που καταγράφηκε από όλους όσοι ήταν στους δρόμους:

Το αίτημα όλων αυτών των ανθρώπων ήταν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Αυτό ακόμη και σήμερα είναι όχι μόνο επίκαιρο αλλά και περισσότερο από ποτέ αναγκαίο.

Θα πρέπει το μήνυμα του Πολυτεχνείου να το μεταφέρει κάποιος με τη δική του φωνή, να το προβάλλει στη δική του εποχή και να το κάνει παράδειγμα, και από αυτό να πάρει δύναμη στην αντιμετώπιση της σημερινής απαξίωσης που η γενικευμένη κρίση έχει  φέρει».

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΟΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΌΤΕΡΟ,
ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ