Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

120 χρόνια ΣΕΓΑΣ. Παρασκευή 1η Δεκέμβρη στον Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός"

Posted by Ripis Costas on 1:09 μ.μ.

Με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου ο ΣΕΓΑΣ θα γιορτάσει τα 120 χρόνια από την ίδρυσή του.

 Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του «Φιλολογικού Συλλόγου  Παρνασσός» (Πλ. Αγίου Γεωργίου Καρύτση 8), την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου με ώρα έναρξης 19:00. Δείτε τον χάρτη

Η επιλογή του χώρου είναι συμβολική αφού στην ίδια αίθουσα το 1897 (12-15 Ιανουαρίου) πραγματοποιήθηκε συνέδριο στο οποίο αποφασίστηκε η ίδρυση της Ομοσπονδίας.

Η εκδήλωση διοργανώνεται από τον ΣΕΓΑΣ με συνδιοργανωτή τον Δήμο Νέας Σμύρνης ενώ τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.  

Το κλείσιμο της εκδήλωσης θα είναι ιδιαίτερα μελωδικό. Η διάσημη Σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου, ο Μαέστρος Θεόδωρος Ορφανίδης και η χορωδία του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ θα συμβάλλουν σε αυτό.

Ένα μικρό δείγμα από την προηγούμενη κοινή εμφάνιση στις 8 Νοεμβρίου με τραγούδια από την Μεσόγειο την Ευλογημένη Θάλασσα.

Παραμονή της εκδήλωσης και οι πρόβες συνεχίζονται εντατικά.

Διαβάστε περισσότερα »

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

UP TO THE LAST DROP. ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ. ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΙΣ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

Posted by Ripis Costas on 1:06 π.μ.

a Yorgos Avgeropoulos documentary project, SMALL PLANET (52’), ARTE GEIE, ERT – September 2017

SUBJECT & SYNOPSIS

Cities, regions and countries all around the world are increasingly rejecting the water privatization model they had adopted for years and are remunicipalizing services in order to take back public control over water and sanitation management. In many cases, this shift is due to the false promises of private operators who have proven to be unwilling to put the needs of communities before their own profit.

Water remunicipalization is a global growing trend which is reshaping the global water sector. In crisis-stricken Europe, Paris and Berlin have recently taken back public control over their water. But at the same time, however, the European Commission through the Troika demands from the countries of the European South to privatize their water services. Public operators mainly in Greece and Portugal are constantly under attack. Provisions about water can be found in every M.o.U, Greece, Ireland and Portugal have signed with the Troika.

Between corporate and public interests, EU politics, austerity and debt-ridden countries Up to the Last Drop unveils an underground long-standing water war in Europe, which is still in progress.

TREATMENT

At a time when Europe is going through a crisis that is not solely economical but also a crisis of moral values, millions of European citizens demand a response to a crucial question: is water for the European Union a commercial product or a human right? Until today, European institutions have not given a clear answer. A vast gap seems to separate their rhetoric from their daily practice.

Based on extensive research that began in January 2013, Up to the Last Drop builds the plot in six member states of the EU. A stark contrast lies in the heart of this affair: In times of crisis, countries like Germany and France that had tested the water privatization model are now gaining back public control of their water systems while at the same time they are pushing the countries of the European South to privatize their water management.

Six different stories in six different countries (Greece, Ireland, France, Germany, Belgium, and Portugal) are interwoven and evolve in parallel throughout the film. Their leading characters are key personalities of the European water affairs – politicians, insiders, Brussels bureaucrats, company executives, European citizens and activists. Through inventive photography and graphics, dynamic editing, original music and narration, a revelatory and balanced film is created on a topic that concerns us all: the public or private management of a natural monopoly on which depends our very existence.

Up to the Last Drop is a documentary film about water that reflects contemporary European values and the quality of the current European democracy.
PRODUCTION TEAM

Director / Yorgos Avgeropoulos is a Greek documentary filmmaker and journalist known for the numerous social and political documentaries he has directed in more than 50 countries and which have won 40 awards in international film festivals as well as other distinctions all over the world. His latest films, The Lost Signal of Democracy (2014) and AGORA – From Democracy to the Market (2015) were broadcasted by TV networks in Europe, the US, the Middle East, Asia and Australia and multi-awarded in film festivals.

Production house / Small Planet is one of the most active documentary production companies in Greece. Small Planet has produced more than 100 films, some of which in the most remote and dangerous places on the planet, awarded with international prizes in numerous film festivals. The company has collaborated with tens of TV networks all over the world such as NHK, ICI Radio Canada, Current TV, Al Jazeera Media Network, Russia Today, ERT, WDR, France TV, YLE, DR, TV3, RTBF, Press TV, RTS, RSI, EBS.

Source : VISIBLE FILM

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ

Μια ταινία του Γιώργου Αυγερόπουλου

Την στιγμή που η Ευρώπη δοκιμάζεται από μια κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά από μια κρίση αξιών, εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες ζητούν μια απάντηση σε ένα καίριο ερώτημα: Είναι το νερό για την ΕΕ ένα εμπόρευμα της αγοράς, ή ένα ανθρώπινο δικαίωμα; Μέχρι σήμερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχει δώσει ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ενώ αρνείται να αναγνωρίσει το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό, όπως έκανε ο ΟΗΕ το 2010.

Την ίδια στιγμή εκατοντάδες πόλεις, περιφέρειες και κράτη σε όλο τον κόσμο επαναδημοτικοποιούν τις υπηρεσίες ύδρευσής τους, απορρίπτοντας ως αποτυχημένο το ιδιωτικό μοντέλο διαχείρισης του νερού που δοκίμασαν για δεκαετίες. Στην Ευρώπη, οι περισσότερες περιπτώσεις καταγράφηκαν στη Γαλλία, την έδρα των μεγαλύτερων και ισχυρότερων πολυεθνικών εταιρειών νερού του πλανήτη. Εννιά περιπτώσεις καταγράφηκαν στη Γερμανία.

Παρόλο που το Βερολίνο και το Παρίσι επανάκτησαν τον δημόσιο έλεγχο του νερού τους, κάτι που παρουσιάστηκε εντός συνόρων ως κάτι καλό, η οικονομική και πολιτική ελίτ της Ευρώπης πιέζει μέσω της Τρόικας την Ελλάδα, την Πορτογαλία, και την Ιρλανδία, να ιδιωτικοποιήσουν τα δικά τους δημόσια συστήματα ύδρευσης. Είναι ένας κοινός όρος που περιλαμβάνεται σε κάθε μνημόνιο που έχει υπογραφεί μεταξύ των χρεωμένων χωρών και των δανειστών τους.

Το "Μέχρι την τελευταία σταγόνα" ακολουθεί για τέσσερα χρόνια τη ροή του χρήματος και των εταιρικών συμφερόντων, σε δεκατρείς πόλεις έξι χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ένα ντοκιμαντέρ για το νερό, που μέσα του καθρεφτίζονται οι σύγχρονες ευρωπαϊκές αξίες και η ποιότητα της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΙΣ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Jusqu'à la dernière goutte. Les guerres secrètes de l'eau en Europe

59 min.  

Disponible : 12/12/2017 au 11/01/2018 Prochaine diffusion : mercredi 13 décembre à 00h25 notre avenir. Pourquoi l’UE incite-t-elle les pays d’Europe du Sud à privatiser les services de distribution et de recyclage de l’eau ? Enquête au cœur d’une guerre secrète dont dépend Partout dans le monde, la privatisation de l’eau a échoué et nombreuses sont les villes, notamment en France et en Allemagne, qui ont préféré se réapproprier sa gestion. Pourtant, dans une Europe du Sud en crise, les opérateurs publics sont menacés de se la voir retirer. Pourquoi les élites bruxelloises incitent-elles ces pays à privatiser leurs services de distribution et de recyclage de l’eau ? Entre politiques d’austérité et lobbying auprès de l’UE, les circuits de l’eau en Europe semblent s’accorder avec ceux du capital. Les citoyens, cependant, sont confrontés à une question cruciale, à laquelle les institutions européennes n’ont pas encore apporté de réponse claire : l’eau est-elle un produit commercial ou un bien commun ? Débat de valeurs Au travers d’une enquête approfondie dans six pays, ce film montre combien l’eau reflète le débat actuel sur les valeurs en Europe et fournit de précieux indices sur l’état de la démocratie au sein de l’Union. Il met au jour une guerre secrète menée par de grandes entreprises dont l’enjeu engage notre survie. Réalisation : Yorgos Avgeropoulos Pays : Grèce France Année : 2017 Avant-première / Documentaire de Yorgos Avgeropoulos (Grèce/France, 2017, 52mn) – Coproduction : ARTE GEIE/ERT, SmallPlanet Productions Soirée en partenariat avec ARTE, en présence du réalisateur. Cinéma Star Saint-Exupéry, Salle 2, vendredi 24 novembre à 20h30. Accès libre sur inscription. Cities, regions and countries all around the world are increasingly rejecting the water privatization model they had adopted for years and are remunicipalizing services in order to take back public control over water and sanitation management. In many cases, this shift is due to the false promises of private operators who have proven to be unwilling to put the needs of communities before their own profit. Water remunicipalization is a global growing trend which is reshaping the global water sector. In crisis-stricken Europe, Paris and Berlin have recently taken back public control over their water. But at the same time, however, the European Commission through the Troika demands from the countries of the European South to privatize their water services. Public operators mainly in Greece and Portugal are constantly under attack. Provisions about water can be found in every M.o.U, Greece, Ireland and Portugal have signed with the Troika. Between corporate and public interests, EU politics, austerity and debt-ridden countries Up to the Last Drop unveils an underground long-standing water war in Europe, which is still in progress. At a time when Europe is going through a crisis that is not solely economical but also a crisis of moral values, millions of European citizens demand a response to a crucial question: is water for the European Union a commercial product or a human right? Until today, European institutions have not given a clear answer. A vast gap seems to separate their rhetoric from their daily practice. Based on extensive research that began in January 2013, Up to the Last Dropbuilds the plot in six member states of the EU. A stark contrast lies in the heart of this affair: In times of crisis, countries like Germany and France that had tested the water privatization model are now gaining back public control of their water systems while at the same time they are pushing the countries of the European South to privatize their water management. Six different stories in six different countries (Greece, Ireland, France, Germany, Belgium, and Portugal) are interwoven and evolve in parallel throughout the film. Their leading characters are key personalities of the European water affairs – politicians, insiders, Brussels bureaucrats, company executives, European citizens and activists. Through inventive photography and graphics, dynamic editing, original music and narration, a revelatory and balanced film is created on a topic that concerns us all: the public or private management of a natural monopoly on which depends our very existence. Up to the Last Drop is a documentary film about water that reflects contemporary European values and the quality of the current European democracy.ation : Pays : Grèce, France Année : 2017

ACTUALITES / MANIFESTATIONS

Arte thema mardi 12 décembre 20h40 (date à confirmer) : Jusqu'à la dernière goutte - La guerre secrète de l'eau en Europe documentaire 2017 de 52 mn de Yorgos Avgeropoulos

un grand merci à Thomais Papaioannou correspondante de la télévision publique grecque et chypriote en France


Le patron de Suez Jean-Louis Chaussade, qui accompagnait début septembre 2017 lui aussi Emmanuel Macron dans son déplacement en Grèce, continue à convoiter le marché de l’eau d'Athènes et de Thessalonique

Les villes, les régions et les pays du monde entier rejettent de plus en plus le modèle de privatisation de l'eau qu'ils ont adoptée depuis des années et sont en train de remunicipaliser les services afin de reprendre le contrôle public sur la gestion de l'eau et de l'assainissement. Dans de nombreux cas, ce changement est dû aux fausses promesses d'opérateurs privés qui se sont révélés peu disposés à répondre aux besoins des communautés avant leurs propres bénéfices.

La remunicipalisation de l'eau est une tendance mondiale croissante qui remodèle le secteur mondial de l'eau. Dans l'Europe frappée par des crises, Paris et Berlin ont récemment repris le contrôle public sur leur eau. Mais en même temps, cependant, la Commission européenne à travers la troïka demande aux pays du Sud européen de privatiser leurs services d'eau. Les opérateurs publics principalement en Grèce et au Portugal sont constamment attaqués. Des dispositions sur l'eau peuvent être trouvées dans tous les pays, la Grèce, l'Irlande et le Portugal ont signé avec la troïka.

Entre les entreprises et les intérêts publics, la politique de l'UE, l'austérité et les pays endettés. Jusqu'au Last Drop dévoile une guerre d'eau souterraine de longue date en Europe, toujours en cours.

Au moment où l'Europe connaît une crise qui n'est pas seulement économique mais aussi une crise de valeurs morales, des millions de citoyens européens demandent une réponse à une question cruciale: l'eau pour l'Union européenne est-elle un produit commercial ou un droit humain? Jusqu'à aujourd'hui, les institutions européennes n'ont pas donné de réponse claire. Un vaste écart semble séparer leur rhétorique de leur pratique quotidienne.

Basé sur une recherche approfondie qui a débuté en janvier 2013, Up to the Last Drop construit l'intrigue dans six États membres de l'UE. Un contraste absolu réside dans le cœur de cette affaire: en période de crise, des pays comme l'Allemagne et la France qui ont testé le modèle de privatisation de l'eau retournent désormais le contrôle public de leurs systèmes d'eau tout en poussant les pays de la Sud européen pour privatiser leur gestion de l'eau.

Six histoires différentes dans six pays différents (Grèce, Irlande, France, Allemagne, Belgique et Portugal) sont entrelacées et évoluent en parallèle tout au long du film. Leurs personnages principaux sont des personnalités clés des affaires européennes de l'eau: politiciens, initiés, bureaucrates bruxellois, dirigeants d'entreprises, citoyens européens et militants. Grâce à la photographie et au graphisme inventifs, à l'édition dynamique, à la musique originale et à la narration, un film révélateur et équilibré est créé sur un sujet qui nous concerne: la gestion publique ou privée d'un monopole naturel sur lequel dépend notre existence même.

Up to the Last Drop est un documentaire sur l'eau qui reflète les valeurs européennes contempoporaines et la qualité de la démocratie européenne actuelle.

Samedi 30 Septembre 2017
Samedi 30 Septembre 2017
JEAN-LUC TOULY

Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου, 44 χρόνια μετά, παραμένει ζωντανό, διαχρονικό και δυστυχώς ανεκπλήρωτο.

Posted by Ripis Costas on 1:50 π.μ.

Η σημερινή ομιλία (στους συναδέλφους εργαζόμενους της ΕΥΔΑΠ) αφιερώνεται σε εκείνα τα παιδιά που χάθηκαν αυτές τις ημέρες του Νοέμβρη και δεν πρόλαβαν να δοξαστούν, ούτε και να τιμηθούν…

Ο ιστορικός αναλυτής όταν αναφέρεται στο 1821 και στον απελευθερωτικό αγώνα των  Ελλήνων από τους Τούρκους έχει τα ιστορικά γεγονότα και την ασφάλεια από το  βάθος χρόνου για να αποτυπώσει την ιστορική αλήθεια αυτών.  Λιγότερο στο έπος του 1940 που ένα μέρος των αρχείων δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί πλήρως και υπάρχουν, έστω και ελάχιστες, ζωντανές μαρτυρίες αυτού.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι ακόμα νωπά ιστορικά και το μήνυμα που έστειλε αυτή η γενιά σε όλους τους Έλληνες δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο σύνολό του ακόμα.  

…και τα τρία, όμως, αυτά ορόσημα έχουν κοινό κώδικα τις ίδιες αξίες

ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Κάθε φορά αυτές τις ημέρες μούρχονται σκόρπιες και έντονες αναμνήσεις που με πηγαίνουν πίσω  στα γεγονότα του Πολυτεχνείου…

Η 17^η Νοέμβρη 1973 μου θυμίζει έντονα τον 15χρονο εαυτό μου και είναι ζωντανή στη μνήμη μου λόγω των γεγονότων που είναι αποτυπωμένα σε αυτή.

Θυμάμαι την φωνή του Παύλου Μπακογιάννη στα βραχέα από την D.W. που ο πατέρας μου συντόνιζε στο ραδιόφωνο σχεδόν κάθε βράδυ, και εκείνες τις ημέρες που η προπαγάνδα μίλαγε για λίγους αναρχικούς που έκαναν τις ζημιές, μέσα μου κυριαρχούσαν οι λέξεις  προδοσία και αγανάκτηση.

…στο σχολείο μου η μια και μοναδική καθηγήτρια που είχε ξεφύγει της υποταγής, έτυχε να μας κάνει ιστορία και εμείς, σαν τους μαθητές στον «κύκλο των χαμένων ποιητών» ακούγαμε και δεν πιστεύαμε πως το μάθημα της ιστορίας μπορεί να είναι τόσο ζωντανό και αληθινό, ειδικά όταν κάποια γεγονότα ξανάρχονται διαχρονικά.  Μαθαίναμε από άλλα βιβλία συμπληρωματικά, που ερχόταν φορτωμένη, την πραγματική ιστορική αλήθεια που ταξίδευε μεσ’ το χρόνο αλλά και που ερχόταν τεχνιέντως και παράλληλα σε σχολιασμούς της χουντικής εποχής που ζούσαμε  λόγω και των γεγονότων που είχαν ξεκινήσει πολλούς μήνες νωρίτερα του Πολυτεχνείου.

Την επόμενη ημέρα των γεγονότων του Πολυτεχνείου, η αγαπημένη μας καθηγήτρια ήρθε με τα μάτια πρησμένα από τα δακρυγόνα αλλά ποτέ δεν θέλησε να μας πει περισσότερα για όσα είδε. Τα μάθαμε αργότερα.

…είχα την ηλικία του Διομήδη Κομνηνού και είχα ακούσει τους γονείς του να μιλάνε για το τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ. Δεν απείχε πολύ από το να βρεθούμε και εμείς με την παρέα μας μπροστά στους ελεύθερους σκοπευτές των ημερών αυτών γιατί κατεβήκαμε, κρυφά όλοι από τις οικογένειές μας, νομίζοντας ότι μεταξύ αλήθειας και φαντασίας 15χρονων, αντιγράφαμε  τον μικρό ήρωα, από ένα σημείο και μετά που δεν υπήρχε συγκοινωνία με τα πόδια, μέχρι την ζώνη που εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα. Από στόμα σε στόμα ερχόταν η αλήθεια και σπαστά, για τα θύματα, τους ελεύθερους σκοπευτές και την απίστευτη βία. Παρά τον φόβο και την απαγόρευση, πολλοί τρελοί δεν πτοήθηκαν και μέσα από τα στενά βρεθήκαμε απέναντι από τη γκρεμισμένη πύλη.

Η σημερινή γενιά πρέπει να γνωρίζει ότι αυτά τα παιδιά που χάθηκαν δεν πρόλαβαν να δοξαστούν ούτε να δουν τις τιμές που κάποιοι άλλοι εξαγόρασαν και συνεχίζουν και σήμερα να το κάνουν. Αυτοί έδωσαν τη ζωή τους και όλοι εμείς οφείλουμε να μη το ξεχνάμε γιατί κανένα από τα τρία συνθήματα για τα οποία έπεσαν δεν έχει δικαιωθεί ακόμα :

• Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».   Τραγική ειρωνεία ήταν πως λίγο καιρό πριν του αφαιρέσουν τόσο βίαια, τόσο άδικα και αδίστακτα τη ζωή, ο 17χρονος Διομήδης Κομνηνός είχε περάσει τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου και μάλιστα με πολύ υψηλή βαθμολογία. Η σκισμένη μπλούζα του βρίσκεται σε έκθεμα θυμάτων του Πολυτεχνείου. Η κηδεία του νεαρού έγινε σε μία έρημη γωνιά του νεκροταφείου της Αθήνας, παρουσία λίγων συγγενών. 

• Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών,φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

• Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

·         Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.

• Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.

• Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθη, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.

·         Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.

·         Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

• Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

·         Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατός του.

·         Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.

·         Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.

Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Στα θύματα που περιλαμβάνει, πολλά από αυτά δολοφονήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, την πέραν του Πολυτεχνείου, κατά τη διάρκεια του γενικευμένου πογκρόμ καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.
Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες :

• του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων,
• του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς,
• του Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας) που χτυπήθηκε από την Αστυνομία,
• του Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973,
• του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου,
• του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ' Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας... (επικεφαλής ο Ντερτιλής)

Όλοι έμαθαν αργότερα ότι κάποιοι συνάνθρωποι άνοιξαν τις πορτες των σπιτιών τους κόντρα στις απαγορεύσεις και τις απειλές. Θυμάμαι, από τις διηγήσεις της νονάς μου, λόγω συγγένειας με τη Σοφία Βέμπο που μας διηγιόταν για το σπίτι της που έγινε κέντρο περίθαλψης πολλών φοιτητών που πέρασαν το κατώφλι της.

Θα κλείσω με μια μαρτυρία , όπως καταγράφηκε από τον ίδιο :

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΝΟΙΑΣΤΗΚΑΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠ’ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ. 
ΚΛΕΙΝΩ ΤΟ ΓΟΝΥ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ!

ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! 
ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΕ 2 ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ. 

(ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΑΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΦΩΝΑ, ΑΦΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΠΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΤΑΝΚS) ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ & ΟΠΟΙΟΣ Μ' ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ΠΟΡΤΑ.

ΔΙΑΛΕΞΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ και ΜΠΡΟΣΤΑ. 

ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ (ΤΖΟΥΜΑΚΑΣ, ΛΑΛΙΩΤΗΣ, ΜΠΙΣΤΗΣ, ΟΠΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ, ΜΑΥΡΟΣ) ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ. 
Ο ΠΡΥΤΑΝΗΣ Κ. ΚΟΝΟΦΑΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗ ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ ΤΟΥ, ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΠΟΡΤΑ Κ ΜΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ και ΚΑΛΑ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΑΝΚ. 

ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΝΤΕΡΤΙΛΗ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΠ΄ ΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ(ΕΚΕΙ ΕΜΕΝΕ) & ΑΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΕΦΕΡΑΝ ΚΑΡΠΟΥΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΜΕ ΜΙΣΟΣ ΨΥΧΗΣ & ΜΕ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΕΤΑΞΕ. 'ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΡΙΞΤΕ & ΡΙΠΕΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ .

'ΟΛΑ ΕΓΙΝΑΝ ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΣΜΕΝΗ ΠΛΕΟΝ ΠΟΡΤΑ, ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΙΔΕΡΑ και ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΦΑΛΑΓΓΑ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ(ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕ ΚΑΝΕΙΣ)ΜΟΝΟ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΒΑΡΑΓΑΝ ΚΛΩΤΣΑΓΑΝ ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΕΒΡΙΣΚΑΝ. 
ΣΥΡΘΗΚΑΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΑ ΤΖΕΙΜΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΤΕΤΑΓΜΕΝΑ ΣΤΗ ΑΒΕΡΩΦ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑΜΕ ΣΤΗ ΜΑΡΝΗ. ΚΤΥΠΗΣΑΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ σε ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ (ΓΙΑΤΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΠΑΤΣΟΙ ΟΡΜΗΞΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΓΔΑΡΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ). 

ΚΑΙ Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ Η ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ Ο ΗΡΩΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ, ΕΚΕΙΝΟΥ ΤΟΥ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΟΣ, ΚΥΡΙΟΣ! ΠΕΤΡΟΥ ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΤΗ ΠΟΡΤΑ ΣΤΟ 3ο ΟΡΟΦΟ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΟΙΓΑΝ. 

ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ 80 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΜΕ 100 ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΔΑΡΜΕΝΟΥΣ, ΜΑΤΩΜΕΝΟΥΣ, ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΓΜΕΝΟΥΣ ΑΠ' ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΗΣ 17-18 ΝΟΕΜΒΡΗ. ΓΙΑΤΡΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ (ΣΥΜΠΤΩΣΗ) ΜΑΣ ΠΕΡΙΠΟΙΗΘΗΚΕ ΟΛΟΥΣ. ΓΙΑ ΜΑΣ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΗΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ! 

ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΚΑΙ ΡΙΞΑΜΕ ΚΛΗΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΟΤΙ ΟΛΑ ΟΚ! ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ &ΟΙ ΑΛΛΟΙ. ΗΜΟΥΝ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ (ΤΙ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ) ΟΛΑ ΣΧΙΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΜΗΝ & ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ, ΚΑΙΡΟΦΥΛΑΚΤΟΥΣΑΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ. 

ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ!!! ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ, Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ' ΘΑΝΑΣΗΣ - ΒΕΓΓΟΣ ' ΕΙΧΕ ΡΙΞΕΙ ΤΙΣ ΠΙΣΩ ΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΝΤΑΤΣΟΥΝ ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟΜΑΥΡΟ & ΜΑΣ ΕΒΑΖΕ ΜΠΡΟΥΜΥΤΑ, ΜΑΣ ΣΚΕΠΑΖΕ ΜΕ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ & ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ, ΠΛΑΚΕΣ ΦΕΛΙΖΟΛ ΜΑΚΡΙΕΣ ΠΕΡΝΑΓΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΜΕ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΓΑΜΨΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ. 

ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ  ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΥΝΑΝΗ ΧΡΩΣΤΩ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΜΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ. 
Σ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΚΑΤΑΛΗΠΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!  ΠΕΤΡΟΥ - ΠΕΤΡΟ ΚΑΙ ΘΑΝΑΣΗ - ΒΕΓΓΟ ΧΡΩΣΤΩ ΟΤΙ ΖΩ ΣΗΜΕΡΑ. ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΑΜΑΙ, ΠΑΝΤΑ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

Τέλος βλέπουμε όλοι ότι :

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου από σύμβολο μιας γενιάς, έφθασε και στις μέρες μας, 44 χρόνια μετά, ζωντανό, διαχρονικό και δυστυχώς ανεκπλήρωτο.

Η γενιά του Πολυτεχνείου, τήρησε μια στάση συμμετοχής και  ευθύνης. «Πήρε τη ζωή στα χέρια της... Παρόλο που κατέβαιναν τα τανκς, έπεφταν οι σφαίρες, ήδη μίλαγαν για τους πρώτους νεκρούς στα Χαυτεία, ο κόσμος κατέβηκε για να συναντήσει την κατάληψη του Πολυτεχνείου και να τη περιφρουρήσει. Σε εκείνες λοιπόν τις συνθήκες, όπου πάλευε κανείς με κίνδυνο της ζωή του για τα ιδανικά του, τι ήταν αυτό που καταγράφηκε από όλους όσοι ήταν στους δρόμους:

Το αίτημα όλων αυτών των ανθρώπων ήταν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Αυτό ακόμη και σήμερα είναι όχι μόνο επίκαιρο αλλά και περισσότερο από ποτέ αναγκαίο.

Θα πρέπει το μήνυμα του Πολυτεχνείου να το μεταφέρει κάποιος με τη δική του φωνή, να το προβάλλει στη δική του εποχή και να το κάνει παράδειγμα, και από αυτό να πάρει δύναμη στην αντιμετώπιση της σημερινής απαξίωσης που η γενικευμένη κρίση έχει  φέρει».

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΟΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΌΤΕΡΟ,

ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ

Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Μεσόγειος - Τραγούδια από την Ευλογημένη Θάλασσα. 8-11-2017. Σόνια Θεοδωρίδου, Θεόδ. Ορφανίδης και 4 χορωδίες.

Posted by Ripis Costas on 12:12 μ.μ.

Μια βραδιά γεμάτη μουσική και χαμόγελα στο φιλολογικό σύλλογο "ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ". Η Σόνια Θεοδωρίδου τραγούδησε σε δέκα διαφορετικές γλώσσες, προσκαλώντας μας σε ένα μεσογειακό ταξίδι, με χρώματα  και αρώματα από όλα τα μέρη της ευλογημένης θάλασσας. 

Στον φιλόξενο χώρο του φιλολογικού Συλλόγου "ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ" με τις Χορωδίες Cantabile και Cantabile Junior, την Δημοτική Χορωδία Νέας Σμύρνης, σε πρώτη εμφάνιση τη Χορωδία του Π.Κ.Ε. της ΕΥΔΑΠ και την Ορχήστρα Mobile σε μουσική διεύθυνση Θεόδωρου Ορφανίδη.

Συγχαρητήρια και για τη προσπάθεια και για το αποτέλεσμα. Ήταν όλα υπέροχα. 
Τα video και οι φωτογραφίες της εκδήλωσης που ακολουθούν, αναδεικνύουν  τα ανωτέρω.

...καληνύφτα

Το εντυπωσιακό φινάλε της εκδήλωσης. 

Διαβάστε περισσότερα »