Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας ή αλλιώς η Διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών είναι μια γιορτή που καθιερώθηκε μετά από πολλές θυσίες και άνισους αγώνες. Τις ρίζες της τις συναντάμε στις διαμαρτυρίες των γυναικών, όπως αυτές εκφράστηκαν στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και στην Αμερική. Αίτημά τους ίσα δικαιώματα με τους άντρες, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου.
Πρόκειται για μια ημέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, όπως και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.
Σαν σήμερα στη Νέα Υόρκη του 1857, οι γυναίκες που δούλευαν στα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού στην Νέα Υόρκη, ξεσηκώθηκαν σε διαμαρτυρία. Αγωνίζονταν ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και στο χαμηλό μισθό. Η αστυνομία επιτέθηκε στις διαδηλώτριες και τις διασκόρπισε. Δύο χρόνια αργότερα, πάλι το Μάρτιο, αυτές οι γυναίκες οργάνωσαν την πρώτη εργατική ένωση προσπαθώντας να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και να κερδίσουν μερικά βασικά δικαιώματα στο χώρο εργασίας τους.
Αυτό το παγκόσμιο κίνημα επηρέασε και την Ελλάδα. Αναβαθμίστηκε η θέση της γυναίκας στην Ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον θεσμικά, ενώ το 1952 με το νόμο 2159, οι Ελληνίδες απέκτησαν το δικαίωμα «εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Πρώτη Ελληνίδα βουλευτής, η Ελένη Σκούρα.
Ημέρα της γυναικείας ανθρώπινης ύπαρξης, λοιπόν η σημερινή, που παλεύει για μια ζωή γεμάτη και σωστή, που διεκδικεί όσα η ζωή της στέρησε ως τώρα, που ονειρεύεται, ελπίζει κι ερωτεύεται, της γυναίκας μάνας.
Οι γυναίκες στην Ελλάδα είναι οι πρώτες που ένοιωσαν τα πιο βάρβαρα μέτρα με αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ήταν οι πρώτες που δέχθηκαν το ξέσπασμα της κρίσης στην χώρα μας. Επιπλέων οι γυναίκες λόγω των πολλαπλών τους ρόλων στην Ελληνική Κοινωνία, είναι αποδεδειγμένα οι πρώτες που μπαίνουν σε καθεστώς μερικής απασχόλησης και κατά συνέπεια και σε υποδεέστερες συνθήκες μισθολογικής κατάστασης και εργασιακής ασφάλειας. Τελικά οι γυναίκες αποτελούν το τμήμα του πληθυσμού που εισπράττει πρώτο οποιαδήποτε κρίση και τελευταίο, οποιαδήποτε ανάκαμψη.
104 χρόνια μετά τον πρώτο εορτασμό πρέπει να αισθανόμαστε όλοι φτωχότεροι που αναφερόμαστε ακόμα και σήμερα στα θεμελιώδη δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις της πολιτείας που δεν έχουν υλοποιηθεί απέναντι στη γυναίκα.
Δεν θα σταματήσουμε να τα λέμε και να αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ίσων όρων.
