Κατά τα τελευταία 15 χρόνια υπήρξαν τουλάχιστον 180 περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης του νερού σε 35 χώρες ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων και περιπτώσεων υψηλών προφίλ στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία και την Αφρική.
Πόλεις, περιοχές και χώρες σε όλο τον κόσμο επιλέγουν όλο και περισσότερο να κλείσουν το βιβλίο της ιδιωτικοποίησης του νερού και να επαναφέρουν τη διαχείριση των υπηρεσιών ύδρευσης-αποχέτευσης υπό δημόσιο έλεγχο.
Σε πολλές περιπτώσεις, αυτή είναι μια απάντηση στις ψεύτικες υποσχέσεις των ιδιωτικών φορέων και στην αποτυχία τους να θέσουν τις ανάγκες των κοινωνιών πάνω από το κέρδος.
Η παρούσα μελέτη εξετάζει την αυξανόμενη επαναδημοτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης ως αναδυόμενη παγκόσμια τάση και παρουσιάζει μια πλήρη εικόνα των πιο χαρακτηριστικών περιπτώσεων.
Μεταξύ των μεγάλων πόλεων που έχουν επαναδημοτικοποιηθεί περιλαμβάνονται οι,
Άκκρα ( Γκάνα ) , Βερολίνο ( Γερμανία ) , Μπουένος Άιρες ( Αργεντινή ) , Βουδαπέστη ( Ουγγαρία ) , στην Κουάλα Λουμπούρ ( Μαλαισία ) , Λα Παζ ( Βολιβία ) , Μαπούτο ( Μοζαμβίκη ) , και το Παρίσι ( Γαλλία . Αντίθετα , στην ίδια περίοδο υπήρξαν πολύ λίγες περιπτώσεις ιδιωτικοποίησης σε μεγάλες πόλεις του κόσμου : για παράδειγμα Ναγκπούρ ( Ινδία ) , η οποία έχει συναντήσει τη μεγάλη αντίδραση της τοπικής κοινωνίας, και Τζέντα ( Σαουδική Αραβία ).
Παρά την αμείλικτη προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων για διάστημα μεγαλύτερο από τρεις δεκαετίες καθώς και των συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ ) μεταξύ διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των κυβερνήσεων , τώρα φαίνεται ότι η επιστροφή των υπηρεσιών ύδρευσης-αποχέτευσης σε δημόσιο έλεγχο είναι μία πολιτική επιλογή, η οποία είναι εδώ για να μείνει .
Η επαναδημοτικοποίηση αναφέρεται στην επιστροφή των ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στις τοπικές αρχές ή σε δημόσιο έλεγχο περισσότερο σε γενικές γραμμές .
Αυτό συνήθως συμβαίνει μετά τον τερματισμό των ιδιωτικών συμβάσεων από τις τοπικές κυβερνήσεις ή μη ανανέωσής τους , αλλά η διαδικασία δεν είναι πάντα ( ή μόνο) σε κλίμακα δημοτικού διαμερίσματος.
Οι περιφερειακές και εθνικές αρχές έχουν σημαντική επιρροή στη χρηματοδότηση των υπηρεσιών και της πολιτικής , και σε κάποιες περιπτώσεις δρουν άμεσα ως φορείς του νερού , έτσι ώστε η διαδικασία να εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο.
Ανεξάρτητα από τη μορφή και το εύρος της, η επαναδημοτικοποίηση είναι γενικά μια συλλογική αντίδραση ενάντια στην μη βιωσιμότητα της ιδιωτικοποίησης του νερού και των ΣΔΙΤ . Λόγω της μη δημοτικότητας της ιδιωτικοποίησης, ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης έχουν χρησιμοποιήσει ως προπαγάνδα της εμπορίας του νερού με σκοπό να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι οι συμβάσεις παραχώρησης, οι συμβάσεις μίσθωσης και άλλων ΣΔΙΤ είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από την ιδιωτικοποίηση, αλλά δεν είναι.
Στην πραγματικότητα , όλοι αυτοί οι όροι αφορούν τη μεταβίβαση του ελέγχου της διαχείρισης των υπηρεσιών νερού στον ιδιωτικό τομέα . Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να είναι ενήμεροι για το υψηλό κόστος και τους κινδύνους της ιδιωτικοποίησης του νερού , και ως τέτοια έχουν πολλά να μάθουν από τις εμπειρίες των δημόσιων αρχών που έχουν επιλέξει την επαναδημοτικοποίηση και εργάζονται για να αναπτύξουν με δημοκρατικές διαδικασίες, εύρωστες οικονομικά επιχειρήσεις που θα διαχειρίζονται αποτελεσματικά τις υπηρεσίες του νερού.
Published by Public Services International Research Unit (PSIRU),
Multinational Observatory and Transnational Institute (TNI).
