Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτές τις ημέρες που στα 16 μου θα είχα συμμαθητές μου αγνοούμενους για πάντα όταν ούτε οι γονείς τους δεν ήξεραν για τα γεγονότα και αυτοί ήταν μέσα και γλύτωσαν από τις αδέσποτες...

Η σημερινή γενιά πρέπει να γνωρίζει ότι αυτά τα παιδιά που χάθηκαν δεν πρόλαβαν να δοξαστούν ούτε να δουν τις τιμές που κάποιοι άλλοι εξαγόρασαν και συνεχίζουν και σήμερα να το κάνουν. Αυτοί έδωσαν τη ζωή τους και όλοι εμείς οφείλουμε να μη το ξεχνάμε γιατί κανένα από τα τρία συνθήματα για τα οποία έπεσαν δεν έχει δικαιωθεί ακόμα :


Έρευνα του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» και καταγραφή ορισμένων χαρακτηριστικών περιπτώσεων:

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης, Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος, Τραγούδι :Νίκος Δημητράτος

• Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».   

Τραγική ειρωνεία ήταν πως λίγο καιρό πριν του αφαιρέσουν τόσο βίαια, τόσο άδικα και αδίστακτα τη ζωή, ο 17χρονος Διομήδης Κομνηνός είχε περάσει τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου και μάλιστα με πολύ υψηλή βαθμολογία.Η σκισμένη μπλούζα του βρίσκεται σε έκθεμα θυμάτων του Πολυτεχνείου και χρησιμοποιήθηκε από τη χήρα του Σαλβαδόρ Αλιέντε, Χορτένσια, για να σκουπίσει τα δάκρυά της. Η κηδεία του νεαρού έγινε σε μία έρημη γωνιά του νεκροταφείου της Αθήνας, παρουσία λίγων συγγενών.

• Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

• Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

• Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.

• Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.

• Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθη, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.

• Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.

• Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

• Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

• Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.
• Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.

• Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.

  Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Στα θύματα που περιλαμβάνει πολλά από αυτά δολοφονήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, την πέραν του Πολυτεχνείου, κατά τη διάρκεια του γενικευμένου πογκρόμ καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.
Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες

• του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων,
• του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς,
• του Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας) που χτυπήθηκε από την Αστυνομία,
• του Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973,
• του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου,
• του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ' Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας...

Ας πάρουμε, όμως, ένα δείγμα, για το τι πραγματικά συνέβη με τους «έξω» από το Πολυτεχνείο: To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής (αυτός με τον οποίο φωτογραφιζόταν πριν μερικούς μήνες ο Μιχαλολιάκος κρατώντας του σεβάσμια το χέρι) βρισκόταν με το υπηρεσιακό του τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούσαν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξέφυγε. Όχι όμως κι από τον Ντερτιλή. Ο Ντερτιλής έβγαλε από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβόλησε. «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...
ΠΗΓΗ : enikos.gr

Κατά τα τελευταία 15 χρόνια υπήρξαν τουλάχιστον 180 περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης του νερού σε 35 χώρες ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων και περιπτώσεων υψηλών προφίλ στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία και την Αφρική.

Πόλεις, περιοχές και χώρες σε όλο τον κόσμο επιλέγουν όλο και περισσότερο να κλείσουν το βιβλίο της ιδιωτικοποίησης του νερού και να επαναφέρουν τη διαχείριση των υπηρεσιών ύδρευσης-αποχέτευσης υπό δημόσιο έλεγχο.

Σε πολλές περιπτώσεις, αυτή είναι μια απάντηση στις ψεύτικες υποσχέσεις των ιδιωτικών φορέων και στην αποτυχία τους να θέσουν τις ανάγκες των κοινωνιών πάνω από το κέρδος.

Η παρούσα μελέτη εξετάζει την αυξανόμενη επαναδημοτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης ως αναδυόμενη παγκόσμια τάση και παρουσιάζει μια πλήρη εικόνα των πιο χαρακτηριστικών περιπτώσεων.

Μεταξύ των μεγάλων πόλεων που έχουν επαναδημοτικοποιηθεί περιλαμβάνονται οι,

Άκκρα ( Γκάνα ) , Βερολίνο ( Γερμανία ) , Μπουένος Άιρες ( Αργεντινή ) , Βουδαπέστη ( Ουγγαρία ) , στην Κουάλα Λουμπούρ ( Μαλαισία ) , Λα Παζ ( Βολιβία ) , Μαπούτο ( Μοζαμβίκη ) , και το Παρίσι ( Γαλλία . Αντίθετα , στην ίδια περίοδο υπήρξαν πολύ λίγες περιπτώσεις ιδιωτικοποίησης σε μεγάλες πόλεις του κόσμου : για παράδειγμα Ναγκπούρ ( Ινδία ) , η οποία έχει συναντήσει τη μεγάλη αντίδραση της τοπικής κοινωνίας, και Τζέντα ( Σαουδική Αραβία ).


Παρά την αμείλικτη προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων για διάστημα μεγαλύτερο από τρεις δεκαετίες καθώς και των συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ ) μεταξύ διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των κυβερνήσεων , τώρα φαίνεται ότι η επιστροφή των υπηρεσιών ύδρευσης-αποχέτευσης σε δημόσιο έλεγχο είναι μία πολιτική επιλογή, η οποία είναι εδώ για να μείνει .  



Η επαναδημοτικοποίηση αναφέρεται στην επιστροφή των ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στις τοπικές αρχές ή σε δημόσιο έλεγχο περισσότερο σε γενικές γραμμές .

Αυτό συνήθως συμβαίνει μετά τον τερματισμό των ιδιωτικών συμβάσεων από τις τοπικές κυβερνήσεις ή μη ανανέωσής τους , αλλά η διαδικασία δεν είναι πάντα ( ή μόνο) σε κλίμακα δημοτικού διαμερίσματος.

Οι περιφερειακές και εθνικές αρχές έχουν σημαντική επιρροή στη χρηματοδότηση των υπηρεσιών και της πολιτικής , και σε κάποιες περιπτώσεις δρουν άμεσα ως φορείς του νερού , έτσι ώστε η διαδικασία να εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο.

Ανεξάρτητα από τη μορφή και το εύρος της, η επαναδημοτικοποίηση είναι γενικά μια συλλογική αντίδραση ενάντια στην μη βιωσιμότητα της ιδιωτικοποίησης του νερού και των ΣΔΙΤ . Λόγω της μη δημοτικότητας της ιδιωτικοποίησης, ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης έχουν χρησιμοποιήσει ως προπαγάνδα της εμπορίας του νερού με σκοπό να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι οι συμβάσεις παραχώρησης, οι συμβάσεις μίσθωσης και άλλων ΣΔΙΤ είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από την ιδιωτικοποίηση, αλλά δεν είναι. 

Στην πραγματικότητα , όλοι αυτοί οι όροι αφορούν τη μεταβίβαση του ελέγχου της διαχείρισης των υπηρεσιών νερού στον ιδιωτικό τομέα . Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να είναι ενήμεροι για το υψηλό κόστος και τους κινδύνους της ιδιωτικοποίησης του νερού , και ως τέτοια έχουν πολλά να μάθουν από τις εμπειρίες των δημόσιων αρχών που έχουν επιλέξει την επαναδημοτικοποίηση και εργάζονται για να αναπτύξουν με δημοκρατικές διαδικασίες, εύρωστες οικονομικά επιχειρήσεις που θα διαχειρίζονται αποτελεσματικά τις υπηρεσίες του νερού.

Press release Amsterdam/Paris/London, 13 November 2014

Με μουσική υπόκρουση και πολύ κόσμο όλων των ηλικιών να χειροκροτεί τους δρομείς, συνεχίστηκε για άλλη μια χρονιά ο διεθνής μαραθώνιος της  Αθήνας.






 
Ενας αγώνας χωρίς προηγούμενο, όσον αφορά στο μέγεθος και στους αριθμούς ήταν ο 32ος Μαραθώνιος της Αθήνας, ο Αυθεντικός. Η επιτυχία που γνωρίζει και η απήχηση του στον κόσμο, έχει ως αποτέλεσμα τα μεγέθη του αγώνα της Κυριακής 9 Νοεμβρίου 2014, να εντυπωσιάζουν και μην έχουν σύγκριση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
 
Για την επιτυχημένη διοργάνωση του Αυθεντικού Μαραθωνίου ένωσαν τις δυνάμεις τους 2.200 εθελοντές, οι περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Μαζί τους ήταν 150 άτομα από το ΕΚΑΒ, έτοιμα να βοηθήσουν σε κάθε απρόοπτο που έχει σχέση με την υγεία των δρομέων και των θεατών.

Συνολικά το ανθρώπινο δυναμικό που εργάστηκε για την υποστήριξη του 32ου Μαραθωνίου ήταν περισσότερα από 5.000 άνθρωποι που φρόντισαν για την σωστή οργάνωση, την άψογη διεξαγωγή και την ασφάλεια των 35.000 δρομέων και των 55.000 συνοδών τους.
Ο Φέλιξ Κάντι ήταν ο μεγάλος νικητής του Κλασικού Μαραθωνίου 2014, τερματίζοντας πρώτος στο Καλλιμάρμαρο με ρεκόρ αγώνα!


Ο μεγάλος δρομέας κάλυψε τη διαδρομή σε 2:10:37, που αποτελεί ρεκόρ αγώνα, κατεβάζοντας κατά 19 δευτερόλεπτα τον χρόνο.

 Δεύτερος τερμάτισε ο Ράιμοντ Μπετ και τρίτος ο Τσομπέι. Ο περσινός νικητής του Μαραθωνίου, Χίλαρι Γέγκο τερμάτισε στην τέταρτη θέση.