Πολλές οι σκέψεις αυτών των ημερών. Αν και ζούμε σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, δεν είμαστε ευτυχισμένοι και δεν αντλούμε από αυτά που η φύση μπορεί ακόμα και μας χαρίζει απλόχερα.Αντίθετα, λες και είμαστε πολέμιοι του ίδιου μας του τόπου, έχουμε βαλθεί να τον καταστρέψουμε.Μοιάζουμε σαν τους κληρονόμους που ξεπουλάνε όσο-όσο αυτά που οι γονείς τους κατάφεραν να τους αφήσουν, ένα σπίτι, ένα χωράφι και που στερήθηκαν τα πάντα για να τα κρατήσουν, ενώ πέρασαν από πάνω τους πόλεμοι, μετανάστευση, φτώχεια και μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Παρολαυτά παρέδωσαν ζεστή τη σκυτάλη   στα παιδιά τους για να συνεχίσουν...

 Βολευτήκαμε στα πέντε κλικ του Facebook και αυτό είναι λάθος, αφαιρώντας τόσα και τόσα στοιχεία ανάλυσης από θέματα που τα προσπερνάμε λέγοντας το πολύ δύο λόγια.Μια φωτογραφία και πολλά ή λίγα like, ανάλογα. Μίκρυνε ο λόγος και η επικοινωνία έγινε σχεδόν νοηματική. Η επέλαση, κυρίως, Facebook και Twitter έδωσαν, από τη μια πλευρά, τη δυνατότητα να βρεθούν ξεχασμένες ψυχές εκεί που δεν υπήρχε άλλος τρόπος, και από την άλλη επέτρεψαν να οργανωθούν και πραγματοποιηθούν μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις από Συλλογικότητες κυρίως και να αποσταλούν μηνύματα που δεν μπορούσαν να τρυπήσουν τα άδυτα των πανίσχυρων εκδοτικών συγκροτημάτων γιατί τεράστια συμφέροντα αλλά και πολιτικές δεν το επέτρεπαν.Θυμάμαι όταν βρέθηκα στην Μαδρίτη το 2003 για τρία βράδια, οι εκεί Συλλογικότητες για το παγκόσμιο κίνημα...