Πολλές οι σκέψεις αυτών των ημερών. Αν και ζούμε σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, δεν είμαστε ευτυχισμένοι και δεν αντλούμε από αυτά που η φύση μπορεί ακόμα και μας χαρίζει απλόχερα.
Αντίθετα, λες και είμαστε πολέμιοι του ίδιου μας του τόπου, έχουμε βαλθεί να τον καταστρέψουμε.
Μοιάζουμε σαν τους κληρονόμους που ξεπουλάνε όσο-όσο αυτά που οι γονείς τους κατάφεραν να τους αφήσουν, ένα σπίτι, ένα χωράφι και που στερήθηκαν τα πάντα για να τα κρατήσουν, ενώ πέρασαν από πάνω τους πόλεμοι, μετανάστευση, φτώχεια και μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Παρολαυτά παρέδωσαν ζεστή τη σκυτάλη στα παιδιά τους για να συνεχίσουν τον δύσκολο αλλά όμορφο αγώνα της ζωής.
Η οικογένεια που αποτελούσε πάντα τον στυλοβάτη αυτής της κοινωνίας, με αγώνες και θυσίες αιώνων μοιάζει να μην λειτουργεί πια. Οι κυβερνήσεις, μικρότερες των περιστάσεων, ακόμα και η εκκλησία, θα μπορούσε να παρουσιάσει πολλαπλάσιο κοινωνικό έργο από αυτό που έτσι κι αλλιώς παρέχει, μοιάζει απομονωμένη από τα μεγάλα γεγονότα και χωρίς πολύπλευρες συνεργασίες. Το μέτρο κινδυνεύει να χαθεί ενώ η χώρα δεν μπορεί να ορθώσει το ανάστημα που απαιτούν οι περιστάσεις.
