Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Αυτοί που φεύγουν... φεύγουν αλλά κι εμείς που μένουμε δεν θα χαθούμε, γιατί θα τα αλλάξουμε όλα.


"Μιλώ κάθε μέρα με ανθρώπους από την Ελλάδα. Μου λένε Γιώργο κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς. Μην κάνεις τη βλακεία να γυρίσεις πίσω. Θα το μετανιώσεις" λέει στο Reuters ο κ. Καπετάνιος που πήρε την οικογένειά του και ζει στο Λονδίνο.

Ο κ. Καπετάνιος έκλεισε το εστιατόριό του στα
Φιλιατρά, λόγω της κρίσης. Αντιμέτωπος με δάνεια και μη μπορώντας να βρει δουλειά αποφάσισε να πάρει τη γυναίκα του Κατερίνα και την κόρη του Παρασκευή, για να ξεκινήσουν μία νέα ζωή στη Βρετανία. Πίσω έμεινε ο θετός του γιος Θάνος, ο οποίος σπουδάζει στην Πάτρα.

Παρόμοια περίπτωση είναι εκείνη της 49χρονης
Μαρίας Ζάτση, η οποία εργάστηκε για 30 χρόνια ως κομμώτρια και αναγκάστηκε να φύγει για το Μόναχο, με τον σύζυγό της Νίκο, εργαζόμενο σε κατασκευαστική εταιρεία που χρεοκόπησε το 2010.

Προσπάθησαν να επιβιώσουν μόνο με το δικό της εισόδημα ωστόσο σταδιακά και η κομμωτική σταμάτησε να αποδίδει, έτσι
πούλησαν το σπίτι τους και μετανάστευσαν στη Γερμανία, αναζητώντας μία καλύτερη τύχη.

Οι δύο παραπάνω ιστορίες είναι παρόμοιες με εκείνες πολλών οικογενειών στην
Ελλάδα και την Ευρώπη, λέει το Reuters προσθέτοντας ότι περίπου 600.000 θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν στην Ελλάδα από το 2008 με το ΑΕΠ να συρρικνώνεται την ίδια περίοδο, συγκεντρωτικά, κατά περίπου 20%.

Σήμερα περίπου το ένα πέμπτο του ελληνικού εργατικού δυναμικού είναι χωρίς δουλειά, δημιουργώντας έναν
στρατό αναζητούντων εργασία που "προελαύνει" στην ΕΕ και πέρα από αυτή, λέει η δημοσιογράφος.

Περίπου
7.000 Έλληνες έφτασαν στη Γερμανία πέρυσι, ενώ πολύ λιγότεροι άνθρωποι έφτασαν από άλλες χώρες που πλήττει η κρίση όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία.

Φυσικά η επιλογή της μετανάστευσης
δεν είναι χωρίς ψυχικό κόστος.

Ο κ. Καπετάνιος λέει στην δημοσιογράφο πως τα Φιλιατρά των 9.000 με 10.000 κατοίκων, δεν πρόσφεραν πολλές ευκαιρίες εργασίας όταν έμεινε χωρίς δουλειά. Αντιμέτωπος με νέους
φόρους, ένα επιδεινούμενο σύστημα υγείας και την ανεργία, λέει ότι δεν είχε άλλη επιλογή, ωστόσο η σύζυγός του δυσκολεύτηκε πολύ να αφήσει πίσω το γιο της.

Ο κ. Καπετάνιος και η γυναίκα του δουλεύουν part time, εκείνος ως
μάγειρας και εκείνη σε ένα καφέ στο δυτικό Λονδίνο. Η ζωή τους είναι εκ διαμέτρου διαφορετική από ό,τι είχαν συνηθίσει στην Ελλάδα, την εποχή που το εστιατόριο πήγαινε καλά και η οικογένειά διέθετε τρία αυτοκίνητα.

Αναφέρει ότι μερικές φορές
ονειρεύεται να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του, όπου βρίσκονται οι γονείς και οι φίλοι του, ωστόσο καταλαβαίνει ότι αυτό είναι μία "ρομαντική" παρόρμηση. Άλλωστε όποτε μιλά με γνωστούς του από την Ελλάδα ακούει το ίδιο "τροπάριο": "Μην κάνει το λάθος και γυρίσεις".

Πηγή: Reuters
Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

ΕΚΛΟΓΕΣ 6-5-2012. Εκλογές με βαρύτητα ισόβιας περίσκεψης !


(Ο Αναπτυξιακός και Επιστηµονικός Σύνδεσµος Ανατ. Αττικής συµµετέχει ενεργά στις επερχόµενες  εκλογές   µε άρθρα – αναλύσεις   πληροφορίες και θέσεις των µελών του που θέλουν να εκφράσουν την άποψή τους – θέση τους στις  επερχόµενες  εκλογές. 

Έτσι σήµερα φιλοξενούµε σκέψεις   και απόψεις µελών  µας που  προβληµατίζονται µε θέσεις για τις   εκλογές της 6−5−2012.)

Είµαστε  µπροστά  σε µια προεκλογική  περίοδο  εντελώς διαφορετική απ΄όλες τις προηγούµενες. Πρέπει σ΄αυτές  τις  εκλογές η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας να είναι πολύ προσεκτικός και να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Για την κατάντια μας την σημερινή φταίει ο κάθε πολίτης και όχι ο κάθε πολιτικός για τον οποίο φταίει πάλι ο ίδιος ο πολίτης αφού υπάρχουν σήμερα πολιτικοί οι οποίοι εκλέγονται και επανεκλέγονται από το 1975.
 
Ο καθένας από εμάς ας κάνει την αυτοκριτική του , τον αυτοέλεγχό του και να αναλάβει τις ευθύνες του και να μην επαναλάβει τα λάθη του, τα οποία αυτά τον έφεραν εδώ που σήμερα βρίσκεται.

Επιτακτική ανάγκη να συγκαλέσει νοερό προσωπικό δικαστήριο με κατηγορούμενο τον εαυτό του, τα λάθη του κατηγορητήριο, το καθήκον Δημόσιο Κατήγορο και την συνείδηση Δικαστική εξουσία και σε πλήρη σύνθεση ευρισκόμενος να καταδικάσει τον εαυτόν του σε ισόβια ΠΕΡΙΣΚΕΨΗ.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η κατάσταση  κατάντια κάθε τόπου φαίνεται από το αποτέλεσμα . Και, το αποτέλεσμα είναι αμείλικτο και δεν επιτρέπει καμία παρερμηνεία καμία δικαιολογία. Οι κομματικοί αλιγάτορες μεταμφιεσμένοι περιπλανώνται και προσπαθούν να μαςπαραπλανήσουν τώρα για να μας κατασπαράξουν αύριο.

Σήμερα θα πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας και να διαμορφώσουμε γνώμη με τον
φίλο μας, αδελφό μας, τον γείτονα ,από τον λογαριασμό της Δ Ε Η της ΕΥΔΑΠ, του ΟΤΕ,του SUPER MARKET, του Φ.Π.Α, της Εφορίας, του χαρατσιού, της αγοράς, της ανεργίας και τότε θα ξέρει κανείς τι ακριβώς θα πρέπει να κάνει.

Για το τι πρέπει να κάνει ο καθένας στις προσεχείς εκλογές τώρα έγινε απλό.
Όλα τα παραπάνω μου ξεθολώνουν το θολό πολιτικό τοπίο. Για να αποφύγω τον θάνατο ή την (αυτό)καταδίκη μου σε ισόβια περίσκεψη με συμβουλεύει σε συμμετοχή και όχι σε αποχή από τις προσεχείς εκλογές.
 
 Το ΧΡΕΟΣ το κατασπάραξε η ολιγαρχία ,η άρχουσα τάξη, οι αεριτζήδες, οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοεργολάβοι, τα λαμόγια, οι βολεμένοι, οι κάθε λογής παρείσακτοι και όχι ο κάθε χαμηλόμισθος και ο κάθε συνταξιούχος. 

Τα οικονομικά μέτρα μπορεί να ήταν σωστά, ήταν κοινωνικά άδικα γιατί αντί να πληρώσουν οι παραπάνω που τα έφαγαν, τα πληρώνουν αυτοί που δεν τα έφαγαν, τα πληρώνουν οι άμοιροι μισθωτοί και συνταξιούχοι.

Στις εκλογές τώρα ξέρω τι θα κάνω. Εκτίω ποινή ισόβιας περίσκεψης και ψηφίζω το
δημόσιο χρέος να το πληρώσουν αυτοί και που το έφαγαν και που το δημιούργησαν.Τα οικονομικά μέτρα είναι καπιταλιστικά και αντιλαϊκά. Είναι φόρμουλα της ντόπιαςκαι παγκόσμιας ολιγαρχίας.

Τα αστικά κόμματα είναι όργανα και φορείς του καπιταλισμού.Επομένως δεν τα ψηφίζω.Δεν ξέρω τι θα βγει ο άλλος αλλά δεν ψηφίζω αυτόν που ξέρω ποιος είναι..
 
Είμαι υποχρεωμένος να ψηφίσω αντί−μνη−μονιακά.
Άρθρο από το 2ο ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ
 του Αναπτυξιακού και Επιστηµονικού Συνδέσµου Πολιτών Ανατολικής Αττικής
 το οποίο μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ
Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Εδώ κάποτε ήταν ¨Βαλκάνια" δεν ήταν παίξε γέλασε !

Εργαζόμενοι των 300 € με το κρεβάτι του ύπνου στη δουλειά, ανθρώπινες μηχανές που δεν ζητάνε δεν συζητάνε, δεν διαμαρτύρονται, απλά γυρεύουν ένα πιάτο φαί 

Λίγοι έχουν αντιληφθεί ότι η Βουλγαροποίηση ή Ρουμανοποίηση δεν είναι ανέκδοτο αλλά ένα άριστα εφαρμοσμένο σχέδιο που ήρθε η ώρα της πιστής του αντιγραφής και στην Ελλάδα.

Χάθηκαν οι υποδομές από τους γείτονες Βαλκάνιους (Νερό, Ρεύμα, Επικοινωνίες) αφού δόθηκαν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί σε πολυεθνικές οι οποίες κάνουν υποστήριξη υπηρεσιών χρησιμοποιώντας κατά βούληση ντόπιους εργαζόμενους σε συνδυασμό με ασιάτες (Ινδούς) σε υπηρεσίες back office και πολλά άλλα.

 Δεκάδες "mall" ξεφυτρώνουν παντού εισάγοντας τρόπους ζωής άγνωστους στους ανυποψίαστους πολίτες πετώντας τους 300 € στα μούτρα και κρατώντας τους μέχρι και τις 23:00 στους πάγκους.

Τα ωραιότερα και πιο καλά φρουρούμενα κτήρια ανήκουν σε τράπεζες. Πραγματικοί ουρανοξύστες με ατσάλινες πόρτες και συνεχή φύλαξη.

Αυτό που δεν κατάφεραν όμως καθόλου καλά είναι η ανάπτυξη. Δεκάδες λεωφορεία πηγαινοέρχονται καθημερινά στην Ελλάδα φίσκα από  εργαζόμενους  ή άνεργους που έρχονται για αναζήτηση εργασίας.

Αν εμείς φοβόμαστε μια φορά για την επόμενη ημέρα στη χώρα μας αυτοί τρέμουν και στην ιδέα μόνο της επιστροφής. 

Δυστυχώς όμως δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο για να μπορέσουν να κάνουν έστω και τη στοιχειώδη κοινωνική πολιτική. Ακόμη και οι λαϊκές πολυκατοικίες που είχαν κτιστεί την κομμουνιστική περίοδο δόθηκαν για  ένα κομμάτι ψωμί και το κράτος τώρα δεν έχει την ελάχιστη κτιριακή υποδομή για να περιθάλψει ακόμη και ειδικές κατηγορίες ατόμων που χρειάζονται βοήθεια.
 
Εδώ φίλοι μου κάποτε ήταν ¨Βαλκάνια" δεν ήταν παίξε γέλασε ! 

Τι θα πρέπει να λέμε στα επόμενα χρόνια,  ας προσέχαμε και εμείς να μη το παθαίναμε ή ας προσέξουμε εδώ και τώρα που θα πάει το βόλι.

Αυτή τη φορά ας επικρατήσει το καθαρό μυαλό.

 ΣΝΤΡΦΚ.



Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Νόαμ Τσόμσκυ. Η οικονομική κρίση έχει προκαλέσει σφοδρό έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρώπη και στα κράτη μέλη.

Ο σημαντικότερος εν ζωή στοχαστής του 20ου αιώνα που έχει αφήσει πίσω του πλήθος βιβλίων και άρθρων γύρω από τους θεματικούς τομείς της γλωσσολογίας, της φιλοσοφίας και της ιστορίας της διανόησηςΪ. 

Ο 84χρονος διάσημος Αμερικανός καθηγητής γλωσσολογίας και φιλοσοφίας του ΜΙΤ, Νόαμ Τσόμσκι σε μία συνέντευξη που παραχώρησε αποκλειστικά στον Θάνο Δημάδη από το προσωπικό του γραφείο στη Βοστόνη απαντάει σε ερωτήσεις που αφορούν την Ελλάδα, την κρίση, τη Δημοκρατία και το μέλλον της Ευρώπης.


Εμφανώς βαθύς
γνώστης της ευρωπαϊκής και ελληνικής πραγματικότητας, ο Νόαμ Τσόμσκι δεν αποκλείει ακόμα και την κατάρρευση της Ευρώπης στο μέλλον "όσο αρχίζουν να εκλείπουν οι αρχές πάνω στις οποίες είχε βασίσει την ύπαρξή της. Μία εξ αυτών είναι φυσικά η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και η κοινωνική συνοχή στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών" όπως λεει. Ασκεί σκληρή κριτική στην Τρόϊκα για την πολιτική λιτότητας που επιβάλλει στις ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικότερα για την περίπτωση της Ελλάδας χαρακτηρίζει την πολιτική αυτή "ως καταστροφή".

Ο Νόαμ Τσόμσκι στοχοποιεί την ΕΚΤ αφού εκφράζει την πεποίθηση ότι "το ΔΝΤ είναι το μέλος της Τρόικα που είναι το λιγότερο καταπιεστικό" ως προς την επιβολή αυτής της πολιτικής ενώ αναφερόμενος στις επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα σημειώνει ότι "οι πολίτες στη χώρα δεν έχουν πολιτικές επιλογές που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους". Υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει τρεις επιλογές απέναντι στην κρίση τονίζοντας ότι "καμία από αυτές δεν είναι ανώδυνη". Μεταξύ αυτών των επιλογών συγκαταλέγεται "η επιλογή να αποφασίσει να προχωρήσει σε μία ριζική αλλά εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη δομική αναδιάταξη στο εσωτερικό της".


Υποστηρίζει ότι η οικονομική
κρίση έχει προκαλέσει σφοδρό έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρώπη και στα κράτη μέλη. "Οι κυβερνήσεις καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τους ψηφοφόρους αλλά και τους διεθνείς επενδυτές και πιστωτές οι οποίοι καθημερινά, από στιγμή σε στιγμή διεξάγουν δημοψηφίσματα για τις πολιτικές που ακολουθούν οι κυβερνήσεις. Και αν αυτές οι πολιτικές δεν τους αρέσουν τότε πιέζουν για να τις αλλάξουν προς το συμφέρον τους. Έτσι η αξιολόγηση των πολιτικών γίνεται κατ' αρχήν από τις αγορές και όχι τους πολίτες" δηλώνει ο φημισμένος Αμερικανός θεωρητικός. 
ΠΗΓΗ : www.sky.gr
Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Πάσχα στη Παλλήνη του...πάλαι ποτέ.

«... Γενομένου του ασπασμού, ήρξατο ή λειτουργία μέχρι της 2ας ώρας προς όρθρον. Ότε ελάβομεν το αντίδωρον και εξηρχόμεθα εκ του ναού, άλλο γνήσιον ελληνικόν έθιμον εφείλκυσε την προσοχήν μου περί την θύραν της εκκλησίας.
Εις των χωρικών, όστις εκτελεί χρέη επιτρόπου εν τω παρεκκλησίω, διένειμεν εις τους εξερχόμενους ωά κόκκινα, προσφωνών ενί εκάστω το Χριστός Ανέστη. Έλαβον το δοθέν μοι ωόν και εγκαρδίως ηυχήθην εις τον αγαθόν χωρικόν παν καταθύμιον.

Τότε έκαστος των χωρικών, φέρων ανημμένην την λαμπάδα, απήλθε οίκαδε. Το κατ' εμέ, αφού επεσκέφθην δια βραχέων τον φιλόξενον χωρικόν κυρ-Γιάννην, μετέβην εις το μικρόν μαγαζίον του χωριού και απήλαυσα επί μακρόν χρόνον την ηδονήν της συνδιαλέξεως μετά των χωρικών, ανθρώπων με ανοικτήν καρδίαν.

Εις εκ αυτών είχε φέρει εκ της οικίας του σούπαν και βραστόν, τυρόν και αυγά κόκκινα, και εγεύθημεν ομού το πασχάλιον. Εν τω μεταξύ είχεν αρχίσει να γλυκοχαράζει και επειδή δεν ενύσταζον, εσκέφθην, ότι το καλλίτερον ήτο να περιμείνω την ανατολήν του η­λίου και την διάβασιν της αμαξοστοιχίας του σιδηρόδρομου Λαυρίου.

Παρήλθον δε ανεπαισθήτως αι ώραι εν τω μέσω της φαιδράς συνδιαλέξεως, του Χριστός Ανέστη, της συγκρούσεως των ποτηριών, της μαρμαρυγής του ρητινίτου και του εαρινού των στρουθίων κελαδήματος.

Μεταβαίνων εις τον σταθμόν, μίαν ώρα μετά την ανατολή του ηλίου, συνήντησα δύο ή τρεις ομίλους εορταζόντων, και οι οβελοί των αμνών περιστρέφοντο ήδη επί του πυρός...»

Αλ. Παπαδιαμάντης: «Ο επιτάφιος και η ανάστασις, εις τα χωρία»


ΠΗΓΗ : ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ
Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Η κάλπικη λίρα σε νέες περιπέτειες...ψηφιακές

Όταν άκουσα πριν λίγες ημέρες στην εκπομπή του Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη, τον γιο του Γιώργου Τζαβέλλα να μιλάει για την κάλπικη λίρα όπως την είδε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, επεξεργασμένη ψηφιακά, μου γεννήθηκε η περιέργεια να ακολουθήσω το παράδειγμά του σε έναν από τους 5 κινηματογράφους που θα προβληθεί από την Κυριακή του Πάσχα. 
Η ταινία σταθμός στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου θα είναι η πρώτη ελληνική ταινία που επανακυκλοφορεί μετά από ειδική ψηφιακή επεξεργασία που επιμελήθηκε ο κινηματογραφικός οργανισμός Καραγιάννης- Καρατζόπουλος ΑΕ.

"Η Κάλπικη Λίρα" του Γιώργου Τζαβέλλα, μία από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες της εποχής της, με καριέρα σε πολλά διεθνή φεστιβάλ, θα κυκλοφορήσει την Κυριακή του Πάσχα, 15 Απριλίου, με την τεχνολογία της ψηφιακής προβολής από την εταιρεία διανομής Odeon.

Η πρώτη σπονδυλωτή ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, που αποτελείται από τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες οι οποίες συνδέονται με μία «κάλπικη λίρα», γυρίστηκε το 1955 από τον Γιώργο Τζαβέλλα ("Ο ζηλιαρόγατος", "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα", "Αντιγόνη") και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία εκείνης της χρονιάς. 

Το τετράπτυχο των ιστοριών ζωντανεύει από την αφρόκρεμα των ερμηνευτών, θεατρικών και κινηματογραφικών, της εποχής: ο Βασίλης Λογοθετίδης και η Ίλυα Λιβυκού, ο Μίμης Φωτόπουλος και η Σπεράντζα Βρανά, ο Δημήτρης Χορν και η Έλλη Λαμπέτη, καθώς και ο Ορέστης Μακρής. Τη μουσική στην "Κάλπικη λίρα" έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Η ταινία βραβεύτηκε στα φεστιβάλ Βενετίας, Μόσχας και Μπάρι, συμμετείχε στο φεστιβάλ των Καννών και του Κάρλοβι Βάρι και ήταν η πρώτη μεγάλη διεθνής επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου.  

Διαβάστε περισσότερα »

Δάνεια. Η κορυφή του παγόβουνου που περιμένει τον ελληνικό τιτανικό στη γωνία !

Τα πράγματα είναι απλά: Τρία εκατομμύρια Έλληνες έχουν κάποιο δάνειο… (επιχειρηματικό, καταναλωτικό και κυρίως στεγαστικό), το οποίο πήραν κάνοντας κάποιους υπολογισμούς αποπληρωμής της μηνιαίας δόσης.

 Ειδικά για τα στεγαστικά το “μπαμ” έγινε πριν από 5-6 χρόνια, όταν όλοι έτρεχαν να πάρουν δάνειο με χαμηλό επιτόκιο κι η κτηματαγορά έφτασε… στο απόγειό της. 


Οι τιμές των διαμερισμάτων έφτασαν στα ουράνια. Όλοι τότε λογάριαζαν ότι έχουν δυο μισθούς π.χ. των 1.300 ευρώ, άρα μπορούν να ανταπεξέλθουν σε μια δόση 800 ευρώ για παράδειγμα.Τα δύο τελευταία χρόνια, ο ένας από τους δύο -αν όχι και οι δύο- έμειναν άνεργοι, ή μειώθηκαν οι μισθοί τους ή έκλεισαν την επιχείρησή τους ή κυνηγάνε πελάτη με το δίκαννο.

Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες, σήκωσαν και θα… σηκώνουν με ταχύτερους ρυθμούς τα χέρια, αδυνατώντας να πληρώσουν τα δάνεια. Οι τράπεζες δεν θα ξέρουν τι να κάνουν τα κατασχεμένα σπίτια!

Η λύση είναι μία και μοναδική και δεν χωράει παζάρια: κούρεμα των δανείων, ανάλογο με αυτό των εισοδημάτων για όλους, γενικευμένα κι όχι με πονηριές, όπως “επιμήκυνση”.
Δεν μπορεί να λες του Έλληνα πολίτη που αποταμίευσε 100.000 ευρώ σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου “τι να κάνουμε φίλε, έπαιξες κι έχασες το 53% των χρημάτων σου”, ούτε στον Έλληνα εργαζόμενο “τι να κάνουμε, πρέπει να κάνουμε εσωτερική υποτίμηση, ώστε να γίνουμε ανταγωνιστικοί, άρα θα παίρνεις το 2013 πεντακόσια ευρώ, αντί για χίλια που έπαιρνες όταν πήρες το δάνειο” κι από την άλλη να του αφήνεις απείραχτο το υπόλοιπο του δανείου ! Γελοίες λύσεις όπως η επιμήκυνση των δόσεων, απλώς παρατείνουν το μαρτύριο.

Και θα αναρωτηθεί κανείς:“μα είναι δυνατόν, να πεις στην τράπεζα, που έχει λαμβάνειν 10 δις ευρώ από δάνεια, ότι θα λάβει μόνο 5; Γίνονται αυτά; Θα καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δώσουν νέα δάνεια. θα έρθει η καταστροφή”.

Λογικό ακούγεται, αλλά

  • Γιατί γίνεται να πάρει μόνο τα 47.000 από τα 100.000 ο Έλληνας πολίτης;
  • Γιατί γίνεται να ζει χωρίς το μαγαζί του;
  • Γιατί γίνεται από εκεί που έπαιρνε 1.300 να παίρνει 900;
  • Γιατί γίνεται από εκεί που η υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ έπαιρνε 600 ευρώ, να γίνεται μερικής απασχόλησης με 200 ευρώ;
  • Γιατί γίνεται 1.300.000 άνθρωποι να μη βρίσκουν μεροκάματο, με τίποτε
  • Γιατί γίνεται να κατακρεουργούνται οι άνθρωποι, αλλά με τίποτε οι τράπεζες;
  • Γιατί λοιπόν, τα παραπάνω “γίνονται”; Υπάρχει απάντηση;
ΥΠΑΡΧΕΙ! 
Γιατί οι τράπεζες αγοράζουν τα ΜΜ”Ε” με διαφημίσεις και τους πολιτικούς με χορηγίες. Έτσι, όλοι έχουν χεσμένο τον άνθρωπο και προστατεύουν τους χρηματοδότες τους. Απλά πράγματα, από έναν διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι σύστημα ΜΜ”Ε’, φιλιππινέζα των τραπεζιτών.

Κάποτε όμως θα αντιληφθούν οι πολίτες, ότι οι “προστάτες του” στα ΜΜ”Ε” (που πολλοί τους εκτιμούν και τους θαυμάζουν κιόλας!), είναι απλώς ξεπεσμένες λίγδες, που περιμένουν πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο, για να τους αναγγείλει η διαφημιστική ότι εξασφάλισε διαφήμιση για τη φυλλάδα τους ή το “κανάλι” τους (με αντάλλαγμα να το βουλώσουν φυσικά και να συνεχίσουν να πλασσάρουν την ιμπεριαλιστική άποψη, ότι δεν μπορεί να χάσουν λεφτά οι τράπεζες, γιατί θα καταρρεύσει η κοινωνία, ενώ μπορούν άνετα να καταρρέουν και να αυτοκτονούν οι άνθρωποι).
Η είδηση: Δεν υπάρχουν περιθώρια για «κούρεμα» των δανείων που έχουν λάβει επιχειρήσεις και νοικοκυριά από τις τράπεζες μέσω γενικής ρύθμισης, ξεκαθάρισε χθες ο υπ. Οικονομικών. Οπως είπε ο κ. Φίλ. Σαχινίδης, δεν μπορούμε να προκαλέσουμε πρόσθετες ζημιές στο τραπεζικό σύστημα. Μιλώντας στην τηλεόραση της ΝΕΤ, ο υπουργός αναφέρθηκε και στη δέσμη μέτρων που θα κληθεί να προσδιορίσει η νέα κυβέρνηση για τη διετία 2013-2014.

«Δεν υπάρχει ευελιξία ως προς το μέγεθος των μέτρων που θα κληθεί να λάβει η νέα κυβέρνηση, αλλά υπάρχει ευελιξία ως προς το περιεχόμενό τους», είπε χαρακτηριστικά. Να υπενθυμίσουμε πως σύμφωνα με το Μνημόνιο, το οικονομικό επιτελείο πρέπει να έχει καταλήξει σε περικοπές δαπανών ύψους 5,5% του ΑΕΠ (άνω των 11 δισ. ευρώ) μέχρι τα τέλη Ιουνίου και να τις συμπεριλάβει στο νέο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής. 

Μετά το Πάσχα αναμένεται να ολοκληρωθεί η έκθεση του ΚΕΠΕ με την πρώτη καταγραφή όλων των δαπανών της γεν. κυβέρνησης. Όσον αφορά την τρόικα, ο κ. Σαχινίδης εκτίμησε ότι θα επιστρέψει στην Αθήνα έναν μήνα μετά τις εκλογές.

πηγή: 
NewsKosmos.Com/olympia.gr
Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Επαναδημοτικοποίηση: Επιστρέφοντας το νερό σε δημόσια χέρια

Ένα πρωτότυπο στο είδος του βιβλίο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2012 με τίτλο :
 
 «Remunicipalisation: Putting Water Back into Public Hands» (Επαναδημοτικοποίηση: Επιστρέφοντας το νερό σε δημόσια χέρια)
 
 με συγγραφείς τους: Martin Pigeon, David A. McDonald, Olivier Hoedeman, Satoko Kishimoto και εκδόθηκε από τους διεθνείς φορείς: Corporate Europe Observatory (CEO), Transnational Institute (TNI), Municipal Services Project (MSP). Το βιβλίο είναι το προϊόν δύο ετών διεθνών ερευνών, όπου εξετάζεται η νέα τάση για επαναδημοτικοποίηση του νερού, αναλύοντας τα αίτια του νέου αυτού παγκόσμιου φαινομένου και αξιολογώντας τα αποτελέσματα της ιδιωτικής και της δημόσιας διαχείρισης των συστημάτων ύδρευσης.
Κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο εδώ :

 Οι πόλεις σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες της ιδιωτικοποίησης του νερού. Η άνιση πρόσβαση, η αθέτηση υποσχέσεων, οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι και τα σκανδαλώδη περιθώρια κέρδους, ωθούν τους δήμους και τους πολίτες να ξαναπάρουν τον έλεγχο αυτής της βασικής υπηρεσίας. 
 
Αυτό το νέο βιβλίο εξετάζει αυτήν την αναπτυσσόμενη τάση, κατά την οποία οι πόλεις παντού σε όλο τον κόσμο παίρνουν πίσω τον έλεγχο των συλλογικών συστημάτων του πόσιμου νερού. Αναλύεται η μετάβαση από την ιδιωτική στη δημόσια διαχείριση του πόσιμου νερού, εξετάζοντας τα παραδείγματα σε Παρίσι, Hamilton, Buenos Aires, Dar es Salaam και Μαλαισία.
 
Στην πορεία προς τη βελτίωση της δημόσιας διαχείρισης του νερού απεικονίζονται τα οφέλη και οι προκλήσεις της δημόσιας ιδιοκτησίας, αλλά το βιβλίο αναδεικνύει επίσης τον ασφυκτικό κλοιό των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και του ελέγχου των εταιρειών, που επιχειρούν να βάλουν το νερό στο πλαίσιο της ευρύτερης συζήτησης σχετικά με τις «εναλλακτικές για την ιδιωτικοποίηση» και αντλεί διδάγματα από αυτές τις εμπειρίες για τη μελλοντική δράση υπέρ της δημόσιας διαχείρισης.

Το βιβλίο έρχεται να συμπληρώσει την υπάρχουσα διεθνή αρθρογραφία πάνω σε σχετικές έρευνες (βλ. μια επισκόπηση ερευνών και αρθρογραφίας στο: http://www.dialektika.gr/2012/03/blog-post.html) και διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο στη διεύθυνση :

Ειδική αναφορά του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη και στην «Κίνηση 136»


Οι συγγραφείς του βιβλίου, ολοκληρώνουν τα συμπεράσματά τους κάνοντας ειδική αναφορά στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη και στην «Κίνηση 136».


Περιγράφοντας πρώτα το γενικότερο πλαίσιο της κρίσης, αναφέρουν, ότι η βαθιά οικονομική κρίση που έχει αναπτυχθεί μετά την κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών το 2008 δημιουργεί μια νέα και τελείως αδικαιολόγητη ώθηση για ιδιωτικοποίηση. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην Ευρώπη, όπου η κρίση εντείνεται, λόγω των πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται σε πολλές χώρες, με τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) να οδηγούν σ’ αυτές τις αλλαγές.
 
 Οι σκληρές περικοπές στον προϋπολογισμό και οι ιδιωτικοποιήσεις παρουσιάζονται ως αναγκαιότητα για ευκαιρίες μεγέθυνσης και για να επανακτηθεί η εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών, ακόμη και αν αυτό βαθαίνει την ύφεση στην πραγματική οικονομία. Ανάμεσα στα πιο ανησυχητικά παραδείγματα αυτής της ιδεολογικά καθοδηγούμενης και ανεύθυνης ιδιωτικοποίησης είναι η Ελλάδα, όπου η ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) σε αντάλλαγμα για νέα δάνεια επιβάλλουν πλέον την ιδιωτικοποίηση των φορέων κοινής ωφελείας νερού σε μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Ευτυχώς - λένε οι συγγραφείς - η εκποίηση μεγάλου μέρους των μετοχών των εταιρειών αυτών σε ιδιωτικά συμφέροντα βρίσκει αντίθετες συλλογικότητες πολιτών, οι οποίες αναπτύσσουν δημιουργικές στρατηγικές αντιμετώπισης.


Και ολοκληρώνονται τα συμπεράσματα του βιβλίου αναφέροντας ότι, στη Θεσσαλονίκη, ένας συνασπισμός συλλογικοτήτων πολιτών που ονομάζεται «Κίνηση 136» δημιουργεί ένα νέο σχήμα για να ανταγωνιστεί τη Suez στην προσφορά για την απόκτηση των μετοχών και της διαχείρισης της εταιρείας του νερού και της αποχέτευσης της Θεσσαλονίκης.

 Ο διπλός στόχος είναι να αποτραπεί η ιδιωτικοποίηση και να αντικατασταθεί το μοντέλο της κρατικής διαχείρισης που απέτυχε να προστατεύσει το δημόσιο χαρακτήρα των υδάτινων πόρων και υποδομών, και να εξασφαλισθεί πραγματικός δημοκρατικός έλεγχος του νερού της πόλης από τους πολίτες της. Η διαχείριση θα οργανώνεται διαμέσου των τοπικών συνεταιρισμών, με τη συμμετοχή των πολιτών. 
 
Η «Κίνηση 136» είναι μια προσπάθεια να προκαταλάβει την ιδιωτικοποίηση, πριν αυτή εφαρμοσθεί, με μια ελκυστική συγκεκριμένη εναλλακτική λύση με τη μορφή βελτίωσης της δημόσιας διαχείρισης. Πρόκειται για μια πραγματικά εμπνευσμένη αντανάκλαση της αυξανόμενης δύναμης και ευαισθητοποίησης των δικτύων δικαιοσύνης νερού αφού αναδύεται μια εκστρατεία επαναδημοτικοποίησης του νερού πριν ακόμα από την υλοποίηση της ιδιωτικοποίησης.
 
Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Νερό. Ένα κερδοσκοπικό παιγνίδι με τζίρο πάνω από 400 δισ. δολλάρια το χρόνο. Μια σαμπάνια για τα πόδια please !

Με την έγκριση από την Αρχισυντάκτρια της εφημερίδας "Το Ποντίκι" κ. Βάλιας Μπαζού, την οποία και ευχαριστούμε θερμά, αναδημοσιεύουμε  το αφιέρωμα για το νερό από το ένθετο - πράσινο ποντίκι Απριλίου.
Κεντρικό θέμα στο «Πράσινο Ποντίκι» Απριλίου είναι το θέμα του νερού, του πολύτιμου φυσικού πόρου που κάτω από τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής 'Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου οδεύει στα χέρια ιδιωτών.



Μια επιλογή που επί της ουσίας σηματοδοτεί την έλευση και των «κερδοσκόπων του νερού» στη χώρα μας την ίδια στιγμή που το μοντέλο της ιδιωτικοποίησης αποτυγχάνει παταγωδώς και στις πέντε ηπείρους που έχει εφαρμοστεί.

Το αφιέρωμα κινείται σε δυο επίπεδα. Το πρώτο αφορά την παρουσίαση του μεγάλου κερδοσκοπικού παιχνιδιού που παίζεται παγκοσμίως σε βάρος των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος, σε βάρος του περιβάλλοντος και των κανόνων υγιεινής με «όχημα» την ιδιωτικοποίηση του νερού. 
'Ενα κερδοσκοπικό παιχνίδι σε μια παγκόσμια αγορά νερού που, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, φλερτάρει με περισσότερα από 400 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο! 'Ενα κερδοσκοπικό παιχνίδι με μόλις 5 μεγάλες εταιρείες στο προσκήνιο, οι οποίες επεκτείνονται με ρυθμούς πλημμυρίδας.

-----------------------------------
Το δημοσίευμα συμβάλλει στη σωστή ενημέρωση της κοινωνίας για το επερχόμενο έγκλημα, του ξεπουλήματος άνευ όρων, μιας εκ των κρίσιμων υποδομών της χώρας - της ΕΥΔΑΠ.

 Ο Σύλλογος Μηχανικών Π. & Τ.Ε. ΕΥΔΑΠ έχει δώσει στην κοινωνία ένα αντίστοιχο 4σέλιδο με ενημέρωση για τον ρόλο της ΕΥΔΑΠ ως Δημόσιας και κοινωνικής εταιρείας, για το τι θα σημάνει για την ίδια την κοινωνία η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο καθώς και τι προτείνουμε εμείς ως εργαζόμενοι μηχανικοί για το μέλλον της εταιρείας μας.

 Το 4σέλιδο ενημερωτικό έντυπο του Συλλόγου μας μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Όλοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας είμαστε μια γροθιά και αντίστοιχα δημοσιεύματα μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στη πώληση του πιο πολύτιμου φυσικού  πόρου - του νερού.

-----------------------------------

Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα " Νερό" από το "πράσινο ποντίκι Απριλίου" εδώ.
 Απόσπασμα από το αφιέρωμα :

Ιδιωτικοποίηση νερού: Eξασφαλισμένη αποτυχία

Tην ώρα που στη χώρα μας προβάλλεται ως ανάπτυξη και ως «εργαλείο» εξόδου από την κρίση η ιδιωτικοποίηση του νερού μέσα από την πώληση ποσοστού της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, στον υπόλοιπο πλανήτη η τάση που τα τελευταία χρόνια έχει παγιοποιηθεί είναι η επιστροφή των δικτύων ύδρευσης κα αποχέτευσης σε δημοτικές ή κρατικές επιχειρήσεις. Και αυτό γιατί το μοντέλο της δεκαετίας του '80 και του '90, που μέσω του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας προωθήθηκε ή, καλύτερα, επιβλήθηκε για την εξαγορά των δικτύων από ιδιωτικές εταιρείες, απέτυχε παταγωδώς, με αποτέλεσμα η νέα αντίληψη, το σύγχρονο μοντέλο για τον 21ο αιώνα να απαιτεί τη δημοτική ή κρατική διαχείριση του νερού. Η λογική μάλιστα της επανακρατικοποίησης ή επαναδημοτικοποίησης δεν στηρίζεται μόνο στην αρχή ότι η διαχείριση του νερού πρέπει να είναι δημόσια γιατί πρόκειται για δημόσιο αγαθό, αλλά και σε καθαρά οικονομικούς και περιβαλλοντικούς όρους, αφού αποδείχθηκε ότι η δημόσια διαχείριση είναι προς το συμφέρον και των πολιτών και του δημόσιου ταμείου.
Επιστροφή στο Δημόσιο
Ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο, που βγήκε στη δημοσιότητα πρόσφατα «διά χειρός» του Παρατηρητηρίου της Ευρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory - CEO) του Transnational Institute και του Municipal Services Project, με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση - Επιστρέφοντας το Νερό στα Δημόσια Χέρια» («Remunicipalisation - Putting water back into public hands»), παρουσιάζει με συστηματική ανάλυση την τάση που ισχύει παγκοσμίως για την επιστροφή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης στο Δημόσιο.

Το «Πράσινο Ποντίκι» μίλησε για το θέμα με τον Martin Pigeon, ερευνητή του CEO και εκ των συγγραφέων του βιβλίου. Όπως μας επισήμανε, «όλες οι μεγάλες δημοτικές συμβάσεις για το νερό που βρίσκονται σε διαδικασία ανανέωσης αυτές τις μέρες στη Γαλλία, δέχονται ισχυρές πιέσεις και αυτό οδηγεί είτε απευθείας στην επαναδημοτικοποίηση της επιχείρησης ύδρευσης, όπως για παράδειγμα στο Παρίσι, την Γκρενόμπλ το Μπορντό, τη Βρέστη και το Χερβούργο, είτε σε ανατροπή των οικονομικών συμφωνιών σε βάρος των εταιρειών και υπέρ των πόλεων κι αυτό γιατί οι ιδιωτικές εταιρείες μειώνουν δραστικά τα περιθώρια κέρδους της για να μπορέσουν να ανανεώσουν τα συμβόλαια με τους δήμους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εταιρείας Veolia που έχει ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια στην Ευρώπη αφού καλύπτει 7 διαμερίσματα της περιφέρειας Ile-de-France - με εξαίρεση τον Δήμο του Παρισιού - και υποχρεώθηκε να μειώσει δραστικά τα κέρδη της για να ανανεώσει το συμβόλαιο».

Όπως επισημαίνεται, τα αίτια της αποτυχίας σε όλες τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση είναι λίγο - πολύ τα ίδια. Συγκεκριμένα, η διαχείριση των δικτύων από ιδιώτες, αντί να λύσει, δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στον τομέα της πρόσβασης των πολιτών σε καθαρό νερό. Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι εταιρείες - κολοσσοί που λυμαίνονται παγκοσμίως τους υδάτινους πόρους αθετούσαν συστηματικά τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει για την κατασκευή και επέκταση των δικτύων.
Η στρατηγική των εταιρειών
Όπως μας υπογράμμισε ο Martin Pigeon, «σε γενικές γραμμές οι παραδοσιακές δημοτικές συμβάσεις για τη διαχείριση του νερού άρχισαν να γίνονται μη ελκυστικές και για τις ιδιωτικές εταιρείες γιατί τα οικονομικά δεδομένα άρχισαν να είναι προβληματικά. Στις πλούσιες χώρες διαπίστωσαν ότι είναι μεγάλο το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της αύξησης της κατανάλωσης νερού και της πολύ μεγάλης αύξησης που παρατηρείται στα περιβαλλοντικά κόστη. Στις λιγότερο πλούσιες χώρες, οι εταιρείες άρχισαν να έχουν προβλήματα γιατί δεν μπορούσαν να αυξήσουν την τιμή του νερού σε επίπεδα που θα τους συνέφερε καθώς αυτό θα ήταν πολιτικά απαράδεκτο.

Έτσι μόνο σε αυταρχικές χώρες, όπως η Κίνα ή τα κράτη του Περσικού Κόλπου, τα συμβόλαια εξασφαλίζουν κέρδος για τις ιδιωτικές εταιρείες, αφού  οι χώρες αυτές  αδιαφορούν για τις αντιδράσεις των πολιτών.

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, οδήγησε τις εταιρείες σε αλλαγή στρατηγικής τα τελευταία χρόνια, ποντάροντας πλέον περισσότερο στον κατασκευαστικό τομέα της ύδρευσης. Όπως μας εξήγησε ο ερευνητής της CEO Martin Pigeon, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, η Suez, έκανε εντυπωσιακή στροφή και πλέον δεν ενδιαφέρεται για την πώληση νερού, αλλά για την πώληση υπηρεσιών ύδρευσης.

 'Έτσι πλέον η νέα μορφή ιδιωτικοποίησης του δημόσιου αγαθού έχει άλλες μορφές εμπορευματοποίησης, όπως η πώληση υψηλής τεχνολογίας, η αγορά των δικαιωμάτων νερού καθώς και παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα. 

Στο βιβλίο οι ερευνητές του CEO του ΤΝΙ επέλεξαν να παρουσιάσουν πέντε περιπτώσεις κρατικοποίησης των δικτύων ύδρευσης καλύπτοντας το πείραμα της ιδιωτικοποίησης και στις πέντε ηπείρους προκειμένου να καταγράψουν τα κοινά στοιχεία παρά τη διαφορετικότητα των περιπτώσεων.

 'Ετσι εξέτασαν την επιστροφή του δικτύου ύδρευσης στον Δήμο του Παρισιού το 2010, στο Μπουένος Άιρες το 2006, στην πόλη Νταρ ες Σαλάμ της Τανζανίας το 2004, στην πόλη Χάμιλτον στον Καναδά το 2004 καθώς και την περίπτωση της Μαλαισίας, όπου η εθνική μεταρρύθμιση βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2006. Η αποτυχία της πολιτικής ιδιωτικοποίησης αποτυπώνεται και στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου μόνο κατά το 2006 εξαιτίας της ακύρωσης συμβολαίων ή της εμφάνισης προβλημάτων σημειώθηκε μείωση της τάξης του 32% στα ιδιωτικά συμβόλαια ύδρευσης.

Επισημαίνεται ότι οι πέντε πολυεθνικές που κάνουν όλο το παιχνίδι παγκοσμίως είναι οι με έδρα τη Γαλλία Suez, Saur και Veolia Environment, ο γερμανικός κολοσσός RWE και η Agbar, ισπανική εταιρεία στην οποία σημαντικό ποσοστό κατέχει η Suez.

ΠΗΓΗ : ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ Π.Ε & Τ.Ε. ΕΥΔΑΠ
Διαβάστε περισσότερα »

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Φτάσε όπου δεν μπορείς! Νίκος Καζαντζάκης

Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. 'Οχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε…» Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 - 26 Οκτωβρίου 1957), απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλιου "Αναφορά στον Γκρέκο", Εκδόσεις Καζαντζάκη.
 
… Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από...
τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει, δεν θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.
  Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου, ποιον ν' αποχαιρετήσω; τι ν' αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια, κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα.  

Σε ποιον να εμπιστευθώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω; Που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ; Σφίγγω ήσυχα, πονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα στη φούχτα μου, το κρατούσα το χώμα τούτο πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλάνησες, και στις μεγάλες μου αγωνίες το 'σφιγγα μέσα στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, σα να 'σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη; Δεν την έχω ανάγκη πια, κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σα να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου και ν' αποχαιρετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα είμαι αιώνια, πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες, άγριο χώμα της Κρήτης, κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος.
 Τι αγώνας, τι αγωνία, τι κυνηγητό του ανθρωποφάγου αόρατου θεριού, τι επικίντυνες ουρανικές και σατανικές δυνάμες η φούχτα τούτη το χώμα! Ζυμώθηκε μ' αίμα, δάκρυο και ιδρώτα, γίνηκε λάσπη, γίνηκε άνθρωπος, πήρε τον ανήφορο, να φτάσει -που να φτάσει; Σκαρφάλωνε αγκομαχώντας το σκοτεινό όγκο του Θεού, 'απλωνε τα χέρια, έψαχνε, έψαχνε και μάχουνταν να βρει το πρόσωπό του. Κι όταν, τα ολόστερνά ετούτα χρόνια, απελπισμένος πια, ένιωσε πως ο σκοτεινός αυτός όγκος δεν έχει πρόσωπο, τι καινούριος, όλο αναίδεια και τρόμο, αγώνας να πελεκήσει την ακατέργαστη κορφή και να της δώσει πρόσωπο -το πρόσωπό του!  

Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργά μου. Ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα. Είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και κτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί. Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου.  

Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν' ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμαι στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο. δύσκολο, πολύ, να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ' αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα του κόσμου. λες: Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω. μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει: «Στάσου ακόμα!» Μάχουμαι να παρηγορήσω την καρδιά μου, να τη συβάσω να πει λεύτερα το ναι. Να μη φύγουμε σα σκλάβοι, δαρμένοι, κλαμένοι, από τη γης, παρά σα βασιλιάδες που έφαγαν, ήπιαν, χόρτασαν, δε θέλουν πια, και σηκώνουνται από το τραπέζι. Μα η καρδιά χτυπάει ακόμα μέσα στα στήθια, αντιστέκεται, φωνάζει: «Στάσου ακόμα!»  

Στέκουμαι, ρίχνω στερνή ματιά στο φως, που αντιστεκεται κι αυτό, σαν την καρδιά του ανθρώπου, και παλεύει. Σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό, έπεσε απάνω στα χείλια μου μια χλιαρή ψιχάλα, η γης μύρισε. γλυκιά φωνή, μαυλιστικιά, ανεβαίνει από τα χώματα: «'Ελα.. έλα.. έλα...» Πλήθυνάν οι ψιχάλες. το πρώτο νυχτοπούλι αναστέναξε, κι ο πόνος του κύλησε από τις νυχτομένες φυλλωσιές, γλυκός πολύ, μέσα στο βρεμένο αέρα. Ησυχία, γλύκα μεγάλη, κανένας στο σπίτι. κι έξω τα χωράφια διψούσαν κι έπιναν μ' ευγνωμοσύνη, με βουβήν ευδαιμονία, το πρωτοβρόχι. ανασηκώνουνταν η γης σα μωρό, κατά τον ουρανό, να βυζάξει.

 'Εκλεισα τα μάτια. κρατούσα πάντα το σβώλο το χώμα της Κρήτης κι ο ύπνος με πήρε. Ο ύπνος με πήρε κι είδα όνειρο: Ξημέρωνε, λέει, ζυγαριάζουνταν αποπάνω μου ο Αυγερινός, έτρεμε, έλεγα τώρα θα πέσει. κι έτρεχα, έτρεχα ανάμεσα στα έρημα άνυδρα βουνά, ολομόναχος. Πέρα στην ανατολή πρόβαλε ο ήλιος. δεν ήταν ήλιος, ήταν ένα προύντζινο ταψί γεμάτο κάρβουνα αναμμένα. Ο αέρας χοχλάκιζε. Κάπου κάπου μια σταχτιά πετροπέρδικα πετούσε από το βράχο, χτυπούσε τα φτερά της και κακάριζε, χαχάριζε και με περγελούσε. ένα κοράκι, σ' ένα αναγύρισμα του βουνού, τινάχτηκε ως με είδε. σίγουρα θα με περίμενε, και με πήρε ξωπίσω σκώντας τα γέλια. Θύμωσα, έσκυψα, πήρα μιαν πέτρα να του την πετάξω. μα το κοράκι είχε αλλάξει κορμί, είχε γίνει ένα γεροντάκι και μου χαμογελούσε. Τρόμος με κυρίεψε κι άρχισα πάλι να τρέχω. Στρούφιζαν τα βουνά, στρουφίζουμουν κι εγώ μαζί τους. ολοένα οι κύκλοι στένευαν, μ' έπιασε ζάλη. Χοροπηδούσαν γύρα μου τα βούνα, ένοιωσα ξαφνικά δεν ήταν ετούτα βουνά ήταν τ' απολιθώματα προκατακλυσμιαίου εγκέφαλου και μαύρος θεόρατος σταυρός ήταν καρφωμένος δεξιά μου, αψηλά, σε μιαν πέτρα, κι απάνω του ένα θεριακωμένο προύντζινο φίδι σταυρωμένο.  
Αστραπή έσκισε το μυαλό μου, φώτισε γύρα μου τα βουνά, είδα: Είχα μπει στο φοβερό στροφιχτό φαράγγι που 'χαν πάρει, τώρα και χιλιάδες χρόνια, οι Εβραίοι, με το Γεχωβά μπροστάρι, φεύγοντας την ευτυχισμένη παχιά γη του Φαραώ. Το φαράγγι ετούτο στάθηκε το πύρινο αργαστήρι όπου, πεινώντας. διψώντας, βλαστημώντας, σφυροκοπήθηκε η ράτσα του Ισραήλ. Τρόμος με κυρίεψε, τρόμος και χαρά μεγάλη. ακούμπησα σ' ένα βράχο να καταλαγιάσει το στροβίλισμα του μυαλού μου, 'εκλεισα τα μάτια, κι ολομεμιάς τα πάντα γύρα μου αφανίστηκαν. ένα ελληνικό ακρογιάλι απλώθηκε μπροστά μου, θάλασσα σκούρα λουλακιά, κόκκινοι βράχοι, κι ανάμεσα στους βράχους η χαμηλή μπασιά κατασκότεινης σπηλιάς. 'Ενα χέρι τινάχτηκε μέσα από τον αέρα και σφήνωσε στη φούχτα μου ένα δαδί αναμμένο. Κατάλαβα την προσταγή. έκαμα το σταυρό μου, τρύπωξα μέσα στη σπηλιά.  
Γύριζα, γύριζα, τσαλαβουτούσα σε μαύρα παγωμένα νερά, κρέμουνταν απάνω από το κεφάλι μου ογροί, γαλάζοι σταλαχτίτες, ασκώνουνταν από τη γης γιγάντιοι πέτρινοι φαλλοί που στραφτάλιζαν και γελούσαν στη δαδίσια αναλαμπή. 'Ηταν η σπηλιά ετούτη το θηκάρι μεγάλου ποταμού και το 'χε παρατήσει αδειανό, γιατί άλλαξε, μέσα στους αιώνες πορεία... Σούριξε το προύντζινο φίδι θυμομένο. άνοιξα τα μάτια, είδα πάλι τα βουνά, το φαράγγι, τους γκρεμούς. η ζάλη είχε κατασταλάξει. τα πάντα ακινήτησαν, φωτίστηκα, κατάλαβα: όμια και τις πυρπολούμενες γύρα μου οροσειρές τις είχε καταστρέψει ο Γεχωβάς για να περάσει. Είχα μπει μέσα στο φοβερό θηκάρι του θεού, ακολουθούσα, πατούσα τ' αχνάρια του.
-Αυτός είναι ο δρόμος, φώναξα μέσα στ' όνειρό μου, αυτός είναι ο δρόμος του ανθρώπου, άλλον δεν έχει!
  Κι ως τινάχτηκε από τα χείλια μου ο αυθάδης ετούτος λόγος, ανεμοσίφουνας με τύλιξε, φτερούγες άγριες με σήκωσαν, κι ολομεμιάς βρέθηκα στην κορφή του θεοβάδιστου Σινά. Μύριζε ο αγέρας θειάφι, τα χείλια μου μερμήδιζαν, σα να τ' αγκύλωσαν αρίφνητες, αόρατες σπίθες. Σήκωσα τα βλέφαρα. ποτέ τα μάτια μου, ποτέ τα σπλάχνα μου δε είχαν χαρεί τόσο απάνθρωπο, τόσο αρμονισμένο με την καρδιά μου όραμα, χωρίς νερό, χωρίς δεντρό, χωρίς ανθρώπους. Χωρίς ελπίδα. Εδώ η ψυχή ενός απελπισμένου ή περήφανου ανθρώπου βρίσκει την άκρα ευδαιμονία.
 Κοίταξα το βράχο όπου στεκόμουν . δυο βαθιές γούβες σκαμμένες στο γρανίτη θα 'ταν οι πατημασιές του προφήτη με τα κέρατα που περίμενε τον πεινασμένο Λιόντα να προβάλει. Εδώ, στην κορφή του Σινά, δεν του 'χε δώσει προσταγή να περιμένει; Περίμενε. Περίμενα κι εγώ. 'Εσκυβα απάνω από τον γκρεμό, αφουκράζουμουν. άξαφνα, μακριά, μακριά πολύ, κουφοβρόντηξαν πατημασιές. Κάποιος ζύγωνε, και τα βουνά κουνιούνταν. έπαιζαν τα ρουθούνια μου -όλος ο αγέρας μύριζε μπροσταρότραγος. «'Ερχεται! 'Ερχεται!» μουρμούριζα κι έζωνα σφιχτά τη μέση μου. συντάζουμουν να παλέψω.  
Αχ, πόσο την είχα λαχταρίσει τη στιγμή ετούτη! Χωρίς να μπαίνει στη μέση και να με παραπλανάει ο αδιάντροπος ορατός κόσμος, ν' αντικρίσω, πρόσωπο με πρόσωπο, το λιμασμένο θεριό της ζούγκλας τ' ουρανού. Τον Αόρατο. Τον Ανερχόταγο. Τον αγαθό Πατέρα που τρώει τα παιδιά του και στάζουν τα χείλια του, τα γένια του, τα νύχια του αίματα. Θα του μιλήσω θερρετά, θα του πω τον πόνο του ανθρώπου, τον πόνο του πουλιού, του δεντρού και της πέτρας, όλοι πήραμε απόφαση, δε θέμε να πεθάνουμε, κρατώ μιαν αναφορά, την υπόγραψαν όλα τα δέντρα, τα πουλιά, τα θεριά, οι ανθρώποι, δε θέμε, Πατέρα, να μας φας, και δε θα φοβηθώ, θα του τη δώσω.
Μιλούσα, παρακαλούσα, έσφιγγα τη μέση μου κι έτρεμα.
  Κι εκεί που περίμενα, σα να μετακουνήθηκαν οι πέτρες κι άκουσα μεγάλη αναπνοή. «Νά τος... νά τος έφτασε ! ». μουρμούρισα και στράφηκα ανατριχιάζοντας.  
Μα δεν ήταν ο Γεχωβάς, δεν ήταν ο Γεχωβάς, ήσουν εσύ Παππού, από το αγαπημένο χώμα της Κρήτης, και στέκοσουν μπροστά μου, άρχοντας αυστηρός, με το σφηνωτό γενάκι το κάτασπρο, με τα στεγνά χείλια τα σφιγμένα, με το εκστατικό μάτι, το γεμάτο φλόγες και φτερούγες, και στα μαλλιά σου περιπλέκουνταν ρίζες από θυμάρι. Με κοίταξες, κι ως με κοίταξες ένοιωσα πως ο κόσμος ετούτος είναι ένα σύννεφο φορτωμένο αστροπελέκι κι άνεμο, σύνεφο κι η ψυχή του ανθρώπου φορτωμένη αστροπελέκι κι άνεμο, κι από πάνω φυσάει ο θεός και σωτηρία δεν υπάρχει.  
Σήκωσα τα μάτια, σε κοίταξα. 'Eκαμα να σου πω: «Παππού, αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία;» μα η γλώσσα μου είχε κολλήσει στο λαρύγγι μου, έκαμα να σε ζυγώσω, μα τα γόνατά μου λύγισαν. 'Aπλωσες τότε το χέρι, σα να πνίγομουν κι ήθελες να με σώσεις. Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου, πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα, έκαιγε. 'Aγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω.  
-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μιαν προσταγή. Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου. δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά. ως τις ρίζεςτου μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα. -Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου...  
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σα νάβγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. 'Εφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε. -Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ μου μιαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή. Κι ολομεμιάς, ως να τα πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεγμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:  

-Φτάσε όπου δεν μπορείς!... Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο. είχε πια ξυμερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν. τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτωμένα δάκρυα. -Φτάσε όπου δεν μπορείς!

 'Ηταν η φωνή σου. κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορούσε ένα τέτοιο αρσενικό λόγο να ξεστομίσει, μονάχα εσύ, Παππού ανεχόρταγε! Δεν είσαι εσύ ο αρχηγός ο απροσκύνητος, ο ανέλπιδος, της στρατευόμενης γενιάς μου; Δεν είμαστε εμείς οι λαβωμένοι, οι πεινασμένοι, οι μπουμπουνοκέφαλοι, οι σιδεροκέφαλοι, που αφήσαμε πίσω μας την καλοπέραση και τη βεβαιότητα και πας εσύ μπροστά και κάνουμε γιουρούσι να σπάσουμε τα σύνορα; Το λαμπρότερο πρόσωπο της απελπισίας είναι ο θεός. το λαμπρότερο πρόσωπο της ελπίδας είναι ο θεός. πέρα από την ελπίδα και την απελπισία, πέρα από τα παμπάλαια σύνορα, με σπρώχνεις, Παππού. Πού με σπρώχνεις; Κοιτάζω γύρα μου, κοιτάζω μέσα μου. η αρετή τρελάθηκε, η γεωμετρία τρελάθηκε, η ύλη τρελάθηκε . πρέπει να 'ρθει πάλι ο Νους ο νομοθέτης, να βάλει καινούρια τάξη, καινούριους νόμους. πιο πλούσια αρμονία να γίνει ο κόσμος.
 

Αυτό θες, κατά κει με σπρώχνεις, κατά κει μ' εσπρωχνες πάντα. άκουγα μέρα νύχτα την προσταγή σου. μάχουμουν, όσο μπορούσα, να φτάσω όπου δεν μπορούσα, αυτό είχα βάλει χρέος μου. αν έφτασα ή δεν έφτασα, εσύ θα μου πεις. 'Ορθιος στέκουμαι μπροστά σου και περιμένω. Στρατηγέ μου, τελεύει η μάχη, κάνω την αναφορά μου. να που πολέμησα, να πως πολέμησα, λαβώθηκα, δείλιασα, μα δε λοποτάχτησα. τα δόντια μου καταχτυπούσαν από το φόβο, μα τύλιγα σφιχτά το κούτελό μου μ' ένα κόκκινο μαντίλι, να μην ξεκρίνουνται τα αίματα, κι έκανα γιουρούσι.

 'Ενα ένα μπροστά σου τα φτερά της καλιακούδας μου ψυχής θα τα μαδήσω, ωσότου ν' απομείνει ένα σβωλαράκι χώμα κι αυτή, ζυμωμένο με δάκρυο, αίμα κι ιδρώτα. Θα σου πω τον αγώνα μου, ν αλαφρώσω. θα πετάξω από πάνω μου την αρετή, την ντροπή, την αλήθεια, ν' αλαφρώσω. Πως έπλασες εσύ το «Τολέδο στην καταιγίδα»; 'Ομοια, με βαριά μαύρα σύννεφα, ζωσμένη κίτρινες αστραπές, ανέλπιδα κι ανένδοτα παλεύοντας με το φως και με το σκοτάδι, η ψυχή μου. Θα τη δεις, θα τη ζυγιάσεις ανάμεσα στα σπαθωτά φρύδια σου και θα τα κρίνεις. Θυμάσαι το βαρύ λόγο που λέμε εμείς οι Κρητικοί: «'Οπου αστοχήσεις, γύρισε. κι όπου πετύχεις φύγε!» Αναστόχησα, και μια ώρα ζωή ακόμα να μου απομένει, θα ξαναγυρίσω στην έφοδο. αν πέτυχα θ' ανοίξω τη γης, να ρθω να ξαπλώσω στο πλάι σου.
 

'Ακουσε το λοιπόν Στρατηγέ, την αναφορά μου και κάμε κρίση. άκουσε, Παππού, τη ζωή μου, κι αν πολέμησα κι εγώ μαζί σου, αν λαβώθηκα χωρίς κανένας να μάθει πως πόνεσα, αν δε γύρισα ποτέ την πλάτη μου στον οχτρό, δώσε μου την ευκή σου!».

ΠΗΓΗ : press-gr
Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Εκδήλωση Λήξης εβδομάδας Γαλλικού κινηματογράφου - 2012 - στην Παλλήνη

Με ένα ωραίο χορευτικό αποχαιρέτησαν το πρωινό της Κυριακάτικης πρωταπριλιάς οι μαθητές και μαθήτριες του 1ου Γυμνασίου Γέρακα το κοινό που παρακολούθησε το 2ο φεστιβάλ γαλλικού σινεμά στον Δήμο Παλλήνης.
Δείτε το video από το χορευτικό εδώ.
 
O Δήμος Παλλήνης και η Κοινωφελής Επιχείρηση Αθλητισμού -- Πολιτισμού -- Περιβάλλοντος Δήμου Παλλήνης σε συνεργασία με τη Γαλλική Πρεσβεία και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών συνδιοργάνωσαν την εβδομάδα Γαλλικού Κινηματογράφου.

Η διοργάνωση αυτή είχε στόχο τη διάδοση της Γαλλοφωνίας και της Γαλλικής κουλτούρας εν γένει μέσα από την έβδομη τέχνη. Από 28/03 έως 01/04 του 2012, στο πολιτιστικό κέντρο του Γέρακα, το κοινό παρακολούθησε επιλεγμένες ταινίες από το σύγχρονο Γαλλικό Κινηματογράφο.
Οι ταινίες που προβλήθηκαν εφέτος ήταν οι εξής : 
  •  Οι απίστευτες περιπέτειες της Αντέλ
  • Τα Ομορφόπαιδα
  •  Μικρά αθώα ψέματα
  • Villa Amalia
  • Arthur 3 : O πόλεμος των δυο κόσμων (παιδική)  
Διαβάστε περισσότερα »